مهمترین نکته ای که در بدو ورود به خانه کشتی از ذهن هر فردی خطور می کند، جدیت بسیار زیاد کادر فنی و در راس آنها رسول خادم در تمرینات است؛ تمریناتی که در آن هیچکدام از آزادکاران چه شاخص و غیر شاخص نمی‌توانند از زیر فشار آن شانه خالی کنند. تمریناتی که کمتر از مبارزه رسمی و یک جنگ تمام عیار نیست.
آزادکاران حاضر در اردوی تیم ملی یکی از روزهای سخت و نفسگیر خود را پشت سر گذاشتند. در این تمرین آزادکارانی که قرار است به تورنمنت فرانسه اعزام شوند در 2 گروه با حریفان خود به یک مبارزه نفسگیر و جدی پرداختند و در سوی دیگر خانه کشتی نیز نفراتی که قرار است به مسابقات آسیایی اعزام شوند به همراه جوانان آزادکار به مبارزه پرداختند.
در این تمرین که بیش از 2 ساعت به طول انجامید، خادم نیز کمتر از شاگردان خود از نفس نیفتاد چرا که بارها با فریادهای خود ایرادات و نکات فنی مورد نظر خود را به شاگردانش گوشزد می کرد و در طول مبارزه آنها را به سمت جلو و گرفتن امتیاز از حریفان تشویق می‌کرد.
خادم در ابتدای این تمرین شاگردان خود را در گوشه ای جمع کرد و به آن ها این نکته را یادآور شد که زمان چندان زیادی پیش رویشان نیست و باید هر چه سریعتر خود را به اوج آمادگی برسانند و ایرادات فنی خود را برطرف کنند.
وی در طول این تمرین نیز با فریاد شاگردان خود را خطاب قرار داد و گفت: "جایگاه هیچ کشتی‌گیری در هیچ مسابقه‌ای حتمی نیست و نباید گول اسامی داده شده را بخورید"
خادم در خلال تمرین نیز دیگر مربیان که حسین نقیبی مربی کهنه کار مازندرانی نیز در میان آنها به چشم می‌خورد را دور هم جمع کرد و به آنها این نکته را گوشزد کرد که فرصت چندانی تا مسابقات پیش رو باقی نمانده و باید کشتی‌گیران را به هجوم هر چه بیشتر به سمت حریفان و گرفتن امتیاز از آنها وادار کنند.
در جریان این تمرین در یکی از تشک ها کمیل قاسمی سنگین وزن تیم ملی که خود را برای حضور در تورنمنت فرانسه و پس از آن نیز مسابقه کسب سهمیه المپیک آماده می‌کند مقابل پوریا رحمانی در حال مبارزه بود که ناگهان فریاد رحمانی به هوا بلند شد و بر روی تشک افتاد و مچ پایش را گرفت؛ فریادی که باعث شد تمامی نگاه‌ها به آن سمت معطوف شود و برای لحظات کوتاهی آزادکاران دست از کار بکشند.
اما خادم که به گفته خود شاگردانش را برای حضور در یک جنگ تمام عیار به نام المپیک آماده می‌کند، خیلی زود با یک فریاد بلند شاگردان خود را به ادامه مبارزه و تمرکز بر روی کار خود فراخواند و به تیم پزشکی گفت: "این مجروح جنگی را بیرون ببرید!"
او حرص می‌خورد، فریاد می‌کشد و دست از تلاش برنمی‌دارد تا کشتی، پرافتخار ترین رشته ورزشی ایران در ریو هم سربلند باشد.