رویداد۲۴ هم میهن نوشت: نزدیک به ۹ بیمارستان شیراز و یکی از بیمارستان کرج، در هفته‌ای که گذشت با بحران شدیدی روبه‌رو شدند. پرستاران آن‌ها در اعتراض به اضافه‌کار اجباری، اجرا نشدن قوانین، حقوق پایین، کار سخت و فراوان، توهین‌ها و تهدیدها، دست از کار کشیدند و در خانه نشستند. حالا تنها خواسته آن‌ها حضور رئیس‌جمهوری برای رسیدگی مستقیم به مشکلات‌شان است.
اعتصاب گسترده پرستاران از روز شنبه هفته گذشته شروع شد و از روز دوشنبه به اوج خود رسید، در این مدت آن‌ها با تماس‌های متعدد نیرو‌های امنیتی، تهدید به اخراج و تشکیل پرونده‌های امنیتی مواجه شده‌اند. رئیس دانشگاه شیراز اعلام کرده که تمام پرستاران معترض اخراج می‌شوند.
نزدیک به ۹ بیمارستان شیراز و یکی از بیمارستان کرج، در هفته‌ای که گذشت با بحران شدیدی روبه‌رو شدند. پرستاران آن‌ها در اعتراض به اضافه‌کار اجباری، اجرا نشدن قوانین، حقوق پایین، کار سخت و فراوان، توهین‌ها و تهدیدها، دست از کار کشیدند و در خانه نشستند. حالا تنها خواسته آن‌ها حضور رئیس‌جمهوری برای رسیدگی مستقیم به مشکلات‌شان است.
بیمارستان‌های شیراز وضعیت وخیم‌تری دارند. آنطور که گفته می‌شود در کرج، وضعیت آرام شده و تنها پرستاران بخش اورژانس بیمارستان امام علی دست به این اعتراض زده بودند، اما در شیراز حدود ۹۰ درصد از پرستاران اعتصاب کرده‌اند، اتاق‌های عمل و بخش‌های دیگر تعطیل شده‌اند و بیمارستان‌ها برای جبران نیرو دست به دامان بیمارستان‌های تهران، ارتش، ماماها، سربازان سلامت و دانشجویان پرستاری شده‌اند.
پرستاران معترض منتظرند مدیران بیمارستان‌ها با آن‌ها تماس بگیرند و خبر دهند، وضعیت درست شده، شرایط فراهم است و به بخش‌هایشان برگردند، در عوض، اما نهاد‌های امنیتی و سرپرستاران با آن‌ها تماس گرفته‌اند؛ تهدید کرده‌اند و خبر از اخراج و تشکیل پرونده و احضار داده‌اند. این‌بار، اما همه به میدان آمده‌اند؛ پرستاران رسمی، طرحی، قراردادی و شرکتی. درحالی‌که در تجمعات و اعتراضات قبلی اغلب معترضان از نیرو‌های رسمی بودند.
پرستاران بیمارستان‌های شیراز از اواخر سال گذشته وارد موج جدیدی از اعتراضات شدند، آن‌ها بار‌ها تجمع کردند، مقابل استانداری، در دانشگاه علوم پزشکی شیراز، در بیمارستان‌ها و... در آخر، اما دست خالی برگشته‌اند. به آن‌ها وعده دادند و درنهایت وعده‌ها هم عملی نشد. چهار روز از اعتصاب رسمی پرستاران در شیراز نمی‌گذشت که معاون پرستاری وزارت بهداشت، از ابلاغ بخشنامه‌ای خبر داد که براساس آن تمام پرستاران از مزایای قانون ارتقای بهره‌وری کارکنان بالینی نظام سلامت بهره‌مند می‌شوند.
به گفته عباس عبادی، این تصمیم در راستای حمایت از کادر پرستاری و بهبود وضعیت معیشتی و انگیزشی همکاران گرفته شده است. همه این‌ها درحالی‌است که هنوز واکنش روشنی از سوی وزارت بهداشت نسبت به این اعتراض‌ها صورت نگرفته است. سال‌هاست که پرستاران نسبت به وضعیت‌شان اعتراض دارند، وضعیت همیشه بحرانی بوده. آن‌ها همواره مشغول تجمع و نامه‌نگاری و اعتراض و مذاکره‌اند. سازمان نظام پرستاری و خانه پرستار طرف پرستاران و معاونت پرستاری وزارت بهداشت طرف دولت.
اردیبهشت‌ماه امسال بود که در پی اعتراض‌های پیوسته، گروهی از پرستاران بیمارستان‌های شهدای تجریش تهران، بیمارستان طالقانی چالوس، بیمارستان طالقانی آبادان و پرستاران چندین مرکز درمانی یزد، با استعفای دسته‌جمعی‌شان خبرساز شدند. در همان دوره، پرستاران بیمارستان‌های گلستان و بقاییِ اهواز و بیمارستان باغملک هم اعتراض کردند، ترک کار نیرو‌های پرستاری از طرف معاونت پرستاری وزارت بهداشت هم تایید شده است؛ عباس عبادی آبان‌ماه سال گذشته اعلام کرده بود که ۲۱۰ هزار نفر در گروه پرستاری شاغلند.
عمده این افراد پرستاران زن هستند که بعد از مدتی حدود ۱۵ درصد آن‌ها به‌دلایل مختلف ازجمله سختی کار، مشکلات معیشتی یا دلایل دیگر ترک خدمت می‌کنند. در یزد و شهر‌های دیگر، با اعتراض پرستاران به شدت برخورد شد، برایشان احکام امنیتی صادر شد. در تهران یک‌نفر را اخراج کردند و چندین‌نفر با انفصال از خدمت مواجه شدند.
