رویداد۲۴| قرار است این جمعه تیم دیپلماسی ایران به سرپرستی مجید تخت روانچی در ژنو مذاکرات هسته‌ای با اروپایی‌ها را از سر بگیرد. این مذاکرات نه فقط به خاطر مواضع اخیر اروپا در قبال ایران و قطعنامه جدید شورای حکام مهم است، بلکه از این رو حائز اهمیت است که برخی آن را مقدمه شروع گفتگو‌ها با آمریکا که حالا دیگر رئیس جمهورش ترامپ است، می‌دانند!
در عرصه داخلی شروع این مذاکرات موافقان و مخالفانی دارد. چنانچه شاهدیم طیف حامی دولت از آغاز آن خوشحال بوده و به ثمر بخشی آن امیدوار هستند، در عین حال مخالفان دولت از حالا ساز اعتماد نکنید، مذاکره فایده ندارد و ... را می‌زنند.
این وضعیت، اما مختص سطح رسانه است یعنی در فضای مجازی و در رسانه‌ها شاهد چنین اختلاف نظری هستیم. حال آنکه در سطح حاکمیت به نظر نمی‌رسد اختلاف نظری در کار باشد. از تیم دیپلماسی دولت تا علی لاریجانی که مشاور رهبری است و این روز‌ها در سیاست خارجی نقش پررنگ‌تری ایفا می‌کند، از مذاکره می‌گویند. به نظر می‌رسد که سیاسیون حداقل درباره لزوم مذاکره در شرایط فعلی به اتفاق نظر رسیده‌اند. این اتفاق نظر البته در برخی رسانه‌ها نیز منعکس شده است.
مثلا روزنامه اصولگرای فرهیختگان در شماره امروز ضمن اشاره به نگاه‌ها متفاوتی که در سال‌ها و دولت‌های گذشته به مذاکره شده است، نوشته: «مذاکره نه تابو است نه هدف، ایران در سال‌های اخیر نشان داده است در سیاست بسیار عملگراست و هر جا لازم باشد برای منافع ملی مذاکره می‌کند و هر جا هم لازم باشد مذاکره را تعطیل می‌کند.»
«فرهیختگان» تاکید کرده که «ایده‌های مذاکره برای مذاکره یا هر توافقی بهتر از توافق‌نکردن است به نفع انفعال و ضد انتفاع هستند، تجربه نشان داده است اگر از مذاکره اهدافی واقعی و انتفاعی نداشته باشیم به دام انفعال می‌افتیم.»
این روزنامه اصولگرا همچنین نوشته: «مذاکره غیر از ایده به اجرای قوی هم نیاز دارد، مذاکره‌کننده‌ها هم باید بدانند میز مذاکره کلاس تاریخ و فلسفه نیست و هم در حدی حرفه‌ای باشند که حداقل فرق لغو و تعلیق تحریم را متوجه شوند.»
روزنامه فرهیختگان در ادامه آورده که «شرایط داخلی در انتفاعی یا انفعالی شدن وضعیت مذاکرات مؤثر است، اینکه جریانی دو ماه قبل از آمدن ترامپ به کاخ‌سفید رو به قبله دراز بکشد و بگوید راهی جز گفتگو نداریم، یعنی همین اول کار نتیجه بازی را ۳ بر صفر به نفع حریف اعلام کرده است».
یادداشت نویس این روزنامه، اما مهم‌ترین نکته را در آخر آورده و نوشته: «از سوی دیگر سیاستگذاران و مجریان دیپلماسی بدانند هرکس در داخل، آنها را نقد می‌کند لزوماً دشمن آنها یا دشمن یک توافق خوب نیست، حداقل جماعت منتقد را در حد یک ابزار چانه‌زنی در میز مذاکرات قبول داشته باشید.»