رویداد۲۴ نازنین فرزان‌جو: احساس تنهایی به‌ویژه در دنیای امروز برای بسیاری از ما رخ می‌دهد و خیلی از انسان‌های دنیا با این حس شاید هر روز دست و پنجه نرم می‌کنند. اما آیا احساس همیشگی تنهایی طبیعیست؟
ما در دنیایی زندگی می‌کنیم همگیمان حتی اگر دور و اطرافمان هم شلوغ باشد باز به نوعی دچار تنهایی هستیم و اگر به‌راستی دوست و خانواده‌ای هم که علاقه و وابستگی به آن‌ها داشته باشیم در کنارمان نباشند این تنهایی شاید آزاردهنده باشد و ما را با مشکلاتی روبه‌رو کند.
به گزارش رویداد ۲۴ شاید بتوان این‌گونه این موضوع را بیان کرد که تنهایی، احساسی است که بیشتر مردم آن را تجربه می‌کنند؛ احساسی که ریشه در دوران کودکی دارد و براساس پژوهش‌های تازه‌ای که انجام شده است پژوهشگران به این نتیجه رسیده‌اند که بیماری‌هایی مانند افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های روحی (مانند پریشانی روانی، افسردگی و آسیب به خود) یا جسمی (مانند بیماری عروق کرونر قلب) با احساس تنهایی در افراد در ارتباط است.
نتایج یک گروه از پژوهشگران دانشگاه لیمریک در ایرلند، نشان داده است که تنهایی، انزوای اجتماعی و زندگی مجردی می‌تواند سال‌ها از زندگی انسان‌ها کم کند. این موضوع به طور خاص در افراد سالمند نمود بیشتری دارد و افراد مسن و تنها بیشتر دچار بیماری‌های قلبی و عروقی و سکته شده و در خطر مرگ زودرس قرار دارند.
پژوهش محققان دانشگاه بریگهام یانگ نیز نشان می‌دهد: تنهایی باعث می‌شود تا طول زندگی انسان تا ۱۵ سال کاهش پیدا کند که تاثیری مشابه با چاقی یا سیگار کشیدن دارد. همچنین در تحقیقاتی دیگر ارتباطی میان تنهایی و طیف گسترده‌ای از مشکلات بهداشتی، افزایش خطر ابتلا به حملات قلبی، سکته مغزی و سرطان‌ها مشاهده شده است.
اما چرا انسان با وجود تمامی پیشرفت‌های فناورانه دنیای امروز احساس تنهایی می‌کند؟ احساس تنهایی انسان‌ها از کجا نشات می‌گیرد؟ چه کسانی بیشتر در معرض تنهایی قرار دارند؟
دکتر پروانه صفایی مقدم، متخصص روانشناسی بالینی در این خصوص اظهارداشت: ریشه احساس تنهایی یا احساس محروم بودن از محبت، برآورده نشدن کافی نیاز به محبت یا بیش از حد برآورده شدن این نیاز اساسی در کودکی است. این اتفاق امکان دارد به چند دلیل رخ دهد.
عضو سازمان نظام روانشناسی افزود: یکی از عوامل آن ناشی از فوت یا طلاق والدین در کودکی است؛ نبودن فیزیکی یک یا هر دو والد در کودکی می‌تواند ما را مستعد احساس تنهایی کند. این نبودن می‌تواند از طلاق یا فوت والدین ناشی شود. هر چقدر این اتفاق در سنین پایین‌تر رخ دهد تاثیر عمیق تری خواهد داشت. البته اگر والد دیگر حضور داشته باشد و به اندازه کافی محبت کند یا یک نفر دیگر جایگزین محبت فردی که نیست شود، احساس تنهایی شکل نمی‌گیرد یا کمرنگ‌تر می‌شود.
بیشتر بخوانید: چگونه رابطه عاطفی را حفظ کنیم؟
عضو سازمان علوم شناختی اظهارداشت: دیگر عامل احساس تنهایی در خانواده‌های پر جمعیت و فقیر شکل می‌گیرد. اگر خانواده‌ای پر جمعیت باشد و شرایط اقتصادی مناسبی نداشته باشند، والدین ممکن است فرصت نداشته باشند توجه یا محبت کافی به همه بچه‌ها کنند و این مسئله باعث می‌شود که احساس تنهایی شکل بگیرد. البته این به مدیریت عاطفی والدین بستگی دارد و ممکن است در همین شرایط هم فرزند احساس کمبود عاطفی نکند.
وی خاطرنشان کرد: عامل بعدی در ارتباط با والدین سرد و بی محبت است. والدینی که معمولا خودشان در خانواده‌های بی محبت بزرگ شده اند و روی شخصیت خودشان هم کار نکرده اند، مستعد محبت نکردن به فرزندان شان هستند. بچه‌های این خانواده‌ها معمولا احساس نزدیکی عاطفی به والدین ندارند. خانه بیشتر به یک پادگان سرد نظامی (تا محل یک خانواده گرم) شبیه است.
صفایی مقدم تصریح کرد: بخشی از نیاز به محبت ما در رابطه گرم والدین برآورده می‌شود. والدین بیش از حد پر تنش و دعوایی می‌توانند بچه‌هایی با احساس تنهایی زیاد بزرگ کنند. همچنین پدر یا مادری که مدام در خلوت با فرزندان از بی محبتی همسر می‌نالد و احساس تنهایی اش را داد می‌زند، می‌تواند الگوی نامناسبی برای بچه‌هایی باشد که بعد‌ها فرض شان این است که دیگران بی محبتند.
وی در پایان یادآورشد: برخی از والدین نیز می‌خواهند هر چه محبت ندیده اند با محبت زیاد به فرزندان جبران کنند. آن‌ها نمی‌خواهند فرزندشان کوچک‌ترین اخم و تخمی ببیند. آن‌ها فرزندان شان را در پر قوی محبت بزرگ می‌کنند. فرزندان وقتی بزرگ می‌شوند و می‌بینند در هیچ رابطه‌ای آن میزان از محبت نیست، سرخورده می‌شوند و احساس تنهایی می‌کنند.