آقای «د» یکی از همین پرستاران است. او به هم‌میهن می‌گوید که اعتصاب در بیمارستان‌ها از روز دوشنبه در بیمارستان‌های رجایی، نمازی، فقیهی، چمران، قلب‌الزهرا، امیر، زینبیه و شوشتری شروع شد. برخی از این بیمارستان‌ها بزرگ هستند، مثل رجایی که ۶۰۰ تخت‌خوابی است، یا نمازی که هزارتخته است و فقیهی که ۷۰۰ تخته است. همه هم دولتی‌اند. امروز درست هفت روز از شروع اعتصابات در ۹ بیمارستان شیراز می‌گذرد.
بیشتر بخوانید: بحران مهاجرت؛ هر ماه ۲۰۰ پرستار از کشور می‌رود
نامه هشدارآمیز به وزیر بهداشت درباره خودکشی پزشکان؛ پایان مسئولیت شما نزدیک است
انتظار ۱۰۰ میلیونی خدمات از پرستاران | اضافه کاری اجباری برای تنها ساعتی ۲۰ هزار تومان
به گفته آقای «د»، این اقدام کاملاً خودجوش بوده و هیچ لیدری نداشته. او پرستار بخش جراحی یکی از بیمارستان‌های دولتی است و می‌گوید که از یک بخش ۲۴-۲۳ نفره، ۲۰پرستار سر شیفت حاضر نشده‌اند. در مقابل، اما مدیران بیمارستان جای اینکه مقدمات بازگشت این پرستاران را فراهم کنند، از پرستاران بیمارستان‌های تهران و ارتش، ماماها و تعدادی از سربازان کمک خواسته‌اند؛ افرادی که برای فعالیت در بخش‌های درمانی صلاحیت ندارند: «به‌غیر از روز اول که سرپرستار با ما تماس گرفت، دیگر از آن‌ها خبری نشد.» او پرستار رسمی است که نزدیک به چهار سال است در این بیمارستان فعالیت می‌کند. با او از طرف نهاد‌های امنیتی تماسی گرفته نشده، اما با همکاران دیگرش تماس‌هایی داشته‌اند.
این اعتصابات تا چه زمانی قرار است ادامه داشته باشد؟ آقای «د» می‌گوید که اصلاً مشخص نیست: «در گروه‌های مجازی بیمارستان، پرستاران اعلام کرده‌اند تا زمانی که حکم‌شان تغییر نکند و وضعیت حقوق‌شان درست نشود، به شیفت‌ها بر نمی‌گردند.»
آنطور که این پرستار معترض می‌گوید، حقوق پرستاران حدود ۱۳ میلیون تومان است؛ اگر هرکدام در تاکسی‌های اینترنتی کار کنند، چندین برابر این میزان درآمد خواهند داشت: «پرستاران چطور زندگی کنند؟ خیلی‌ها حدود ۷ میلیون تومان اجاره می‌دهند، چند میلیون قسط می‌دهند. اضافه‌کاری هم اجباری است، اما هر ساعت اضافه‌کاری ۱۶ هزار و ۵۰۰ تا ۱۷ هزار تومان است. اما همین اضافه‌کاری را هم به‌موقع پرداخت نمی‌کنند.»
۹۰ درصد از پرستاران اعتصاب کرده‌اند
این بار اولی نیست که پرستاران شیراز اعتراض می‌کنند، اما نخستین‌بار است که دست از کار کشیده‌اند: «فروردین‌ماه امسال ۲۰۰ پرستار به مدیریت بیمارستان نامه نوشتیم که اضافه‌کار اجباری نمی‌خواهیم، چراکه دردی از زندگی ما دوا نمی‌کند.»
به گفته او، از سه‌سال پیش به‌طور مداوم درباره مشکلات پرستاری صحبت شده، جلوی علوم پزشکی شیراز و مقابل استانداری. اما هیچ اقدامی انجام نشد: «جلوی استانداری تجمع کردیم، به‌جای پیگیری، نیروی انتظامی وارد عمل شد. درنهایت ما را به داخل ساختمان بردند و گفتند فهرستی از خواسته‌هایتان به ما بدهید، ما هم در ۲۴ بند مطالبات‌مان را اعلام کردیم و به آن‌ها تحویل دادیم. از آن تاریخ تا الان هیچ اتفاق مثبتی رخ نداد. حتی حسن‌نیت‌شان را هم به پرستاران نشان ندادند. یک کارت رفاهی به ما دادند که ماه‌هاست گوشه‌ای افتاده و یک هزارتومان هم در آن واریز نکرده‌اند. حق مسکن‌مان یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان است، اما به ما ۱۲۰ هزار تومان می‌دهند.
پرستاران این تفاوت‌ها را می‌بینند و تحت فشار قرار می‌گیرند. به ما می‌گویند که دانشگاه پول ندارد، اما یک روز از اعتصاب پرستاران که گذشت، برایمان واریزی انجام دادند. اگر پول ندارند این پول از کجا آمد؟» او تاکید می‌کند که هیچ‌کدام از پرستاران راضی به اعتصاب نیستند، حق پرسنل را بدهند، همه سر شیفت‌ها حاضر می‌شوند: «حدود ۹۰ درصد از پرستاران سر کار حاضر نشده‌اند، اما با همه این‌ها هنوز اقدامی جدی صورت نگرفته است. درخواست پرستاران شیراز این است که رئیس‌جمهوری یا معاون اول رئیس‌جمهوری به شیراز بیایند و وضعیت را پیگیری کنند. بازرسی کشور باید به این موضوع ورود کنند.»