رویداد۲۴ هدی کاشانیان: حضرت عیسی (ع) از بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین پیامبران الهی است. نام ایشان در ردیف چهار پیامبر اولوالعزم دیگر قرار دارد. او خلقتی شبیه به آفرینش حضرت آدم (ع) دارد؛ به این معنا که خداوند او را بدون اینکه پدری داشته باشد، از مادرش، مریم عذراء (س) که دختری پاک‌دامن بود، به دنیا آورد.
حضرت عیسی (ع)، در میان مسیحیان دارای لقب‌های مختلفی است از جمله:
مسیح: که به معنی «پاک» است.
منجی: فردی است که نجات آدم‌ها به اذن خداوند به دست او محقق می‌شود.
نبی: شخصی که پیام خدا را به انسان‌ها می‌رساند.
کاهن عهد جدید: میان خداوند و انسان‌ها
در کتاب انجیل یوحنا به حضرت عیسی، لقب‌های «راه»، «حقیقت» و «زندگی» داده‌اند.
در کتب پولُس عیسی (ع) «صورت خدای نادیده» نامیده می‌شود.
مادر حضرت عیسی، حضرت مریم علیه السلام است که دختر عمران و از بانوان فرزانه و از شخصیت های برجسته در قوم بنی اسرائیل است. پدر حضرت مریم علیه السلام، عمران و از نسل حضرت سلیمان (ع) و از علماء برجسته و پارسا و پرهیزگار قوم بنی اسرائیل است. عمران پدر مریم در دوران جنینی وی از جهان رفت و سرپرستی دخترش را حضرت زکریا شوهرخاله مریم بر عهده گرفت و او را طبق نظر مادرش از خدمه بیت المقدس کرد. حضرت مریم روزها روزه می‌گرفت و شب‌ها به عبادت می‌پرداخت و در میان قوم بنی اسرائیل از مقام و منزلت بالایی برخوردار بود.
بیشتر بخوانید: زندگینامه حضرت موسی
در سن 13 سالگی مریم، خداوند یکی از فرشتگان را به صورت یک جوان زیبا به سوی او فرستاد. فرستاده مهربان به حضرت مریم (س) فرمود: «نگران نباش، من فرستاده پروردگار هستم و آمده‌ام تا پسری پاکیزه و پرهیزگار به تو ببخشم». حضرت مریم از شنیدن این سخنان بسیار تعجب کرد و فرمود: «چگونه ممکن است صاحب فرزندی شوم در حالی که تاکنون کسی با من تماس نداشته و هرگز زن آلوده‌ای نبوده‌ام». فرشته درگاه خداوند در پاسخ فرمود: «صحیح است، اما خداوند فرموده است که آفرینش پسری بدون پدر برای من آسان است. می‌خواهیم تا عیسی نشانه‌ای برای مردم و رحمتی از سوی ما برای آن‌ها باشد» و پس از آن حضرت مریم باردار شد و فرزند موعود در رحم او قرار گرفت. این مساله منجر شد تا حضرت مریم به خارج از بیت المقدس رفته و تنها زندگی کند. هنگامی که حضرت عیسی (ع) متولد شد، به حضرت مریم وحی شد که نزد قومش بازگردد و اگر کسی درباره بارداری و چگونگی متولد شدن فرزندش پرسید، پاسخ او را ندهد و با اشاره بگوید که روزه سکوت نذر کرده است. سپس حضرت مریم نزد قومش بنی اسرائیل بازگشت و وقتی مردم او را سرزنش کردند، به گهواره کودک اشاره کرد و از آن‌ها خواست تا با فرزندش سخن بگویند. قوم بنی اسرائیل که از اشاره مریم ناراحت شده بودند، گفتند که چگونه با یک فرزند در گهواره سخت بگوییم. در این هنگام حضرت عیسی علیه السلام در گهواره شروع به سخن گفتن نمود: «من بنده خدا هستم. خداوند کتاب انجیل را به من داده و مرا پیامبر قرار داده است...». هنگامی که قوم بنی اسرائیل سخنان فوق العاده حضرت عیسی را شنیدند، دریافتند که حضرت مریم از هر گونه گناه و ناپاکی به دور است و حضرت عیسی (ع) پس از آن تا زمانی که بزرگ شد و به حد زبان گشودن رسید، با کسی سخن نگفت.
