مشخصات ناو آمریکایی یواس‌اس دوایت آیزنهاور

رویداد۲۴ حسین فلاحی: یواس‌اس دوایت آیزنهاور (USS Dwight D. Eisenhower) دومین کشتی از ده کشتی در گروه کلاس نیمیتز از ناوهای هواپیمابر هسته‌ای آمریکایی است که در حال حاضر در خدمت نیروی دریایی ایالات متحده هستند.

 USS Theodore Roosevelt (CVN-۷۱)، USS Abraham Lincoln (CVN-۷۲)، USS George Washington (CVN-۷۳) USS John C. Stennis (CVN-۷۴)، USS هری اس ترومن (CVN-۷۵)، یو اس اس رونالد ریگان (CVN-۷۶) و یو اس اس جورج اچ دبلیو بوش (CVN-۷۷) در هنگام پاسخ به تهدیدات علیه متحدان و منافع ایالات متحده، مزیت بی نظیری را برای نیروی دریایی ایالات متحده فراهم می‌کنند.

پس از اینکه USS Dwight D. Eisenhower توسط دولت ایالات متحده سفارش داده شد ساخت آن به کشتی سازی نیوپورت نیوز ویرجینیا محول شد. کیل آن در ۱۵ آگوست ۱۹۷۰ بر زمین گذاشته شد و متعاقباً کشتی در ۱۱ اکتبر ۱۹۷۵ به آب انداخته شد. این ناو به طور رسمی در ۱۸ اکتبر ۱۹۷۷ راه اندازی شد و بندر اصلی ایستگاه دریایی (NS) Norfolk در ویرجینیا در امتداد سواحل شرقی آمریکا تعیین شد.   آیزنهاور در طول تصدی فعال خود، جوایز بسیاری از USN را برای کارایی عالی و مشارکت مثال زدنی در کمپین‌های فعال مربوط به دهه‌های ۱۹۸۰، ۱۹۹۰، ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰ دریافت کرده است.

USS Dwight D. Eisenhower از نام رئیس جمهور سابق ایالات متحده و فرمانده مشهور متفقین جنگ جهانی دوم (ژنرال) دوایت دیوید آیزنهاور - ملقب به "آیک" گرفته شده است. آیزنهاور در طول سال‌های پس از جنگ جهانی دوم بین سال‌های ۱۹۵۳ و ۱۹۶۱ به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده خدمت کرد و سی و چهارمین رئیس جمهور ایالات متحده شد. رئیس جمهور مستعفی در طی سخنرانی خداحافظی خود در ۱۷ ژانویه ۱۹۶۱ به آمریکا در مورد خطرات ناشی از قدرت نابجا و هزینه‌های نظامی در "مجتمع صنعتی نظامی" هشدار داد. از قضا، USS Dwight D. Eisenhower پس از تکمیل و ارتقاء عمر مفید خود، قیمتی معادل میلیارد‌ها دلار به همراه داشت.

بیشتر بخوانید: مشخصات ناو هواپیمابر یواس‌اس جرالد آر.فورد

به طور کلی، در ساخت USS Dwight D. Eisenhower از الگوی طراحی که توسط ناو پیشرو USS Nimitz تنظیم شده بود، پیروی شد. عرشه بالای آن (عرشه پرواز) اساساً برای ذخیره، پرتاب و بازیابی انواع هواپیما‌های بال ثابت و بال چرخشی از انواع مختلف تخت بود، به استثنای این که روبنای جزیره به سمت راست سمت راست، درست در عقب کشتی، منحرف شده بود. این جزیره دارای مجموعه‌ای از تجهیزات ارتباطی و حسی و همچنین پل و کنترل پرواز بود. همچنین دکلی در بالای جزیره با دکل کوتاه‌تری در پشت جزیره نصب شد. چهار آسانسور آشیانه برقی بزرگ به عرشه پرواز تعلق داشت که به جریان ثابتی از هواپیما اجازه پرتاب و بازیابی در طول جنگ و تمرین می‌داد. منطقه بازیابی قسمتی از عرشه پروازی بود که زاویه (۹ درجه از خط مرکزی) از سمت راست سمت راست تا کناره کمان داشت که فاصله لازم را برای هواپیما‌های ورودی از روبنای جزیره پراکنده فراهم می‌کرد. هواپیما‌ها از طریق چهار منجنیق بخار پرتاب شدند - دو منجنیق در نزدیکی عرشه جلویی و دو تای باقیمانده در امتداد بندر نصب شده بودند. با استفاده از این پیکربندی (معروف به CATOBAR = "بازیابی مانع از برخاستن به کمک منجنیق")، می‌توان تا چهار هواپیما را در هر زمان پرتاب کرد در حالی که یک هواپیما را می‌توان بازیابی کرد.

