اگرچه شاید ضعیف بودن تیم ته جدولی خداداد نقشی کلیدی در این موفقیت قرمزها داشت اما آنچه به نمایش در آمد و هواداران دیدند ، همان کیفیتی بود که دوست داشتند. بخشی از این موفقیت را می شد در تغییراتی دید که برانکو اجبارا در ترکیب تیمش ایجاد کرده بود. او که در ابتدای بازی انصاری را کمی تنبیهی ، روی نیمکت نشانده بود و بعد از یک نیم فصل لج بازی ، به اختیار از رامین رضاییان در دفاع راست استفاده کرده بود ، دوباره راست زمینش را مثل فصل قبل ، پیش‌رونده تر از قبل کرده بود. او در نیمه دوم این بازی تغییری دیگر در ترکیبش داشت. انصاری را به زمین آورد و در مرکز دفاع بازی کرد ، ربیع خواه بیرون رفت و جایش را در چپ زمین به حسین ماهینی داد. در دروازه هم که بیرانوند برگشته بود و البته در نیمه هجومی ، دوباره زوج مسلمان و احمدزاده که بازی کردن کنار هم را خوب بلدند ، بازی گرفته شدند. این‌گونه انگار ضریب سرعت تیم پرسپولیس به شدت افزایش پیدا کرده بود و دوباره هجومی تر بازی می کرد.
برانکو که یک نیم فصل می گفت فلسفه کاری اش استفاده از بازیکنان ایستا در کناره هاست . برای همین فرصت بازی را از رامین رضاییان گرفت اما حالا به نظر می رسد کم کم دارد به این نتیجه می رسد که فلسفه اش را بی آنکه به پایش جان بدهد، عوض کند! البته برانکو این چند وقت تصمیمات خاص و دوگانه زیاد گرفته است. او مثلا از یکسو می گوید اتفاقات منجر به جدایی نوراللهی اصلا دست خودش نبوده ، عملا به این بازیکن فرصتی برای بازی در تیمش نمی داد. طوری که چاره ای غیر از رفتن نداشته باشد. از سوی دیگر برای این بازیکن مراسم باشکوه وداع می گیرد . در شرایطی که باشگاه از جدایی نوراللهی حسابی شاکی است و مدیر تیم او و عالیشاه را بی تعصب می خواند ، برانکو به رفتن ترغیب شان می کند!