رویداد ۲۴| حسین شریعتمداری که به خاطر مذاکرات جمعه در ژنو هنوز عصبانی است، در یادداشت امروز خود به تیم دیپلماسی دولت هجمه کرده و آنها را به نداشتن ذکاوت سیاسی و کارنابلدی متهم می‌کند. او مدعی است که سر ایران کلاه رفته و مذاکرات اخیر با اروپا در راستای سرگرم کردن ایران و غفلت از هجوم تکفیری به سوریه بوده است.
او در یادداشت امروز خود، نوشته: «فقط نیم‌نگاهی به موضوع مذاکرات بیندازید! برنامه هسته‌ای به اعتراف آژانس و به گواه مستندات موجود تحت پیچیده‌ترین و گسترده‌ترین بازرسی‌ها بوده است و آژانس بار‌ها بر صلح‌آمیز بودن آن تصریح کرده است. حمایت نظامی ایران از روسیه در جنگ اوکراین یک ادعای بدون سند غربی‌هاست که حتی زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین نیز آن را رد کرده است ولی حمایت مالی و تسلیحاتی آمریکا و اروپا از اوکراین رخدادی بی‌پرده است. چه کسی می‌تواند انکار کند که آمریکا و اروپا در ایجاد تمامی تنش‌های منطقه‌ای نقش اول را داشته و آتش‌بیار معرکه بوده‌اند. حمایت‌های تسلیحاتی، مالی و سیاسی آمریکا و اروپا از رژیم جنایتکار صهیونیستی که قتل‌عام نزدیک به ۵۰ هزار انسان بی‌گناه را در پی داشته است و ده‌ها هزار زن و کودک از جمله قربانیان آن بوده‌اند، رسماً و آشکارا صورت پذیرفته و می‌گیرد. اتهام اروپا درباره نقض حقوق بشر در ایران! با توجه به همراهی بی‌پرده آنها از جنایات رژیم صهیونیستی، رذیلانه‌تر از آن است که قابل بحث باشد و...
اکنون این سؤال از دولت محترم و وزارت امور خارجه در میان است که مگر از موضوع مذاکرات روز جمعه با اتحادیه اروپا خبر نداشته‌اید که به این مذاکرات
-با عرض پوزش- حقارت‌آمیز تن داده‌اید؟! آمریکا و اروپا در تمامی موضوعات مورد بحث، نه فقط به قانون‌شکنی متهمند، بلکه دست‌هایی آلوده به جنایت دارند. چرا به مجرمان جنایت‌پیشه اجازه داده‌اید که در جایگاه شاکی بنشینند و جمهوری اسلامی ایران را که قربانی جنایات آنهاست به محاکمه بکشند؟!»
او در ادامه آورده است: «انتظار آن بود که اروپا را به اتهام دشمنی‌های بی‌دلیل و سند علیه ایران اسلامی به محاکمه بکشند! نه آن که روی صندلی متهم بنشینند! کاش وزارت امور خارجه و مخصوصاً دیپلمات‌های مذاکره‌کننده کشورمان به جای جملات کلیشه‌ای «مذاکرات به خوبی پیش رفت»! «طرفین نظرات خود را در فضای دیپلماتیک مطرح کردند»! و کلیات ابوالبقای دیگری از این دست، برای ملت توضیح بدهند که چرا به مذاکراتی با موضوعات یادشده و آن‌هم با اروپای مورد اشاره تن داده‌اند؟!
در صداقت آقایان تردیدی نیست ولی با عرض پوزش باید گفت، در کاربلدی و ذکاوت سیاسی این عزیزان جای تردید است! آقایان! باور بفرمائید سرتان کلاه گذاشته‌اند! و بالاخره با جرأت می‌توان گفت که ترتیب مذاکره یادشده برای سرگرم کردن ایران به مسائل فرعی و غفلت از هجوم تکفیری‌ها در سوریه بوده است؛ که این قصه سر دراز دارد و به آن خواهیم پرداخت.»