رویداد ۲۴ | شاید آن اول تقاضای مبینا نعمت‌زاده برای ورود بدون کنکور به دانشگاه، خواسته‌ای از سر ذوق‌زدگی و جوانی به نظر می‌رسید. بعضی هم بودند که می‌گفتند حالا شاید اشکال چندانی نداشته باشد در دانشگاه رشته تربیت‌بدنی بخواند. با این حال هر چه جلوتر رفتیم، وضعیت عجیب‌تر شد. حالا خودش اصرار دارد در راستای رویای کودکی‌اش پزشکی بخواند و پدرش هم فورا گواهی می‌دهد: «نه، انصافا درسش خوب است و به خاطر ورزش نتوانست برای کنکور بخواند.» اتفاقا کلی جوان شایسته هم داریم که به خاطر درس نتوانستند ورزش کنند؛ الان صلاح می‌بینید مدال المپیک‌شان را از دست باکفایت کدام مقام مسوول دریافت کنند؟! مصاحبه پدر مبینا را می‌بینیم و با مصاحبه‌ای که دیروز از پدر ژو یاکین، ژیمناست نوزده ساله و نقره‌ای چین در المپیک منتشر شد مقایسه می‌کنیم: «دخترم بلافاصله بعد از بازگشت از فرانسه برای کمک کردن به رستوران خانوادگی‌مان آمده. حالا کسب و کارمان بهتر شده. خیلی‌ها می‌آیند که ژو را ببینند.» نفرین خدا بر کسی که تخم لق رانت و سهمیه و دور زدن صف را در این سرزمین کاشت.
شاید هم بخشی از این توقع بالا و طلبکاری بی‌محابا ریشه در بزرگنمایی هدفمند موفقیت‌های ورزشی در صداوسیما و بقیه تریبون‌های رسمی داشته باشد. بله، می‌دانیم مدال المپیک خیلی ارزشمند است و دست تک‌تک بچه‌ها هم درد نکند، اما این همه وله و سرود و دادار دودور را زیاد هم جدی نگیرید. این‌ها نمایش اغراق‌آمیز موفقیت است، برای کشوری که در مدیریت زندگی شهروندانش شکست خورده، تابستان‌ها با مشکل برق مواجه است و به عنوان دومین دارنده ذخایر گازی جهان، فاصله‌ای تا واردات گاز ندارد. در چنین شرایطی لابد ساده‌ترین راه برای القای پیشرفت و خوشبختی و ترمیم غرور ملی، متوسل شدن به همین چهار تا مدال باشد، اما این دلیل نمی‌شود که شما به لطف سهمیه دانشجوی پزشکی شوید و با جان مردم بازی کنید. به خدا قسم دوست‌تان داریم، کاش اجازه بدهید از موفقیت‌های‌تان لذت ببریم.
منبع: ورزش مدیا