رویداد۲۴ سیما صابری: قاره یکی از هفت بخش اصلی زمین است. قاره‌ها از بزرگترین تا کوچکترین عبارتند از: آسیا، آفریقا، آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی، قطب جنوب، اروپا و استرالیا.
زمین ۴.۶ میلیارد سال پیش از یک ابر بزرگ و چرخان از غبار و گاز تشکیل شد. کوبیده شدن مداوم زباله‌های فضایی و کشش گرانش باعث شد تا هسته زمین گرم شود. با افزایش گرما، برخی از مواد سنگی زمین ذوب شدند و به سطح بالا آمدند و در آنجا سرد شدند و پوسته‌ای را تشکیل دادند. مواد سنگین تری به سمت مرکز زمین فرو رفت. در نهایت، زمین به سه لایه اصلی تقسیم شد: هسته، گوشته و پوسته.
پوسته و قسمت بالایی گوشته پوسته سفت و سختی را در اطراف زمین تشکیل می‌دهند که به بخش‌های بزرگی به نام صفحات تکتونیکی تقسیم می‌شود. گرمای داخل زمین باعث می‌شود که صفحات روی گوشته مذاب به اطراف سر بخورند. امروزه صفحات تکتونیکی به آرامی در اطراف سطح می‌لغزند، درست همانطور که برای صد‌ها میلیون سال این کار را انجام داده اند. زمین شناسان بر این باورند که برهمکنش صفحات، فرآیندی به نام تکتونیک صفحه، به ایجاد قاره‌ها کمک کرده است.
مطالعات سنگ‌های یافت شده در مناطق باستانی آمریکای شمالی نشان داده است که قدیمی‌ترین قطعات شناخته شده قاره‌ها تقریباً چهار میلیارد سال پیش، بلافاصله پس از تشکیل خود زمین، شروع به شکل گیری کردند. در آن زمان یک اقیانوس بدوی زمین را پوشانده بود. تنها بخش کوچکی از پوسته از مواد قاره‌ای تشکیل شده بود. دانشمندان بر این باورند که این ماده در امتداد مرز‌های صفحات تکتونیکی طی فرآیندی به نام فرورانش ایجاد می‌شود. در حین فرورانش، صفحات با هم برخورد می‌کنند و لبه یک صفحه به زیر لبه صفحه دیگر می‌لغزد.
وقتی پوسته سنگین اقیانوسی به سمت گوشته فرو رفت، در گرمای شدید گوشته ذوب شد. پس از ذوب شدن، سنگ سبک‌تر شد. این ماده که ماگما نامیده می‌شود، از صفحه پوشاننده بالا رفت و به صورت گدازه بیرون آمد. وقتی گدازه سرد شد، به سنگ آذرین تبدیل شد.
به تدریج، سنگ‌های آذرین به جزایر کوچک آتشفشانی در بالای سطح اقیانوس تبدیل شدند. با گذشت زمان، این جزایر بزرگتر شدند، تا حدی در نتیجه جریان‌های گدازه‌ای بیشتر و بخشی از تجمع موادی که از صفحات نزولی خراشیده شده بودند. هنگامی که صفحات حامل جزایر فرورانش کردند، خود جزایر به داخل گوشته فرو رفتند. مواد آن‌ها با جزایر موجود در صفحه همسایه ترکیب شد. این باعث شد که خشکی‌های بزرگتر - اولین قاره‌ها - ایجاد شوند.
ساخت جزایر آتشفشانی و مواد قاره‌ای از طریق تکتونیک صفحه‌ای فرآیندی است که امروزه ادامه دارد. پوسته قاره‌ای بسیار سبک‌تر از پوسته اقیانوسی است. در مناطق فرورانش، جایی که صفحات تکتونیکی با یکدیگر تعامل دارند، پوسته اقیانوسی همیشه در زیر پوسته قاره فرورانش می‌کند. پوسته اقیانوسی به طور مداوم در گوشته بازیافت می‌شود. به همین دلیل، پوسته قاره‌ای بسیار بسیار قدیمی‌تر از پوسته اقیانوسی است.
آمریکای شمالی، سومین قاره بزرگ، از جزایر کوچک آلوتی در شمال غربی تا تنگه پاناما در جنوب امتداد دارد. این قاره شامل جزیره عظیم گرینلند در شمال شرقی است. در شمال دور، این قاره در نیمه‌های جهان، از گرینلند تا آلوتی‌ها امتداد دارد. اما در باریک‌ترین قسمت پاناما، این قاره فقط ۵۰ کیلومتر (۳۱ مایل) عرض دارد.
بیشتر بخوانید: بزرگترین دریاچه جهان
کوه‌های جوان از جمله کوه‌های راکی، بزرگترین زنجیره آمریکای شمالی - در غرب سر برمی‌آورند. برخی از جوان‌ترین کوه‌های زمین هستند.
آمریکای جنوبی توسط تنگه باریک پاناما به آمریکای شمالی متصل است. این دو قاره همیشه به هم متصل نبودند. آن‌ها تنها سه میلیون سال پیش گرد هم آمدند. آمریکای جنوبی چهارمین قاره بزرگ است و از سواحل آفتابی دریای کارائیب تا آب‌های سرد نزدیک دایره قطب جنوب امتداد دارد.
