رویداد۲۴| محمد آزاد: پوشاک از نظر اقتصادی غیرقابل صرف‌نظر است و امروز قاچاق آن به سطحی رسیده است که عضو هیات مدیره انجمن پوشاک در گفتگو با رویداد۲۴ از ورود وزارت اطلاعات به مساله آنلاين شاپ‌های ترکی خبر می‌دهد.
در ایران گردش مالی پوشاک رقمی حدود ۱۲ میلیارد دلار است. رقمی بزرگ برای یک صنعت که بنا به برخی برآوردها بیش از نیمی از آن قاچاق است.
مجید افتخاری درباره این معضل توضیحاتی می‌دهد که ممکن است در برخی موارد برای مخاطب قانع‌کننده نباشد، اما به هرحال حاوی اطلاعاتی ارزشمند است.
کمتر کالایی هست که اصرار بر سلیقه در آن از سوی مردم تا این اندازه شدید باشد و با عدد و رقم نمی‌توان آدم‌ها را قانع کرد کالای ایرانی بخرند و کالای قاچاق را بایکوت کنند.
این ملاحظاتی است که در دنیای اقتصادی جماعت و تولیدکننده و مقام دولتی غایب است. مجید افتخاری، عضو هیات مدیره انجمن پوشاک ایران در این زمینه به پرسش‌های رویداد۲۴ پاسخ می‌دهد.
افتخاری در ابتدای گفتگو تذکر می‌دهد اکنون به هیچ عنوان حرف تحلیلی در این‌باره نخواهد زد چراکه هنوز ترکیب دولت و نحوه رویکرد آن به مسائل مشخص نیست. می‌پرسم مساله قاچاق آن‌چنان تاریخ طولانی‌ای دارد که ربطی به این دولت و آن دولت ندارد. افتخاری با رد این موضع، سیاست دولت‌ها در این زمینه را بسیار اساسی توصیف می‌کند و می‌گوید: «برای نمونه دولت آقای رئیسی اساسا مساله قاچاق پوشاک را رها کرده بود؛ اما حرف سیاسی دیگر کافی است تا ۲ ماه دیگر.»
او توضیح می‌دهد: «من در این مدت بارها تذکر داده‌ام. قاچاق کالا در ایران اساسا دچار قلب ماهیت شده است و اکنون مشکل اصلی قاچاق کالای استوک است که نه در ایران بلکه هیچ کشور دیگری قابلیت رقابت با آن را ندارد.»
او خبر می‌دهد: «مرزهای شرقی کشور رها است، بنزین می‌رود، لباس می‌آید.»
در پاسخ به این پرسش که آیا تولید داخل از نظر کمی کفاف مصرف را می‌دهد یا نه می‌گوید: «صد در صد! از این جهت که ظرفیت کارخانه‌های ما اقلا ۵۰ درصد ظرفیت خالی دارد. بسیاری از کارخانه‌های کوچک و متوسط ما یا خوابیده است یا مصرف آن به حداقل رسیده؛ یعنی اگر تقاضا درست هدایت شود، روند عرضه به سرعت حرکت می‌کند. تفاوت هم با صنایع دیگر در این است که به دلیل سادگی این صنعت راه افتادن آن زمان‌بر نیست.»
او درباره این مساله که به نظر تولید ایرانی آن‌چه را سیراب نمی‌کند سلیقه است و عموما ترجیح میدهند کالای خارجی مصرف کنند می‌گوید: «من هم مثل همه دوست دارم لامبورگینی سوار شوم و ایفون ۱۵ دست بگیرم؛ سوای شوخی مساله اصلی در نظر من این نکته است که مصرف‌کننده می‌گوید من تیشرت ایرانی بالای ۵۰۰ هزار تومان نمی‌خرم، یعنی ۸ دلار. من از شما می‌خواهم همین تیشرت را با یک کالای ۸ دلاری خارجی مقایسه کرده و ببینید کدام کیفیت بالاتری دارد.»
