رویداد۲۴ نازنین فرزان‌جو: اگر به گردشگری علاقه‌مندید امروز با معرفی یکی دیگر از جاذبه‌های گردشگری کشورمان آمده‌ایم. مکانی دیدنی که حتما باید آن را ببینید و از نزدیک لمسش کنید.
به گزارش رویداد۲۴ شاید همه به‌دنبال دیدن جا‌های طبیعی باشند و چیزی که انسان آن را ساخته باشد کم‌تر جذابیت دارد، اما این مکان اگرچه دست‌ساز است و یک انسان آن را ساخته داستان جالبی دارد اگرچه فرد سازنده‌ی آن دیگر زنده نیست. سخن از باغ که به میان می‌آید همگی در ذهنمان جایی سرسبز و پر از درخت تصور می‌کنیم؛ باغ سنگی سیرجان اگرچه پر از درخت است، اما همگی آن‌ها خشکند و به جای میوه و گل از شاخه‌هایش سنگ آویزان است.
این باغ درون یک بیابان است درواقع اطراف آن را بیابان احاطه کرده است بنابراین تا به آن‌جا نروید نمی‌توانید حس آن را درک کنید که حتما حس جالب و متفاوتی خواهد بود.
برخی آن‌جا را زیباترین جایی که دیده‌اند گفته‌اند و برخی دیگر آن را زشت و حتا هولناک توصیف کرده‌اند پس افراد براساس زاویه دید خود بهره‌ی خود را از این فضا می‌گیرند.
در ادامه می‌خواهیم شما را با روایات باغی که درویش خان اسفندیارپور آن را ساخت آشنا کنیم. پس با ما همراه باشید.
درویش خان اسفندیار پور شخصی ناشنوا و لال بود که در اطراف این منطقه زمین‌هایی برای کشاورزی داشت. راستش هر کسی در مورد او چیزی می‌گوید بنابراین درموردش روایات گوناگونی وجود دارد. برخی بر این باورند که از آن‌جایی که نام خان بعد از درویش به چشم می‌خورد، او به احتمال زیاد جزو خانواده‌های مهمی بود که در نزدیکی شهرستان سیرجان زندگی می‌کردند. اینکه او از خانواده‌ی مهمی بوده یا نه چندان مهم نیست، اما روشن است که او در این منطقه زمین داشته و در این منطقه کشاورزی می‌کرده است. برخی نیز می‌گویند او به جز کشاورزی از راه چوپانی نیز امرار معاش می‌کرده است.
در آخرین عکس‌هایی که از درویش خان وجود دارد، او فرد مسنیست که با ریش‌های سفید و بلند در این منطقه زندگی می‌کرده است.
در سال ۱۳۴۰، به‌دلیل اصلاحات ارضی، درویش خان اسفندیار تمام زمین هایش را از دست داد و این مسئله او را بسیار ناراحت و نا امید کرد.
به گزارش رویداد۲۴ پس از گذشت چند سال، او که هنوز به‌دلیل از دست دادن زمین هایش ناراحت بود تصمیم گرفت که اقدامی کند که نشانه این ناراحتی باشد. او یک روز صبح این ایده به ذهنش رسید که از درختان خشک شده اش سنگ آویزان کند.
درویش خان اسفندیار شروع به حفر کردن چاله‌هایی در زمین خشک کرد. او درختان خشکیده را در این چاله‌ها به وسعت زیادی کاشت و این کار را ادامه داد. هنگامی‌که کاشت این درختان خشکیده تمام شد، شروع به آویزان کردن سنگ‌هایی از شاخه‌های درختان کرد. در نهایت وسعت این باغ سنگی به ۱۰۰۰ متر رسید و ۱۸۰ درختی که در آن کاشته شده بودند و سنگ‌هایی که مانند میوه از آن آویزان بود، حس غریب و گاهی هولناکی را به این باغ داده بود.
باغ به شکل یک شش‌ضلعی نامنظم، با ۲۰۰ درخت، در میانه بیابان است. در دوسوی جاده‌ای که به باغ سنگی می‌رسد، زمین‌ها لم‌یزرع‌اند و باغ‌های پسته، دِیمی.
