رویداد۲۴- محمد عادلی، دهیار روستای تاریخی ابیانه، اعلام کرده که از ابتدای سال 95
تاکنون بیش از 30 هزار گردشگر خارجی از این روستا دیدن کرده‌اند. وی همچنین
به افزایش تعداد گردشگران خارجی از این روستا اشاره کرد و گفت که تنها در
ماه آبان نزدیک به 5518 گردشگر خارجی وارد روستای ابیانه شده‌اند.
آقای
عادلی در ادامه افزود که بیشتر گردشگران خارجی ماه آبان متعلق به کشورهای
فرانسه (1368 نفر)، آلمان (551 نفر)، ایتالیا (410 نفر)، هلند (363 نفر)،
تایلند (282 نفر)، بلژیک (278 نفر) و همچنین انگلستان (253 نفر) بوده‌اند.
روستای
تاریخی ابیانه در دهستان برزرود از توابع بخش مرکزی شهرستان نطنز در استان
اصفهان قرار دارد که بر اساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۰، جمعیت
آن ۲۹۴ نفر (۱۷۳خانوار) بوده است.
روستای سرخ – اندری ویلبرگ اوراسونتعداد
روستاهای کوهستانی و قدیمی ایران که در آن "زمان" در مقایسه با شهرهای
بزرگ کندتر جلو می‌رود، کم نیستند. به همین خاطر ما تصمیم گرفتیم تا به یکی
از روستاهای قدیمی ایران به نام ابیانه یا روستای سرخ، به خاطر معماری
خشتی خانه‌ها و رنگ کوه‌های اطراف، سر بزنیم. معماری روستا به صورت پلکانی
نیست؛ یعنی بام یک خانه، حیاط خانه بالایی می‌شود. قدمت روستای ابیانه دست
کم به 1500 سال پیش و به دوران ساسانیان برمی‌گردد؛ به عبارتی مصادف با
زمان حمله اعراب به ایران که موجب شد بسیاری از زرتشتیان به سمت کوه‌ها و
بیابان‌ها فرار کنند. به همین خاطر است که گویش مردم روستا شبیه به دوره
پیش از فارسی مدرن است که نفوذ زبان عربی در آن کمتر دیده می‌شود.
برای
اینکه به روستای ابیانه برسیم، سفرمان را از اصفهان آغاز کردیم و بدون هیچ
مشکلی به نطنز رسیدیم. بعد در آنجا به یک راننده محلی چند هزارتومانی پول
دادیم تا ما را به اینجا بیاورد. البته سفر امنی نبود؛ راننده در طول مسیر
شیشه‌اش را پایین کشید تا یک دستمال سفید را استشمام کند. آن پارچه انگار
چسبی یا بنزینی بود. به نظر می‌رسید که راننده خیلی خوابش می‌آید و در عین
حال با سرعت بیشتری در جاده رانندگی می‌کند. اما بالاخره زنده به روستا
رسیدیم.
زنی از اهالی روستا با لباس سنتی
از
میان کوچه‌های باریک و سرخ رنگ روستا گذشتیم و تقریبا هیچ توریستی به
چشممان نخورد؛ اما با یک زوج ایرانی به نام‌های "ناتاشا و سعید" آشنا شدیم
که ما برای دعوت به صرف چای کردند. انگلیسی آن‌ها خیلی خوب بود و ما
شگفت‌زده شدیم! آن‌ها چند سالی در تهران و چند سالی هم در اروپا زندگی کرده
بودند. سعید و ناتاشا با اینکه چند سال با تکنولوژی روز شهرهای اروپایی
زندگی کرده بودند، اما حدودا 15 سال پیش تصمیم گرفتند تا به روستای تاریخی
ابیانه برگردند و دو فرزندشان را در محیطی آرام و به دور از تاثیر سیاسی
بزرگ کنند. ما روی صندلی سنگی آشپزخانه آن‌ها نشستیم و از اینکه چای ایرانی
می‌نوشیم و در مورد تاریخ و فرهنگ ایران حرف می‌زدیم، احساس بسیار خوبی
داشتیم.
کاشانبعد از
ابیانه، به کاشان رفتیم. شهری که به خاطر قالی‌های دست باف و خانه‌های
قدیمی‌اش مشهور است. بافتن یک قالی یک در 1.5 متری توسط یک نفر بین 6 تا 12
ماه زمان می‌برد. اگر فیلم "لبوفسکی بزرگ" را دیده باشید و از آن قالی
خوشتان آمده باشد، باید بهتان بگویم که آن قالی، "قالی کاشان" است. در
بازار خواستیم یک قالی بخریم اما بودجه‌مان کفاف نمی‌داد که به یکباره 2000
دلار خرج کنیم.
البته قالی‌های ارزان‌تر و پشمی (به جای ابریشمی)
که با رنگ صنعتی (به جای رنگ ارگانیک) رنگ شده بودند را می‌شد با قیمت
پایین‌تر خرید، اما واقعا نمی‌توانستیم چشم از روی آن قالی ابریشمی خوش‌رنگ
و بی‌نقص برداریم. به همین خاطر صبر کردیم تا وقتی دوباره به ایران آمدیم و
پول کافی به همراه داشتیم، خرید کنیم.
کویر مرنجاب و امامزادهوقت
زیادی را در کاشان سپری نکردیم زیرا هدف اصلی‌مان بیرون شهر بود. از کاشان
یک راننده گرفتیم و پس از 7 ساعت رانندگی به کویر مرنجاب رسیدیم تا دریاچه
نمک دشت کویر را ببینیم
.بین راه
توقفی کوتاه داشتیم تا از شهر زیرزمینی نوش‌آباد (شهری که به شکل دستی 18
متر زیر زمین حفر شده و مصرف دفاعی داشته است؛ قدمت این شهر به دوران پیش
از اسلام بازمی‌گردد) و امامزاده "هلال بن علی" دیدن کنیم. این عمارت مربوط
به دوره صفوی است و در شهرستان آران و بیدگل قرار دارد.
مشاهده
گل‌های شش ضلعی و هشت ضلعی دریاچه نمک که در همه جهت ادامه داشت و فقط در
افق محو می‌شد، برایمان بسیار لذت‌بخش بود. دیدن بهترین غروب آفتاب
زندگی‌مان بر فراز یکی از تپه‌های شنیِ کویر مرنجاب حسابی روز خوبمان را
تکمیل کرد.
امامزاده بسیار زیبای هلال بن علی در آران و بیدگل
نمایی از شهر زیرزمینی نوش آباد
کویر مرنجاب
ترجمه: وبسایت فرادید