رویداد ۲۴| سازمان فرهنیگ هنری شهرداری تهران هر کاری می‌کند که ماجرای تابلو‌های موزه امام علی را بدون سروصدا بیشتر فیصله داده و خود را نجات دهد. یک روز از تریبون در دسترس خود یعنی روزنامه شهرداری استفاده می‌کند، یک روز هم مقابل اعضای شورای شهر نشسته و بهانه می‌آورد!
آش این قضیه، اما آنقدر شور شده که به این راحتی‌ها نمی‌توان مساله را جمع و کرد. همین است که نه رسانه‌ها قانع می‌شوند، نه کاربران شبکه‌های اجتماعی و نه حتی اعضای شورای شهر تهران که از قضا از نظر نگرش سیاسی هم رقیب شهرداری تحت مدیریت زاکانی و زیرمجموعه‌هایش نیستند. درست است که مهدی چمران و برخی دیگر این روز‌ها به کمک سازمان زیرمجموعه شهرداری آمده‌اند و اصرار دارند که با خصوصی جا زدن آن، موضوع را لاپوشانی کنند، اما در این دوره از شورا اعضایی هستند که ساده عقبنشینی نمی‌کنند.
اعتماد عمومی چطور ضربه می‌خورد؟
شاهد همین ویدیو منتشر شده از انتقادات تند عباسی، عضو شورا که در انتقاد از فروش تابلو‌های موزه امام علی و خطاب به رئیس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران می‌گوید: «شما اگر مدیر توانمندی هستید الان باید به ما بگویید که این تابلوها را با چه مجوزی و برای چه بردید؟ اگر بحث اعتمادی عمومی باشد، برخی کار‌ها است که به اعتماد عمومی ضربه میزند.»
او می‌گوید: «هر اثر را ۷۰۰ دلار فروختید؟! در فروشگاه‌های دوبی یک اثر معمولی که کار هنرمند نباشد را باید گران‌تر از این خرید! چه کسی اصلا اجازه داده که شما بفروشید؟»
این عضو شورای شهر در ادامه می‌گوید: «شما یک سری برگه آورده‌ای و به ما می‌گویی که ما را میزنند و اعتماد عمومی در خطر است؟!»
نکته قابل توجه دیگر در صحبتهای این عضو شورا آن است که می‌گوید: «کارمند بدبخت شما بار‌ها رو موبایل من پیام داده که فکری برای این آثار بکنید که در حال از بین رفتن است؟ واقعا این آثار وجود دارد؟ همین امروز که حرف میزنیم تعدادی از آثار در موزه امام علی نیست؟ واقعا گیر هفتصد دلار بودید؟»
جزئیات جدید از آثار موزه امام علی
بحث درباره فروش آثار مربوطه در شورا در حالی که پیگیری می‌شود، که روزنامه اصلاح‌طلب سازندگی روز گذشته در گزارشی جزئیات جدید از فروش تابلوها منتشر کرده است. سازندگی نوشته: «بیش از ۲۵۰۰ اثر حجم، نقاشی، خوشنویسی، تصویرسازی، نگارگری، کاریکاتور و نقاشی قهوه‌خانه‌ای و تعدادی هم فرش، صنایع‌دستی و اشیای عتیقه در گنجینه موزه وجود دارد. طبق نظر کارشناسان این گزارش، تنها ۹۵۶ اثر درجه یک هستند و ۵۸۵ اثر درجه دو. بقیه آثار در رده پایین‌تری قرار گرفته و می‌توانند در فهرست آثاری باشند که مسئولان شهرداری می‌گویند، کیفیت لازم را نداشته‌اند. فهرست آثار خارج شده از موزه، اما نمی‌تواند در گروه آثار درجه دوم و پایین‌تر قرار گیرد و بی‌شک نام‌ها و آثار خارج شده از موزه کار‌های درجه یکی هستند که به گفته‌ی ناصر امانی ظاهراً باید فروخته شدن‌شان را باور کرد و دیگر امیدی به حضور دوباره‌شان در موزه نیست.»
در بخش دیگری از گزارشی که «سازندگی» به آن اشاره دارد، آمده است: «۶۴ اثر حجم و نقاشی از پرویز تناولی، ۷۰ نقاشی از محمدعلی ترقی‌جاه و ۹۸ اثر از جواد حمیدی، نقاش پیشکسوت. همچنین ۱۹ اثر از علی‌اکبر صادقی، ۲ اثر از سهراب سپهری، یک اثر از بهمن محصص، یک اثر از آیدین آغداشلو و آثاری از سیراک ملکونیان، پرویز کلانتری، فرح اصولی، مهدی سحابی، منوچهر معتبر، حسین خسروجردی، صداقت جباری، آنه محمدتاتاری، ایرج اسکندری، اسفندیار احمدیه و بسیاری نام‌های بزرگ دیگر در بخش آثار درجه یک موزه موجود بوده که از میان آن‌ها برخی آثار پس از واگذاری به موسسه نام فروخته شده‌اند، یا اطلاعی از سرنوشتشان در دست نیست.
در بخش نقاشی قهوه‌خانه‌ای هم ۵۶ اثر وجود دارد از هنرمندانی، چون حسین قوللرآقاسی، محمد مدبر، عباس بلوکی‌فر، حسین همدانی و حسن فراهانی موجود است.
در بخش خوشنویسی ۱۱۸۳ اثر وجود دارد که علی شیرازی با ۱۷۵ اثر و حمید عجمی با ۹۴ اثر بیشترین فراوانی را دارند. طبق این گزارش آثار سطح پایین در این بخش فراوان است. به‌رغم فراوانی آثار این بخش فقط یک اثر از شیرازی از موزه خارج شده است و ظاهراً انتخاب‌کنندگان تمایلی به خروج آثار خوشنویسی نشان نداده‌اند. در بخش پایانی گزارش نیاز به مرمت نقاشی‌های قهوه‌خانه‌ای و وجود تعداد زیادی آثار غیرموزه‌ای در گنجینه از معضلات موزه برشمرده شده‌اند.»
پای زاکانی وسط می‌آید؟
باید منتظر ماند و دید که سازمان فرهنگی هنری و شهردای می‌توانند شورا را قانع کنند و ماجرا را به آنجا برسنند که به قول مهدی چمران بگویند بیخودی شلوغ شده بود یا اینکه نه؟ امانی، دیگر عضو شورای شهر تهران که پیگیر این قضیه است قبلا از طرح سوال از شهردار سخن گفته بود، باید دید که نهایتا پای زاکانی وسط آمده و کار به سوال می‌رسد یا خیر؟