می‌گویند که درویش خان، از این کار بسیار راضی و خشنود شده بود و حس می‌کرد که نشانه ناراحتی و اعتراضش، به باغی منجر شده است که هرگز از بین نمی‌رود. خانواده او می‌گویند که شاید به دلیل آن که نمی‌توانسته صحبت کنید، این نوع اعتراض به ذهنش رسیده است.
البته به جز سنگ، او چیز‌های دیگری مانند لاستیک‌های پنچر شده، آینه‌های شکسته، فنر و هر چیزی که به نظرش می‌رسیده را به درخت آویزان می‌کرده است، اما خب بخش بیشتر باغ سنگی سیرجان را همان میوه‌های سنگی تشکیل داده‌اند.
جالب است بدانید برخی می‌گویند که درویش خان اسفندیار پور از یک زمان به بعد برای هر اتفاقی که در زندگی اش می‌افتاد سنگی از یک درخت آویزان می‌کرد. مثلا زمانی که یکی از نزدیکانش فوت می‌کرد، او یک سنگ جدید آویزان می‌کرد.
برخی از مردم می‌گویند که داستان آویزان کردن سنگ‌ها از یک شب شروع شد. گویا یکی از شب‌هایی که درویش خان خواب بوده است، خواب می‌بیند که در باغی سنگیست. او پس از بیدار شدن تصمیم می‌گیرد که باغی به همان صورت که در خواب دیده بود بنا کند.
بیشتر بخوانید: روستای کندوان کجاست؟
افراد دیگری باور دارند که درویش خان پس از مدتی به جنون رسیده بود و این کار را تنها از روی اینکه دیگر فکر درستی نداشت انجام می‌داد.
البته در بین همه روایات و شایعاتی که موجود است، داستان غم از دست دادن زمین‌ها واقعی‌تر به نظر می‌رسند. گویا خانواده درویش خان هم این موضوع پذیرفته‌اند که بعدِ از دست دادن زمین‌ها بود که او شروع به درست کردن باغ سنگی سیرجان کرد.
اما به دلایل زیادی به طور حتم نمی‌شود گفت که اصلی‌ترین ریشه ایجاد این باغ چه بوده است و از آن جایی که این فرد از نعمت کلام نیز محروم بوده، نمی‌توانسته به جز زبان اشاره حرف‌های دیگری را بزند و یا اعتراضش را بیان کند.
یکی از عجایب باغ سنگی سیرجان این است که بیشتر سنگ‌های این باغ، دارای سوراخی هستند که شاخه‌ها از آن رد شده اند. وجود این همه سنگ یکسان با این ویژگی خاص مسئله ایست که ذهن افراد زیادی را به خود مشغول کرده است. اینکه این سنگ‌ها از کدام منطقه بوده اند؟ آیا در همین اطراف وجود داشته اند و یا سنگ‌ها را درویش خان از مناطق دورتری به باغ می‌آورده است.
شایعات متفاوتی در این مورد نیز وجود دارند. برخی معتقدند که این سنگ‌ها در یک مکان مشخص بوده اند که درویش خان آن را پیدا کرده بوده و به اینجا می‌آورده و برخی نیز می‌گویند که خود او سنگ‌ها را به این شکل در می‌آورده است. اما به هر حال کسی تا به حال پیدا نشده که بگوید او را در هنگام سوراخ کردن سنگ‌ها دیده است.
برای دیدن این باغ سنگی باید به استان کرمان و شهر سیرجان بروید. از شهر سیرجان باید به سمت بافت حرکت کنید.
در جاده سیرجان به سمت بافت بعد از آن که چیزی حدود ۳۰ کیلومتر را گذراندید و از بلورد، حیدرآباد و میاندوآب عبور کردید می‌توانید تابلوی باغ سنگی سیرجان را مشاهده نمایید. با دیدن این تابلو بایه به جاده‌ای فرعی بپیچید که خاکی است.
سپس بعد از ۴ کیلومتر رانندگی می‌توانید باغ عجیب سنگی را ببینید.