رویداد۲۴ سیما صابری: ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) شایع‌ترین عفونت مقاربتی است. اگرچه اکثر عفونت‌های HPV بدون علامت هستند و خودبه‌خود برطرف می‌شوند، اما عفونت‌های پایدار می‌توانند به زگیل‌های تناسلی، سلول‌های پیش سرطانی و سرطان دهانه رحم، آنوژنیتال یا اوروفارنکس در زنان و مردان تبدیل شوند. در اوایل دهه ۱۹۸۰ در سلول‌های سرطانی دهانه رحم DNA HPV شناسایی شدند. مطالعات اپیدمیولوژیک نشان دهنده ارتباط بین HPV و سرطان دهانه رحم در دهه ۱۹۹۰ منتشر شد. اخیراً، HPV به عنوان عامل برخی دیگر از سرطان‌های مخاطی نیز شناخته شده است. البته در حال حاضر واکسن برای جلوگیری از عفونت وجود دارد.
بیشتر بخوانید: بهترین زمان تست پاپ اسمیر
HPV از خانواده‌ای از ویروس‌های DNA کوچک و دو رشته‌ای تشکیل شده است که اپیتلیوم را آلوده می‌کنند. بیش از ۲۰۰ نوع متمایز از این ویروس شناسایی شده است که بر اساس توالی ژنومی خود متمایز می‌شوند. اکثر انواع HPV اپیتلیوم پوستی را آلوده می‌کنند و می‌توانند باعث ایجاد زگیل‌های پوستی شوند. حدود ۴۰ نوع اپیتلیوم مخاطی را آلوده می‌کند که بر اساس ارتباط اپیدمیولوژیک با سرطان دهانه رحم طبقه بندی می‌شوند.
عفونت با انواع کم خطر یا غیر سرطان زا، مانند انواع ۶ یا ۱۱، می‌تواند باعث ناهنجاری‌های خوش خیم یا با درجه پایین سلول‌های دهانه رحم، زگیل‌های آنوژنیتال و پاپیلوم‌های دستگاه تنفسی شود. بیش از ۹۰ درصد موارد زگیل‌های آنوژنیتال ناشی از انواع کم خطر ۶ یا ۱۱ هستند.
انواع پرخطر یا انکوژن HPV به عنوان عوامل سرطان زا در ایجاد سرطان دهانه رحم و سایر سرطان‌های آنوژنیتال عمل می‌کنند. انواع پرخطر (شامل انواع ۱۶، ۱۸ و غیره) می‌توانند باعث ناهنجاری‌های با درجه پایین سلولی دهانه رحم، ناهنجاری‌های با درجه بالا در سلول‌های دهانه رحم که پیش‌ساز سرطان هستند و سرطان‌های آنتناسلی شوند. نوع ۱۶ این ویروس عامل تقریباً ۵۰ درصد سرطان‌های دهانه رحم در سراسر جهان است و انواع ۱۶ و ۱۸ روی هم حدود ۶۶ درصد از سرطان‌های دهانه رحم را تشکیل می‌دهند. پنج نوع پرخطر دیگر، ۳۱، ۳۳، ۴۵، ۵۲ و ۵۸، مسئول ۱۵ درصد دیگر از سرطان‌های دهانه رحم مرتبط با HPV هستند. اکثریت قریب به اتفاق زنان مبتلا به عفونت HPV، حتی آن‌هایی که دارای انواع پرخطر HPV هستند، به سرطان مبتلا نمی‌شوند.
علاوه بر سرطان دهانه رحم، عفونت پرخطر HPV با سرطان‌های ناهنجاری کمتر شایع مانند سرطان فرج، واژن، آلت تناسلی و مقعد مرتبط است. این نوع HPV همچنین می‌تواند باعث سرطان دهان و حلق شود. بیشتر عفونت‌ها خود به خود در طی یک یا دو سال برطرف می‌شوند. بخش کوچکی از افراد آلوده به طور مداوم آلوده می‌شوند. عفونت مداوم مهمترین عامل خطر برای ایجاد سرطان دهانه رحم است. باید توجه داشته باشید که عفونت با یک نوع HPV از عفونت با نوع دیگر آن جلوگیری نمی‌کند. از افراد آلوده به HPV که اپیتلیوم مخاطی را آلوده می‌کند، ۵ تا ۳۰ درصد به انواع مختلفی از ویروس آلوده هستند
اکثر عفونت‌های HPV بدون علامت هستند و منجر به بیماری بالینی نمی‌شوند. نشانه‌های بالینی عفونت HPV شامل زگیل‌های آنوژنیتال، پاپیلوماتوز تنفسی مکرر، پیش ساز‌های سرطان یا سرطان‌ها از جمله سرطان دهانه رحم، مقعد، واژن، فرج، آلت تناسلی یا اوروفارنکس است.