حالا سوال سوم پیش می‌آید: «می‌گویند جنس خارجی دیدیم با قیمت ۳۵۰ هزار تومان. به شما بگویم، هرچه تفاله و پسماند، هر چه کالای خراب و بی‌استاندارد که فروش آن در جهان ممنوع است را توی گونی می‌کنند و با بدترین وضعیت به ایران می‌رسد. در دنیا این کالا زباله است.»
او در مورد قیمت فروش وب‌سایت‌های فروش لباس خارجی و قیمت‌های به نسبت ارزان آن توضیح می‌دهد: «این لباس، لباس روز نیست. برند خوب جین ۱۲۰ تا ۱۵۰ دلار است. مبنا به تولید محصول است خیلی هم دشوار نیست. قسمت پنبه مشخص است، قیمت نخ پنبه و کتان هم مشخص است. در ایران کارگر و حامل انرژی ارزان‌تر است. اما شما قیمت کالای مانده و استوک خارجی را با جنس روز و اصلی ایرانی مقایسه می‌کنید و این اصلا معنی ندارد.»
افتخاری درباره آنلاینشاپهای ترکی - مورد مشخص ترندیول- و این‌که چگونه این وب‌سایت‌های واسطه این‌اینماد وزارت صمت دارند می‌گوید: «اولا اینماد را زمانی دیگر گرفتند اما اکنون فیلتر هستند.»
او خبر می‌دهد: «دوم به شکل قاچاقی کار می‌کند و اکنون وزارت اطلاعات در حال کار بر روی پرونده است. یعنی صفحه فارسی درست کرده است و به خریدار فارس می‌فروشد. ترندیول هم که نمونه دارد در ایران، بانی‌مد، باسلام خیلی پلتفرم‌‌های خوب ایرانی.»
تازه مردم فقط به قیمت سایت دقت می‌کنند و پول‌های دیگری را که خرد خرد میدهند محاسبه نمی‌کنند. علاوه بر این خرید آنلاینی که قابلیت مرجوع کردن ندارد هیچ معنی‌دار نیست.
او تاکید می‌کند: «اگر آخر حرف را بخواهم بزنم کلا برای خود ما ایرانی‌ها ایرانی بودن ضد ارزش است. در زمینه لباس، ۳۰۰ دلار پول برای لیوایز می‌دهیم، اما ۱۵۰ دلار برای کالایی ایرانی با همین کیفیت نه.»
افتخاری ادامه می‌دهد: «آن هم صنعتی که شما نمی‌توانید آن را با صنعت رانتی خودروی ایرانی مقایسه کنید از هیچ نظری نمی‌توانید.»
این عضو هیات مدیره انجمن پوشاک به این سوال نیز پاسخ می‌دهد؛ سوالی مربوط به این‌که تا زمانی که زنجیره‌ای شامل فشن‌‌شو، مجلات فشن، مدلینگ و ایونت‌های فشن در ایران نیست چطور می‌شود با تولیدات داخلی آشنا شد. او می‌گوید: «می‌شود این شبکه را ایجاد کرد، نمونه‌های اسلامی موفق آن اکنون وجود دارد. اما باید دید کارگروه مدولباس جدید چه رویکردی پیگیری خواهد کرد؛ کارگروه مدولباس قبلی کارکردش تیشه به ریشه زدن این صنعت بود. ساختاری عجیب و غریب بود. اما هزاران روش دیگر هم وجود دارد برای شناساندن کالای ایرانی.»
افتخاری در نهایت تاکید می‌کند: «اما مساله اصلی برای تبلیغات هم امروز باز باید معطوف به فقدان مطلق نظارت بر ورود زباله‌هایی به نام پوشاک به کشور باشد. هنگامی که دوربین خبری حداقل شخصی را به مردم نشان بدهد که در اثر خرید و استفاده از تیشرت منطقه معروف به بنگلادشی بیماری پوستی گرفته و بستری بیمارستان است. این قدم اول جلب توجه مردم و مسئولان به شرایط نامساعد پوشاک در ایران است.»