رویداد۲۴ سیما صابری: معمولاً باور‌های غلط در مورد اوتیسم و همدلی رایج است. گاهی اوقات گفته می‌شود که افراد اوتیستیک فاقد همدلی یا توانایی احساس همراهی با دیگران و همدردی یا توانایی احساس نسبت به دیگران هستند. در این مقاله به اوتیسم و موضوع همدلی افراد اوتیسمی می‌پردازیم.
تحقیقات در مورد ارتباط بین اوتیسم، همدلی و همدردی در ۴۰ سال گذشته تکامل یافته است. در ابتدا، تصور بر این بود که فقدان همدلی و همدردی یک ویژگی جهانی اوتیسم است، اما تحقیقات جدیدتر نشان می‌دهد که این در بین افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند متفاوت است. پاسخ به سؤالات زیر بیشتر از آنچه تحقیقات اولیه نشان می‌دهد دیده می‌شود:
آیا افراد اوتیستیک واقعاً می‌توانند با دیگران همدردی یا همدردی کنند؟
چه چیزی مانع واکنش عاطفی در افراد اوتیستیک است؟
آیا می‌توان پاسخ‌های احساسی مانند همدلی را آموزش داد؟
آیا فقدان آشکار همدلی یا همدردی واقعاً منعکس کننده فقدان ارتباط عاطفی است؟
فقدان ابراز همدردی یا همدلی ممکن است نتیجه فقدان احساسات در یک فرد اوتیستیک نباشد، بلکه به دلیل مهارت‌های توسعه نیافته این افراد اتفاق بیفتد. عناصر مختلفی در نشان دادن همدلی با دیگران دخیل هستند. برای ارتباط با شخص دیگری به این روش ها، باید موارد زیر را در نظر گرفت:
-احساسات طرف مقابل را بشناسید
-امیدها، رویا‌ها یا انتظارات طرف مقابل را درک کنید
-تجربه عاطفی برای ارتباط شخصی با احساسات دیگران را داشته باشید
-ابزاری برای بیان فیزیکی و شفاهی احساسات همدلانه داشته باشید
-درک فرهنگی را به اشتراک بگذارید که نمایش همدلی مورد انتظار و مطلوب است
افراد اوتیستیک که برای نشان دادن همدلی و همدردی تلاش می‌کنند ممکن است در یک یا چند مورد از این موارد مشکل داشته باشند.
همدلی یک احساس دو بعدی است. در سطح شناختی تجربه می‌شود و به معنای شناخت و درک وضعیت روانی دیگری است و در سطح عاطفی یا احساسی تجربه می‌شود. در افراد اوتیستیک، این تجربیات ممکن است گاهی با یکدیگر متضاد به نظر برسند.
بیشتر بخوانید: تغذیه مناسب کودکان مبتلا به اوتیسم
تحقیقات نشان می‌دهد که افراد اوتیستیک ممکن است با همدلی شناختی دست و پنجه نرم کنند، زیرا قادر به تشخیص و نامگذاری احساسات بر اساس حالات چهره نیستند. مطالعات اسکن چشم نشان داد که افراد اوتیستیک به جای توجه به چشم‌ها و دهان، جایی که معمولاً احساسات نشان داده می‌شوند، به اطراف چهره نگاه می‌کنند.
از آنجا که همدلی شناختی می‌تواند در افراد اوتیستیک کمتر است، همدلی عاطفی که بر اساس غرایز و پاسخ‌های غیرارادی به احساسات دیگران است، می‌تواند برای کودک قوی و طاقت فرسا باشد. در واقع، تحقیقات جدیدتر نشان می‌دهد که برخی از افراد اوتیستیک ممکن است در واقع احساسات دیگران را با شدت بیشتری احساس کنند. درک احساسات دیگران و تجربه درونی آن‌ها برای کودکان اوتیستیک می‌تواند احساس ناتوانی و سردرگمی ایجاد کند.
افراد اوتیستیک مانند افراد نوروتیپیک عشق و بسیاری از احساسات دیگر را احساس می‌کنند. با این حال، وقتی صحبت از روابط عاشقانه می‌شود، افراد اوتیستیک ممکن است در برقراری ارتباط با مشکل بیشتری مواجه شوند. ایجاد رابطه شامل بسیاری از نشانه‌های اجتماعی ظریفی است که افراد اوتیستیک اغلب در آن مشکل دارند.
توانایی نامگذاری احساسات گام مهمی در جهت تجربه همدلی و همدردی است. بسیاری از افراد اوتیستیک آلکسی تایمیا را تجربه می‌کنند که ناتوانی در تشخیص و برچسب زدن به احساساتی است که حس می‌کنند. یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ که در مجله اوتیسم و اختلالات رشد منتشر شد، نشان داد که افراد مبتلا به ناگویی هیجانی، بدون در نظر گرفتن اینکه آیا آن‌ها اوتیسم نیز دارند یا نه، برای ابراز همدردی دشوارتر هستند. با این حال، افراد مبتلا به این بیماری که ناگویی هیجانی ندارند، بهتر می‌توانستند همدلی نشان دهند. به نظر می‌رسد آنچه کلید تشخیص احساسات دیگران باشد، توانایی درک و برچسب زدن به احساسات است.
