اولین کسی که توانست از این منطقه به گل دست پیدا کند، سارئو اونساری آرژانتینی بود. او با یک ضربه مستقیم دروازه اروگوئه را در فینال بازی‌های المپیک باز کرد. پس از آن، این گل ها را گل المپیکی نامیدند اما در حقیقت آن اولین گلی نبود که از نقطه کرنر به ثمر رسید. پیش از او آستون، بال راست «سنت برنارد» در لیگ دسته دو اسکاتلند برابر آلبیون روورز، این‌گونه گلزنی کرد. اولین کسی هم که در لیگ انگلیس گلی مشابه اونساری به ثمر رساند، بیلی اسمیت بود. بازیکن هادرسلفید در 11 اکتبر سال 1924، به همین شکل دروازه آرسنال را باز کرده بود.
سال بعد اما اتفاق عجیبی افتاد و موجب شد قانون فوتبال در این زمینه تغییر یابد. اورتون و تاتنهام در گودیسون پارک برابر یکدیگر قرار گرفتند. سم چدگوسی، بال راست اورتون، توپ را به نحوه دیگری از نقطه کرنر خارج کرد. او با توپ وارد محوطه جریمه شد و پس از پشت سر گذاشتن بازیکنان حریف، آن را به طور مستقیم وارد دروازه کرد. مدافعان به او اجازه این کار را دادند چون فکر می‌کردند چدگوسی نمی‌تواند این کار را انجام دهد اما داور، این گل را قبول کرد. گل بحث‌برانگیزی شد. به خصوص پس از اینکه بازی یک بر صفر تمام شد. این موضوع باعث شد قانون مبهم کرنر، بازنویسی شود. در قانون جدید، پیش از او توپ به بازیکن دیگری برخورد نکرده باشد، زننده ضربه نمی تواند دوباره توپ را لمس کند.
چند سال بعد یعنی در سال 1952، قانون این ضربات دوباره ویرایش شد. اوی بایلی، بازیکن تاتنهام به توپ ضربه زد که در محوطه جریمه به داور برخورد کرد و دوباره به او رسید. بایلی توپ را دوباره ارسال کرد که دوکمین با ضربه سر آن را تبدیل به گل کرد. بازیکنان هادرسفیلد اعتراض کردند اما داور گل را قبول کرد چون معتقد بود ضربه بایلی غیر مستقیم محسوب می شود. دوباره قانون کرنر اصلاح و در آن ذکر شد داور تاثیری در ضربه ندارد. بدین صورت اگر توپ پس از ضربه کرنر به داور برخورد کند و دوباره به بازیکن ضربه زننده برسد، او نمی‌تواند توپ را لمس کند.