در مورد ازدواج نکردن حضرت عیسی (ع) در پاره‌ای از گزارش‌ها به مسائلی اشاره شده است که در نظر ابتدایی چنین تصور می‌شود که حضرت عیسی با اصل ازدواج مخالف بود، اما با توجه به سفارش اکیدی که در امر ازدواج در قرآن و روایات آمده، هم‌چنین مطالعه زندگی حضرت عیسی (ع)، درمی‌یابیم که ایشان با اصل ازدواج مخالفتی نداشته، بلکه علت ازدواج نکردن ایشان شرایط خاص زندگی شخصی و نیز جامعه‌ای بود که در آن زندگی می‌کرد.
به گزارش رویداد۲۴ حضرت عیسی (ع) در سن 30 سالگی به رسالت مبعوث شد و به طور رسمی رسالت خود را به مردم اعلام کرد. حضرت عیسی (ع) تلاش کرد تا مانع از انحراف یهودیان شده و آن‌ها را از گمراهی باز دارد. متاسفانه پس از آن، جمعیت کمی پیرو حضرت عیسی (ع) شدند و آن حضرت مورد تهدید بزرگان قوم یهود قرار گرفت. آن‌ها حتی تصمیم به قتل وی گرفتند؛ زیرا از قدرت گرفتن حضرت عیسی و بیشتر شدن تعداد پیروانش وحشت داشتند. هر چه مردم بیشتری به حضرت عیسی روی می آورند، قوم یهود بیشتر نگران می شدند و در نهایت به این نتیجه رسیدند که برای حفظ قوم شان باید حضرت عیسی را قربانی کنند. در نهایت خداوند حضرت عیسی (ع) را به آسمان ها برد و یهودیان به اشتباه فردی شبیه به حضرت عیسی را به صلیب کشیدند.
قرآن کریم پیدایش حواریون را این گونه توضیح می دهد: «هنگامی که عیسی (ع) از آنان احساس کفر کرد، گفت: کیست که یاور من به سوی خداوند شود؟ حواریون گفتند که ما یاور خداییم، به خدا ایمان آوردیم و تو ای عیسی گواهی ده که ما تسلیم خدا هستیم. پروردگارا ! به آنچه نازل کردی، ایمان آوردیم و از فرستاده تو پیروی نمودیم و ما را در زمره گواهان قرار بده». اسامی این حواریون در کتاب انجیل آمده است و 12 نفر هستند.
با گذشت زمان، ترس بزرگان یهیودی از وجود و قدرت گرفتن حضرت عیسی (ع) بیشتر می‌شد. بزرگان یهود به شدت از وجود حضرت عیسی احساس خطر می کردند و این ترس و وحشت یهودیان به حدی ادامه پیدا کرد که در نهایت نقشه قتل وی را کشیدند. با خیانت یکی از حواریون به نام «اسخریوطی» که قبلا به حضرت عیسی ایمان نیاورده و منافق محسوب می‌شد، محل اختفای حضرت عیسی (ع) افشا شد. اما دشمنان با رفتن به آن محل شخصی شبیه به حضرت عیسی را دستگیر کردند. مسیحیان این گونه اعتقاد دارند که حضرت عیسی (ع) به صلیب کشیده شد و پس از سه روز دوباره زنده شده و به آسمان ها عروج کرد. اما در کتاب آسمانی قرآن در سوره نساء آیه 157، کشته شدن و به صلیب کشیده شدن حضرت عیسی (ع) رد شده و آمده است: «آن‌ها مسیح را نکشتند و به صلیب نکشاندند، بلکه شخص دیگری را به اشتباه به جای او به صلیب کشاندند و خودشان نیز یقین به این موضوع نداشتند، بلکه خداوند او را به سوی خود بالا برد». خداوند حضرت مسیح (ع) را به آسمان ها برد تا او را از شر دشمنان حفظ کرده تا در زمان ظهور حضرت مهدی (عج) به زمین بازگرداند.
حضرت عیسی برای اثبات نبوت خویش معجزات فراوانی داشت. اولین معجزه او سخن گفتن در گهواره بود. اما برای اثبات نبوتش مرده را زنده کرد به این صورت که در دهان او می‌دمید و اینگونه مرده حیات پیدا می‌کرد. دست بر بدن کسی که دارای بیماری برص (پیسی) است می‌کشید همه سلول‌ها حیات پیدا می‌کردند و سالم می‌شدند. بر چشم کور مادرزاد دست می‌کشید، بینا می‌شد. این معجزات آثار حیات‌بخش حضرت عیسی بود؛ هرچند جزو معجزات او به شمار می‌رفت، اما از آثار وجودی خود او هم بود.