جنوبی‌ترین جزایر آمریکای جنوبی به نام Tierra del Fuego کمتر از ۱۱۲۰ کیلومتر (۷۰۰ مایل) از قطب جنوب فاصله دارند. این جزایر حتی میزبان برخی از پرندگان قطب جنوب مانند پنگوئن ها، آلباتروس‌ها و درنا هستند. کاوشگران اولیه اسپانیایی که برای اولین بار از این جزایر دیدن کردند، آتش‌های کوچکی را دیدند که در خشکی پوشیده شده بود. این آتش‌ها که توسط مردم بومی ایجاد شده‌اند، به نظر می‌رسید که روی آب شناور باشند، که احتمالاً نام جزایر به همین دلیل است - Tierra del Fuego به معنای "سرزمین آتش" است.
رشته کوه آند، طولانی‌ترین رشته کوه زمینی، در سراسر آمریکای جنوبی کشیده شده است. بسیاری از آتشفشان‌های فعال در این محدوده قرار دارند. سوخت این مناطق آتشفشانی از گرمای تولید شده به عنوان یک صفحه اقیانوسی بزرگ به نام صفحه نازکا در زیر صفحه حامل آمریکای جنوبی ایجاد می‌شود.
اروپا، ششمین قاره بزرگ، تنها هفت درصد از زمین‌های جهان را شامل می‌شود. در مجموع، قاره اروپا فقط کمی بزرگتر از کشور کانادا است. با این حال، جمعیت اروپا بیش از دو برابر آمریکای جنوبی است. اروپا دارای ۴۶ کشور و بسیاری از شهر‌های بزرگ جهان از جمله لندن، انگلستان است که شامل پاریس، فرانسه؛ برلین، آلمان؛ رم، ایتالیا؛ مادرید، اسپانیا؛ و مسکو روسیه است.
اکثر کشور‌های اروپایی به اقیانوس دسترسی دارند. این قاره از شمال با اقیانوس منجمد شمالی، از غرب با اقیانوس اطلس، از جنوب شرقی با دریای خزر و از جنوب با دریای مدیترانه و دریای سیاه همسایه است. نزدیکی این توده‌های آبی و کشتیرانی در بسیاری از رودخانه‌های اروپا نقش مهمی در تاریخ این قاره ایفا کرده است. اروپایی‌های اولیه سیستم‌های رودخانه‌ای ولگا، دانوب، دان، راین و پو را آموختند و می‌توانستند با موفقیت در طول و عرض این قاره کوچک برای تجارت، ارتباطات یا فتح سفر کنند.
ناوبری و اکتشاف در خارج از اروپا بخش مهمی از توسعه میراث اقتصادی، اجتماعی، زبانی و سیاسی این قاره بود. کاشفان اروپایی مسئول استعمار زمین در همه قاره‌ها به جز قطب جنوب بودند. این روند استعمار تأثیر شدیدی بر توسعه اقتصادی و سیاسی آن قاره‌ها و همچنین اروپا داشت. دوره استعماری اروپا با انتقال خشونت آمیز ثروت و زمین از مردم بومی در قاره آمریکا و بعداً آفریقا، اقیانوسیه و آسیا به پایان رسید.
آسیا، بزرگترین قاره، از شرق دریای مدیترانه تا غرب اقیانوس آرام امتداد دارد. بیش از ۴۰ کشور در آسیا وجود دارد. برخی از پرجمعیت‌ترین کشور‌های جهان از جمله چین، هند و اندونزی هستند. شصت درصد از جمعیت زمین در آسیا زندگی می‌کنند. بیش از یک سوم مردم جهان تنها در چین و هند زندگی می‌کنند.
قاره آسیا شامل جزایر زیادی است که برخی از آن‌ها برای خود کشور‌هایی هستند. فیلیپین، اندونزی، ژاپن و تایوان کشور‌های جزیره‌ای بزرگ در آسیا هستند.
بیشتر مردم آسیا در شهر‌ها یا مناطق کشاورزی حاصلخیز نزدیک دره‌های رودخانه‌ها، دشت‌ها و سواحل زندگی می‌کنند. فلات‌های آسیای مرکزی عمدتاً برای کشاورزی نامناسب هستند و جمعیت کمی دارند.
آسیا تقریبا یک سوم از خاک جهان را به خود اختصاص داده است. این قاره دارای طیف گسترده‌ای از مناطق آب و هوایی است، از قطبی در قطب شمال سیبری تا مناطق گرمسیری در اندونزی استوایی. بخش‌هایی از آسیای مرکزی، از جمله صحرای گوبی در چین و مغولستان، در تمام طول سال خشک هستند. از سوی دیگر، آسیای جنوب شرقی به باد‌های موسمی سالانه بستگی دارد که باران می‌آورد و کشاورزی را ممکن می‌کند.