هیچ درمان خاصی برای عفونت بدون علامت HPV مورد نیاز یا توصیه نمی‌شود. مدیریت پزشکی برای درمان نشانه‌های بالینی خاص بیماری مرتبط با HPV (به عنوان مثال، زگیل‌های تناسلی، ضایعات پیش سرطانی، یا سرطان) توصیه می‌شود.
HPV با روش‌های مرسوم کشت نمی‌شود. معمولا در آزمایشگاه عفونت با تشخیص DNA HPV از نمونه‌های بالینی شناسایی می‌شود. سنجش‌های تشخیص HPV به طور قابل توجهی از نظر حساسیت و ویژگی نوع آن‌ها متفاوت است و تشخیص نیز تحت تأثیر ناحیه آناتومیک نمونه برداری شده و همچنین روش جمع آوری نمونه قرار می‌گیرد.
برای تشخیص انواع HPV، روش‌های مختلفی وجود دارد که شامل موارد زیر می‌شود:
این آزمایش برای تشخیص تغییرات سلولی در سرویکس استفاده می‌شود که ممکن است ناشی از عفونت HPV پرخطر باشد. در صورت تشخیص تغییرات سلولی، بررسی بیشتر با آزمایش HPV DNA انجام می‌شود.
این آزمایش برای شناسایی وجود HPV در نمونه‌های سلولی از سرویکس یا دهانه رحم استفاده می‌شود. این آزمایش معمولاً برای تشخیص HPV پرخطر و کم‌خطر استفاده می‌شود.
در صورت تشخیص تغییرات سلولی جدید یا نگران کننده در آزمایش‌های قبلی، برای بررسی دقیق‌تر و تشخیص سرطان، بیوپسی (جمع‌آوری نمونه بافت) از منطقه مورد نظر انجام می‌شود.
با توجه به خطرات مختلف مرتبط با انواع مختلف HPV، اهمیت تشخیص دقیق و زود هنگام آن بسیار زیاد است. بهترین راه برای تشخیص و پیشگیری از عوارض HPV، مراجعه به پزشک و انجام آزمایش‌های منظم بر اساس راهنمای حرفه‌ای پزشک است.
ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) دارای بیش از ۱۰۰ نوع مختلف است که به دو دسته‌ی پرخطر و کم‌خطر تقسیم می‌شوند. این دو دسته از HPV تفاوت‌های مهمی در خصوص عوارض سلامتی و روش‌های تشخیص دارند.
HPV پرخطر می‌تواند باعث ایجاد تغییرات سلولی جدی در سرویکس (قسمت پایین رحم) و سایر اعضای تناسلی زنان شود. برخی از این انواع HPV می‌توانند به سرطان دهانه رحم، مهبل، آنوس و دهان منجر شوند. همچنین، HPV پرخطر ممکن است منجر به زگیل‌های عامل سرطان شود.
HPV کم‌خطر عمدتاً با زگیل‌های خوش خیم در مناطق تناسلی و دهان مرتبط است. این انواع HPV به طور معمول با عوارض جدی نظیر سرطان مرتبط نیستند.
چندین آزمایش HPV توسط سازمان غذا و دارو (FDA) تایید شده است و تا ۱۴ نوع پرخطر (۱۶، ۱۸، ۳۱، ۳۳، ۳۵، ۳۹، ۴۵، ۵۱، ۵۲، ۵۶، ۵۸، ۵۹، ۶۶، ۶۸) را شناسایی می‌کنند. هنگامی که وجود هر ترکیبی از این انواع HPV تشخیص داده شود، نتایج آزمایش مثبت گزارش می‌شود. آزمایش‌های خاصی به‌طور خاص انواع HPV ۱۶ و/یا ۱۸ را شناسایی می‌کنند. این آزمایش‌ها برای استفاده در زنان به عنوان بخشی از غربالگری سرطان دهانه رحم و... تأیید شده‌اند.
-عفونت HPV در سراسر جهان بسیار شایع است. اکثر بزرگسالان فعال جنسی در برخی از مراحل زندگی خود به عفونت HPV مبتلا می‌شوند، اگرچه ممکن است از عفونت خود بی اطلاع باشند.
-انسان تنها میزبان طبیعی HPV است. سایر ویروس‌های خانواده پاپیلوماویروس‌ها بر گونه‌های حیوانات تأثیر می‌گذارند.
-HPV از طریق تماس پوست به پوست با فرد آلوده منتقل می‌شود. انتقال آن بیشتر در طول رابطه جنسی واژینال، آلت تناسلی، مقعدی یا دهانی است.
-مطالعات عفونت HPV تازه اکتسابی نشان می‌دهد که عفونت معمولاً بلافاصله پس از اولین فعالیت جنسی رخ می‌دهد. به ندرت، انتقال عمودی HPV از مادر آلوده به نوزادش می‌تواند منجر به وضعیتی به نام پاپیلوماتوز تنفسی شود.