به طور معمول، افراد در حال رشد زبان بدن و کلمات مناسب را برای ابراز همدردی و همدلی با مشاهده و تقلید از والدین و سایر افراد یاد می‌گیرند. به عنوان مثال، یک کودک ۴ ساله می‌تواند ابراز درد دوستش را تشخیص دهد و با بوسیدن به آن پاسخ دهد، زیرا قبلاً دیده است که شخص دیگری این کار را انجام داده است. با این حال، کودکان اوتیستیک این نشانه‌های اجتماعی را از دست می‌دهند و به دلایلی مانند دیگران به آن پاسخ نمی‌دهند.
-افراد اوتیستیک اغلب در تفسیر ارتباطات غیرکلامی مانند زبان بدن و حالات چهره مشکل دارند
-کودکان اوتیستیک تمایلی به تقلید از دیگران ندارند. از آنجایی که کودکان مهارت‌های اجتماعی را از طریق تقلید و تکرار یاد می‌گیرند، افراد اوتیستیک در نشان دادن عبارات معمولی همدلی با مشکل مواجه هستند.
-مهارت "ذهن خوانی" - درک افکار دیگران از طریق مشاهده دقیق زبان بدن، لحن صدا، حالت چهره و ... کلید همدلی و همدردی است. افراد اوتیستیک اغلب اوقاتِ بسیار دشواری را با این جنبه از پاسخگویی عاطفی دارند.
در یک مطالعه در سال ۲۰۱۸، از ۲۵۴ بزرگسال اوتیستیک و ۱۳۳ فرد بدون اوتیسم یک نظرسنجی آنلاین انجام شد و از آن‌ها خواسته شد تا بر اساس میزان همدردی که با فرد در عکس دارند، به عکس‌ها امتیاز دهند. محققان دریافتند که افراد اوتیستیک در سناریو‌های ناراحت کننده نسبت به افراد گروه کنترل، رتبه کمتری برای همدردی دارند. نتایج نشان داد که این بدان معنا نیست که افراد اوتیستیک بی توجه هستن بلکه نتایج حاکی از تفاوت در نحوه پردازش نشانه‌های عاطفی افراد با سطوح پایین‌تر همدلی شناختی است. همچنین تحقیقات نشان می‌دهد که احتمال ابراز همدردی با اشیاء نسبت به جمعیت عمومی بیشتر است. محققان دریافتند که افراد اوتیستیک معمولاً در تجسم اشیا با نسبت دادن احساسات به اشیای بی‌جان بسیار خوب عمل می‌کنند. به عنوان مثال، پیراهنی که هرگز پوشیده نمی‌شود، تنها است یا عروسکی که با آن بازی نمی‌شود، احساس غمگینی می‌کند. قابل ذکر است، افرادی که در این طیف هستند اغلب از احساسات ناراحت کننده برای توصیف احساس اشیا استفاده می‌کنند، که ممکن است نشان دهنده استفاده از شخصیت پردازی به عنوان راهی برای پردازش احساسات خود باشد.
بر اساس تحقیقات قدیمی‌تری که در مجله تحلیل رفتاری کاربردی منتشر شده است، می‌توان همدلی شناختی را به کودکان اوتیستیک آموزش داد. این مطالعه از عروسک‌ها یا عروسک‌ها برای این منظور استفاده کرد که پاسخ‌های همدلانه کودکان اوتیسمی را برمی انگیخت و از یک سیستم نشانه‌ای برای پاداش دادن به پاسخ همدلانه مورد انتظار استفاده کرد. در طی چندین جلسه، کودکان اوتیستیک یاد گرفتند که چگونه با استفاده از کلمات و حرکات مناسب، همدلی نشان دهند. تحقیقات بیشتر نشان می‌دهد که می‌توان به کودکان اوتیستیک همدلی را با استفاده از مدل‌سازی، تشویق و تقویت آموزش داد تا با عبارات، لحن صدا، حالات چهره و ژست‌های مناسب به احساسات فرد دیگر پاسخ دهند. از این تکنیک‌ها برای آموزش رفتار همدلانه می‌توان استفاده کرد اگر چه این آموزش‌ها نمی‌توانند همدلی را در سطح احساسی یاد دهند. چند مطالعه کوچک روش‌های بالقوه را برای آموزش همدلی عاطفی به افراد اوتیسم بررسی کرده‌اند، اما تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
اسب درمانی نوعی درمان تجربی است که شامل تعامل بین بیماران و اسب‌ها می‌شود. به نظر می‌رسد که به افراد اوتیستیک کمک می‌کند تا احساسات خود و اطرافیانشان را باز کنند و بیشتر آگاه شوند. تحقیقات نشان داده است که به نظر می‌رسد سوارکاری و تعامل با اسب‌ها از نظر عاطفی با افراد اوتیستیک مفید واقع می‌شود. اسب درمانی همچنین ممکن است به افراد در بهبود تماس چشمی، زبان بدن و ارتباط کلامی کمک کند
کلام پایانی
اگرچه بسیاری از افراد اوتیستیک فاقد همدلی و همدردی هستند، اما برای همه افراد اوتیستیک اینطور نیست. برای کسانی که با نشان دادن پاسخ‌های همدلانه مناسب دست و پنجه نرم می‌کنند، دلایل احتمالا بیشتر به مسائل ارتباط اجتماعی مرتبط است تا فقدان پاسخ عاطفی زمینه ای.
افراد اوتیستیک توانایی تشخیص و برچسب زدن احساسات را ندارند و ممکن است در پاسخ به نشانه‌های اجتماعی مشکل داشته باشند. این امر می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. همدلی شناختی را می‌توان آموزش داد، بنابراین این امکان برای افراد اوتیستیک وجود دارد که رفتار همدلانه را بیاموزند. درمان‌های دیگر ممکن است همدلی عاطفی را بهبود بخشد.