طول ناو USS Dwight D. Eisenhowe در حدود ۱۰۹۲ فوت وعرض آن ۲۵۲ فوت است. همچنین وزن این ناو  ۱۱۴۰۰۰ تن است. حسگر‌ها و پردازش‌ها از طریق مجموعه‌ای از سیستم‌ها شامل چندین رادار جستجوی هوایی، رادار اکتساب هدف، رادار کنترل ترافیک، کمک‌های ناوبری و رادار‌های کمک فرود انجام می‌شود. USS Dwight D. Eisenhower متشکل از ۳۲۰۰ افسر، تفنگداران دریایی و ملوان است و ۲۴۸۰ پرسنل دیگر بال هوایی او را تشکیل می‌دهند که در مجموع ۵۶۸۰ سرنشین در هواپیما وجود دارد.

USS Dwight D. Eisenhower به عنوان یک ناو حامل انرژی هسته‌ای، با ۲ رآکتور هسته‌ای Westinghouse A۴W همراه با ۴ توربین بخار تکمیل شد که ۲۶۰۰۰۰ اسب بخار شفت فهرست شده را توسعه می‌داد و ۴ میل پروانه‌ای را در زیر عقب حرکت می‌داد. این ترتیب حداکثر سرعت اقیانوس پیمایی ۳۰ گره دریایی را در شرایط ایده آل برای کشتی فراهم می‌کند. با توجه به ماهیت انرژی هسته ای، کشتی اساساً برد نامحدودی دارد و هر رآکتور طول عمر چند دهه یا بیشتر را قبل از نیاز به جایگزینی نشان می‌دهد. به این ترتیب، ناو‌های حامل انرژی هسته‌ای آمریکایی می‌توانند - و اغلب آن‌ها را - به آب‌های سراسر جهان فراخوانی کنند.

به گزارش رویداد۲۴ کشتی‌هایی مانند USS Dwight D. Eisenhower برای دفاع از خود در برابر حملات زمینی و دریایی (از جمله زیردریایی‌های دشمن) شبکه‌ای از شناور‌های سطحی را پشتیبانی می‌کنند. با این حال، به عنوان آخرین خط دفاعی، آیزنهاور مجهز به موشک‌های زمین به هوای میان‌برد «Sea Sparrow» (نسخه نیروی دریایی و زمینی موشک هوا به هوای موفق اسپارو) است. علاوه بر این، سه سیستم تفنگ دوار ۲۰ میلی‌متری Phalanx با کنترل دیجیتال برای دفاع نزدیک تعبیه شده‌اند و می‌توان آن‌ها را جایگزین پرتابگر سری RIM-۱۱۶ «Rolling Airframe Missile» کرد. USS Eisenhower همچنین دارای مجموعه اقدامات متقابل الکترونیکی است که شامل سیستم SLQ-۳۲A (V) ۴ و اژدر سری SLQ-۲۵A "Nixie" است. به عنوان آخرین اقدام دفاع نقطه ای، کشتی تا ۶۴ میلی متر زره محافظت می‌شود. در مجموع، یک هواپیما یا موشک دشمن باید با موفقیت در شبکه شناور‌های پشتیبانی، همراه با بال هوایی و قابلیت‌های دفاعی نقطه‌ای آیزنهاور پیش از فرود موفقیت‌آمیز بر روی ناو، حرکت کند.

