پلاسکو سال هاست که فروریخته است!

نکته اینجاست که بسیاری از ما که در ماجرای پلاسکو، بسیار گریستیم، خود متهم هستیم.

پلاسکو، یکی از مراکز اصلی تولید لباس در ایران بود و هزاران نفر در آن کار می کردند. اما کمر پلاسکو و پلاسکوهای دیگر در ایران، نه در آخرین روز دی ماه که زمانی شروع به خمیدن کرد که پای لباس های قاچاق به ایران باز شد.

مسؤولانی که در تمام سال های گذشته می توانستند جلوی ورود کالاهای قاچاق به ایران را بگیرند و هر کدام از ما که با علم به قاچاق بودن لباسی، آن را خریدیم، متهمیم چرا که با خرید هر قطعه کالای قاچاق، شعله ای ولو کوچک بر پیکر پلاسکوی تولید داخل می زدیم.

اما فرق پلاسکوی تولید داخل با برج فلزی پلاسکو در این است که آتشِ افتاده بر جان تولید داخل، دیده نمی شود و کسی به ناگاه زیر آوارش نمی رود. هم از این روست که در کشور عزای عمومی اعلام نمی شود، شبکه خبر، 24 ساعته، تصویر آن را در گوشه سمت راست تلویزیون ها نمایش نمی دهد، رسانه ها درباره اش خبرهای پر آب و تاب منتشر نمی کنند و مسوولان، یکی پس از دیگری در صحنه فاجعه حاضر نمی شوند.

برج پلاسکو فروریخت، چند انسان بی گناه کشته شدند و صدها میلیون دلار خسارت به کشور وارد شد ولی در فروریختن پلاسکوی تولید داخل، بسیار بیشتر از این کشته داده ایم و دهها میلیارد دلار خسارت دیده ایم.

ای کاش می شد فاجعه قاچاق کالا و بلایی که بر سر مردم می آورد را شبیه سازی کنیم تا هم مردم و هم مسوولان بدانند که هر روز، چند برج بزرگ بر سرمان آوار می شود و ما همچنان در خواب غفلتیم.

برداشتن آوارهای پلاسکو، 10 روز به طول انجامید؛ اما آواربرداری از خرابه های حاصل از قاچاق چقدر زمان و هزینه خواهد برد؟!