باران‌های موسمی و ذوب برف رودخانه‌های آسیایی مانند گنگ، زرد، مکونگ، ایندوس و یانگ تسه را تغذیه می‌کند. دره غنی بین رود‌های دجله و فرات در غرب آسیا به دلیل جایگاهی که در توسعه کشاورزی و تمدن بشری دارد، هلال حاصلخیز نامیده می‌شود.
قاره آسیا کوهستانی‌ترین قاره است. بیش از ۵۰ قله از مرتفع‌ترین قله‌های جهان در آسیا هستند. قله اورست که ارتفاع آن به بیش از ۸۷۰۰ متر (۲۹۰۰۰ فوت) در رشته کوه هیمالیا می‌رسد، بلندترین نقطه روی زمین است. این کوه‌ها به مقصد اصلی مسافران ماجراجو تبدیل شده اند.
تکتونیک صفحه‌ای به طور مداوم کوه‌ها را بالاتر می‌برد. همانطور که خشکی هند به سمت شمال به خشکی اوراسیا می‌رود، بخش‌هایی از هیمالیا با سرعتی در حدود ۲.۵ سانتی متر (یک اینچ) هر پنج سال یکبار افزایش می‌یابد.
آسیا نه تنها دارای بالاترین ارتفاع زمین، بلکه پایین‌ترین مکان آن در خشکی است: سواحل دریای مرده در فلسطین و اردن. زمین در آنجا بیش از ۳۹۰ متر (۱۳۰۰ فوت) زیر سطح دریا قرار دارد.
اگرچه صفحه اوراسیا بیشتر آسیا را حمل می‌کند، اما تنها صفحه‌ای نیست که از بخش‌های عمده این قاره بزرگ پشتیبانی می‌کند. شبه جزیره عربستان، در جنوب غربی این قاره، توسط صفحه عربستان حمل می‌شود. صفحه هند پشتیبان شبه جزیره هند است که گاهی شبه قاره هند نامیده می‌شود. صفحه استرالیا حامل برخی از جزایر در اندونزی است. صفحه آمریکای شمالی سیبری شرقی و جزایر شمالی ژاپن را حمل می‌کند.
استرالیا علاوه بر کوچکترین قاره، مسطح‌ترین و دومین قاره بعد از قطب جنوب است. منطقه شامل قاره استرالیا گاهی اقیانوسیه نامیده می‌شود که شامل هزاران جزیره کوچک اقیانوس آرام مرکزی و اقیانوس آرام جنوبی، به ویژه ملانزیا، میکرونزی، و پلینزی (از جمله ایالت هاوایی ایالات متحده) است. با این حال، قاره استرالیا خود تنها شامل کشور استرالیا، بخش شرقی جزیره گینه نو (ملت پاپوآ گینه نو) و کشور جزیره‌ای نیوزیلند است.
استرالیا فقط کمتر از ۸.۵ میلیون کیلومتر مربع (حدود ۳.۵ میلیون مایل مربع) را پوشش می‌دهد. جمعیت آن حدود ۳۱ میلیون نفر است. این قاره پس از قطب جنوب دارای کمترین جمعیت‌ترین در قاره‌های جهان است.
یک فلات در وسط سرزمین اصلی استرالیا بیشتر مساحت این قاره را تشکیل می‌دهد. بارندگی در فلات کم است و افراد زیادی در آن ساکن نشده اند. یک رشته کوه بزرگ تقسیم کننده، یک رشته کوه طولانی است که در نزدیکی ساحل شرقی قرار دارد و از بخش شمالی قلمرو کوئینزلند از طریق قلمرو‌های نیو ساوت ولز و ویکتوریا امتداد می‌یابد.
علاوه بر فلات‌ها و بیابان‌های گرم در سرزمین اصلی استرالیا، این قاره همچنین دارای جنگل‌های بارانی سرسبز استوایی در جزیره گینه نو، سواحل استوایی، و قله‌های کوهستانی مرتفع و یخچال‌های طبیعی در نیوزیلند است.
اکثر مردم استرالیا در شهر‌هایی در امتداد سواحل جنوبی و شرقی سرزمین اصلی زندگی می‌کنند. شهر‌های بزرگ عبارتند از: پرث، سیدنی، بریزبن، ملبورن و آدلاید.
زیست شناسانی که روی حیوانات مطالعه می‌کنند استرالیا را یک آزمایشگاه زنده می‌دانند. زمانی که این قاره بیش از ۶۰ میلیون سال پیش شروع به جدا شدن از قطب جنوب کرد، محموله‌ای از حیوانات را با خود حمل کرد. جدا از زندگی در سایر قاره ها، این حیوانات به موجوداتی منحصر به فرد در استرالیا تبدیل شدند، مانند کوالا (Phascolarctos cinereus)، پلاتیپوس یا نوک اردکی (Ornithorhynchus anatinus)، و شیطان تاسمانی (Sarcophilus harrisii).
دیواره مرجانی بزرگ، در سواحل شمال شرقی استرالیا، آزمایشگاه زنده دیگری است. بزرگترین اکوسیستم صخره‌های مرجانی جهان، میزبان هزاران گونه ماهی، اسفنج، پستانداران دریایی، مرجان‌ها و سخت پوستان است.