بال هوایی USS Dwight D. Eisenhower از ۸۵ تا ۹۰ هواپیمای بال ثابت و بال چرخشی تشکیل شده است. این موجودی شامل جنگنده‌های پدافند هوایی او (که به عنوان جنگنده تهاجمی عمل می‌کنند)، هواپیما‌های جنگی تخصصی، ترابری و هلیکوپتر‌ها را شامل می‌شود. یو اس اس دوایت دی. آیزنهاور در طول دهه‌های اولیه خدمت خود، رهگیر معروف گرومن اف-۱۴ "تامکت" را تا زمانی که به طور رسمی توسط USN بازنشسته شد و با F/A-۱۸ هورنت چند منظوره جایگزین شد، ذخیره کرد. نوع F/A-۱۸C جنگنده اصلی F/A-۱۸ است که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرد و مدل‌های F/A-۱۸ Super Hornet E و F با دو سرنشینه تکمیل می‌شوند. Grumman E-۲ Hawkeye به ارائه عملکرد‌های هشدار و کنترل زودهنگام هوابرد (AWAC) ادامه می‌دهد و سیکورسکی SH-۶۰ Seahawk (نوع ناوبری شده UH-۶۰ بلک هاوک ارجمند) امکان برخاستن و فرود عمودی را همزمان با ترویج ضد کشتی/ تأسیسات ضد زیردریایی و همچنین جستجو و نجات هواپیما‌های سرنگون شده. خانواده هواپیما‌های C-۲ Greyhound تحویل کشتی حامل (COD) را تامین می‌کند.

پس از تکمیل آزمایشات دریایی مورد نیاز خود و راه اندازی (اکتبر ۱۹۷۷)، ناو USS Dwight D. Eisenhower به ناوگان اقیانوس اطلس ایالات متحده منصوب شد و در آنجا از طریق یک تمرین آموزشی خدمه یک ساله خدمت کرد. سپس این کشتی در اوایل سال ۱۹۷۹ به یک تور در دریای مدیترانه فرستاده شد و سپس در ژوئیه به سواحل آمریکا بازگشت. سال بعد، این ناو در خلیج فارس در خلیج فارس در جریان بحران گروگان‌ها در ایران جایگزین ناو USS Nimitz شد. از آنجایی که این حادثه باعث تشدید تنش‌های شدید در منطقه شد، آیزنهاور به مدت هشت ماه در ایستگاه نگه داشت و سپس توسط ناو یو اس اس ایندیپندنس (CVA-۶۲) جایگزین شد. آیزنهاور بار دیگر به آب‌های مدیترانه منتقل شد.

سپس خدمه ناو یو اس اس آیزنهاور تمرین مشترکی را با نیرو‌های مصری از طریق رزمایش ستاره درخشان در سال ۱۹۸۳ انجام دادند. پس از انجام عملیات تمرینی، هواپیما‌های وی برای شناسایی مواضع توپخانه دشمن در لبنان برای نیرو‌های حافظ صلح سازمان ملل مستقر در لبنان مورد استفاده قرار گرفتند. در اکتبر ۱۹۸۵، او برای تعمیرات اساسی برنامه ریزی شده که بیش از یک سال به طول انجامید به ایالت بازگردانده شد. در این دوره، این شناور با سیستم تسلیحاتی نزدیک فالانکس ۲۰ میلی‌متری (CIWS) و همچنین موشک‌های زمین به هوای سی اسپارو تجهیز شد، در حالی که مجموعه‌های دفاعی و ارتباطی مختلف او برای تهدیدات و خدمات مدرن ارتقا یافتند. بازسازی آن در سال ۱۹۸۷ به پایان رسید و این ناو را به ایستگاه بازگرداندند و در سال بعد به دریای مدیترانه فرستادند. یک بار دیگر در اواخر سال ۱۹۸۸، این ناو در سال ۱۹۸۹ فعال شد و در سال ۱۹۹۰ به دریای مدیترانه فرستاده شد. ناو آیزنهاور در جشن‌های D-Day در سواحل نرماندی، فرانسه در نزدیکی ساحل اوما‌ها شرکت کرد.

مشخصات کلی  ناو یو اس اس آیزنهاور

کلاس و نوع ناو: هواپیمابر کلاس نیمیتز

وزن جابجایی: ۱۰۱۶۰۰ تن

طول: ۱۰۹۲ فوت (۳۳۲.۸ متر)

ارتفاع: ۲۴۴ فوت (۷۴ متر)

حداکثر ناوبری: ۳۷ فوت (۱۱.۳ متر)

نیروی محرکه: ۲ × راکتور هسته‌ای وستینگهاوس A۴W (HEU ۹۳.۵ ٪)

۴ × توربین بخار

۴× شفت

سرعت: ۳۰+ گره ۵۶+ کیلومتر در ساعت؛ ۳۵+ مایل در ساعت