به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ همه تحریم‌ها یک طرف اما محرومیت‌های دارویی که بر اثر محدودیت‌های نقل و انتقال آن ایجاد شده‌بود مشکلات بزرگی را برای بیماران ایرانی به‌وجود آورد. مسئله‌ای که اعتراض بسیاری از شهروندان را به همراه داشت. به عقیده آنها محروم کردن انسان‌ها از دارو ناعادلانه‌ترین تحریمی است که می‌توان علیه یک کشور اعمال کرد. جلوگیری از ورود دارو تنها نتیجه‌ای نبود که در حوزه غذا و دارو برای شهروندان در این زمان ایجاد شد بلکه داروها در نتیجه سخت‌تر شدن نقل‌و انتقالات مالی به‌دنبال تحریم‌ها با افزایش قیمت بسیار شدیدی روبرو شدند.
رسول دیناروند، رئیس سازمان غذا و دارو دراین باره به خبرآنلاین می‌گوید: هزینه این نقل‌و انتقالات باعث می‌شد که قیمت یک دارو تا ۱۰ درصد بیشتر هم گران شود. چیزی که امروزه به حالت عادی برگشته و قیمت دارو را تاحدودی ارزان‌تر کرده‌است. با این‌حال او خطاب به نگرانی‌هایی که نسبت به افزایش ورود دارو و ضعیف شدن کارخانه‌های داخلی وجود دارد تاکید می‌کند:« سیاست ما در دوران پس از توافق هسته‌ای توسعه واردات نیست بلکه جذب سرمایه‌گذاری برای تولید به صورت مشارکتی در ایران و توسعه صادرات آن به کشورهای خارجی برایمان از اهمیت بیشتری برخوردار است.»
مشروح گفتگوی خبرآنلاین با معاون وزیر بهداشت و رئیس سازمان غذا و دارو را در ادامه می‌خوانید؛
تحریم ها چه تاثیری بر روند واردات و تولید دارو در ایران داشته است؟
در دی‌ماه سال ۹۲ دولت تدبیر و امید توانست اولین توافق با ١+٥ را داشته‌باشد. در این توافق یک راه بانکی بین بانک‌های ایرانی و چند بانک غربی برای تأمین و تدارک کالاهای بشر‌دوستانه، از جمله دارو و تجهیزات پزشکی تعریف شد. با این توافق حدودا ماهیانه ٧٠٠ میلیون دلار از دارایی‌های ایران برای تامین این کالاها آزاد شد. ضمن اینکه تحریم‌ها وجود داشتند، ارتباط ما بسیار محدود بود و پول‌های ایران در کشورهای دیگر بلوکه شده بود اما راهی محدود برای تهیه کالاهای پزشکی همچنان وجود داشت. بعد از دستیابی به توافق نهایی در سال ۹۴ این راه به طور کامل توسعه پیدا کرد و از دارایی‌های ایران در همه کشورها از طریق بانک‌های متعدد برای سفارش کالا می‌توانست استفاده شود. برای همین در این مدت ما محدودیت جدی برای انتخاب بانک و در نوبت ماندن و همه محرومیت‌های زیادی که در این چند سال اخیر داشتیم، نداریم.
یعنی شرایط به حالت عادی برگشته‌است؟
در واقع در شرایط عادی سفارشات ما ثبت و انجام می‌شود و محدودیتی برای
انتقال ارز نداریم. اما باید بگویم از این منظر به طور کامل حتما
صرفه‌جویی‌هایی داریم.
قبل از برجام شکل مرسوم نقل و انقالات مالی برای تهیه دارو چه مشکلاتی به همراه داشت؟
درزمان اعمال تحریم‌ها علیه ایران برای انتقال پول مجبور بودیم
هزینه‌هایی را بدهیم. این هزینه‌ها حدود هفت تا ١٠ درصد بود. آن هزینه‌های
مربوط به انتقال پول هم کم نبود که حالا برداشته شده‌است. بنابراین تعاملات
بین‌المللی ما در این حوزه هم ارزان‌تر و هم عادی انجام می‌شود و دیگر
محدودیت‌های قبل وجود نخواهد داشت.
از لحاظ وضعیت تولید دارو شرایطمان چطور است؟
صنعت داروی ایران دارای سابقه طولانی است. ما امروز تقریبا صاحب تمام خطوط دارویی در کشور هستیم. 90 کارخانه تولید دارو در کشور داریم در عین حال 160 شرکت تولید دارو در کشور وجود دارد که به شیوه های مختلف مانند تولید قراردادی فعالیت می‌کنند. سال قبل صنعت دارو 97.5 درصد نیاز بازار داخلی را از نظر کمی تامین کرد و این سهم از نظر ارزش 70 درصد می‌شد علاوه بر آن حدود یک میلیارد دلار هم واردات دارو داشتیم.
الان که یک سال از برجام می گذرد هدف داروسازی ما چیست؟
هدف اصلی قاعدتا دستیابی به تراز مثبت تجاری در دارو است. یعنی انشاالله
باید در انتهای دوره سند چشم انداز باید میزان صادرات دارو از ایران از
میزان واردات دارو به ایران بیشتر شود. از سوی دیگر تعیین هدف تولید برای
جایگزینی واردات و در واقع کوچک کردن صنعت داروی کشور از مهمترین اهداف ما
به حساب می‌آید. صنعت دارو باید از مرزهای کشور فراتر برود. در‌حال حاضر
رقابت بین شرکت‌های تولیدی در بازار داخلی روز به روز سخت‌تر می‌شود. برخی
شرکت‌ها با استانداردهای بسیار بالا در حال ورود به بازار ایران هستند که
رقابت را برای سایر شرکت‌ها دشوار خواهد کرد.
در این مدت چه تغییراتی از لحاظ داروسازی در کشور ما رخ داده است؟
استقبال از سرمایه‌گذاری خارجی در صنعت داروی ایران بعد از برجام به شدت
افزایش یافته و برخی شرکت‌ها مراحل اولیه سرمایه‌گذاری در ایران را نیز طی
کرده‌اند. برای همین دوران پساتحریم، دوران درهای باز واردات دارو به کشور
نخواهد بود.
سیاست‌های شما در ورود شرکت‌های تولید دارویی بعد از برجام چه بوده‌است؟
در زمینه سرمایه‌گذاری به شرکت‌های دارویی خارجی در ایران سیاست خود را شفاف اعلام کردیم. سیاست ما در دوران پس از توافق هسته‌ای توسعه واردات نیست بلکه جذب سرمایه‌گذاری برای تولید به صورت مشارکتی در ایران و توسعه صادرات آن به کشورهای خارجی برایمان از اهمیت بیشتری برخوردار است. سیاست چند سال اخیر هم در راستای افزایش واردات دارو نبوده و به این سیاست همچنان وفادار خواهیم بود.