پس از باخت استقلال به تراکتورسازی و متعاقب آن باخت به نفت تهران و علی
دایی در جام حذفی، عده ای بی شماری از کارشناسان حمله های بعضا تندی به
عملکرد استقلال و علی الخصوص علی منصوریان داشتند. اما هیچ کدام از آنها
راهکاری ارایه ندادند. به طوری که عده ای کارشناس منتظر اظهار نظر دیگر
کارشناسان می مانند تا بحثی مطرح شود و آنها با جا به جا کردن بعضی از
کلمات، حملات خود را تند و تندتر نسبت به تیم منصوریان ابراز کنند. در این
بین پیشکسوتانی مانند مهدی پاشازاده بررسی دقیق تری از وضعیت و حال و روز
استقلال انجام داد و صحبت های کلیشه ای از قبیل این که: این بازیکنان در حد
استقلال نیستند و تیم زیبا بازی نمی کند و .... را باز گو نکرد و ضعف
نتیجه گیری استقلال را با ابتدای فصل و کری خوانی ها و جوانی منصوریان نسبت
نداد، بلکه صحبت از ساختار دفاعی کرد که اگر تنها 3 گل از گلهای دریافتی
استقلال کم کنیم این تیم در جایگاه دوم قرار داشت!
حال
اگر نگاهی اجمالی به اکثر لیگ های معتبر و تیم هایی که در حال نتیجه گرفتن
هستند بیاندازیم متوجه می شویم مشکل تیم بزرگ پایتخت فراتر از صحبت های
عامیانه است که روزانه رد و بدل می شود. ما دو عامل بنیادی را برای نتیجه
گیری یک تیم تعریف می کنیم: 1- بحث فنی و 2- بعد روانی.
در بخش فنی
همانگونه که می دانیم استقلال تنها تیمی است که در تمام بازیهای این فصل
خود به غیر از بازی پرسپولیس دروازه تمام تیم ها را باز کرده است و این یک
امتیاز فوق العاده و یک فاکتور اساسی برای نتیجه گیری برای هر تیمی است.
جالب اینکه در اکثر این بازی ها آبی ها زننده گل اول بودند.
اما در بعد
روانی به یک موضوع مهم بر می خوریم و آن عزت نفس است. عزت نفس شخصی از فرد
به گروه انتقال می یابد. این طور که عزت نفس جمعی یک تیم متشکل از تک تک
اعضای کادر فنی و بازیکنان و دیگر عوامل تیم می باشد.
مشکل را این گونه
واکاوی می کنیم که نتیجه اجماع عزت نفس فرد فرد اعضای استقلال به برد ختم
نمی شود و شاهد این هستیم بعد از برد هم میزان رضایت مندی کادر فنی،
بازیکنان و هواداران به مقدار قابل توجهی پایین است و اما روشن شدن این
موضوع زمانی اتفاق می افتد که رفتار و گفتار عوامل تاثیرگذار در تیم
استقلال را مورد بررسی قرار دهیم. لازم به ذکر است رفتار و واکنش های همه
اعضای تیم بر روند کلی یک تیم موثر است اما طبقه بندی جایگاه و میزان
تاثیرگذاری افراد در یک کار تیمی متفاوت است. از کاپیتان استقلال شروع می
کنیم وی چندی پیش در پربیننده ترین برنامه تلویزیون خود را در مقابل یک
مقام قضایی قرار میدهد و تهدید به کناره گیری از فوتبال میکند و یا کمک اول
سرمربی تیم، محمد خرمگاه که به محجوب بودن شهره است، در بازی با صبا مسیر
طولانی تا نیمکت تیم رقیب طی می کند برای ایجاد درگیری با مربی تیم حریف! و
از همه مهمتر سرمربی تیم، علی رضا منصوریان که با اندک نگاهی به رفتار و
زبان بدن وی می توانیم به کشف این موضوع پرداخت که سطح عزت نفس فردی وی به
پایین ترین درجه در روزهای اخیر کاهش یافته است. ایرادهای گفتاری یا همان
سوتی در حین صحبت های او در این چند هفته و همچنین حرکات اضافی وی در کنار
زمین که قبلا شاهد آن نبودیم دلیلی برای استیصال و درماندگی سرمربی آبی ها
می باشد. مصاحبه بعد از بازی نفت تهران گواه این موضوع است که وی کنترلی بر
صحبت ها و رفتار بدن خود نداشته و استرس و هیجان ناشی از فشارهای موجود در
تمام ارکان وجودی منصوریان نمایان است (در مقایسه با رفتارهای گذشته خود
او) و این به تک تک بازیکنان و اعضای کادر فنی منتقل می شود.
نتیجه
اینکه همواره حضور افرادی که دارای شخصیت با ثبات و قدرتمند هستند در این
مواقع باعث ایجاد آرامش و گذران دوران بحران می شود. همانطور که دیدم حضور
عبدالهی و بهتاش فریبا هم کمکی به وضعیت موجود نکرد چون آنها هم متاثر از
شرایط موجود هستند. حضور روانشاس و مشاور حرفه ای در حوزه ورزش کمک شایانی
به تیم مدیریتی استقلال انجام میدهد که این عزت نفس را به تک تک اعضای تیم
بازگردانده که منجر به عزت نفس جمعی و نتیجه گیری مجدد استقلال می شود.
*محقق و پژوهشگر علوم اجتماعی