روزنامه خبرورزشی نوشت: برای اغلب تیم‌های باشگاهی ما، کاپیتان به معنای کسی است که یک تکه پارچه را به عنوان بازوبند بر بازو می‌بندد یا اینکه حداکثر بر سر جوان‌ترهای تیم در حین مسابقات فریاد بکشد! برخی اوقات هم کاپیتان‌ها با فراموشی وظایف اصلی خود به مدیرعامل و حتی اعضای هیأت مدیره و مقامات بالادستی، باند و باندبازی راه انداخته و مربی عوض می‌کنند. تازه این افراد فکر می‌کنند زرنگ تشریف دارند و کاپیتان یعنی همین رفتارهای غیرحرفه‌ای و زیرآب‌زنی!
در چنین شرایطی به نظر می‌رسد سیدجلال حسینی یک استثنا باشد. او یک نمونه ایده‌آل برای بستن بازوبند کاپیتانی است که بدون حاشیه کار می‌کند، نکات فنی را رعایت می‌کند و از این لحاظ کم و کسری ندارد. سیدجلال حسینی هوای نظم و انضباط را در زمین مسابقه و بیرون آن دارد و چند بار پیش آمده که نزد بازیکن تعویضی رفته و با حرف‌هایش او را آرام کرده است. از آن بالاتر سیدجلال حسینی، بازیکنی سختکوش است، به قدری که سروش رفیعی تازه‌وارد بگوید: «با دیدن تلاش سیدجلال حسینی در این سن و سال در تمرینات، انگیزه‌ام دو برابر می‌شود و...»
همین سیدجلال حسینی در حالی که سه اخطاره و محروم بود و می‌توانست در خانه استراحت کند، با اتوبوس تیم و همراه پرسپولیس راهی قم شد. کاپیتان پرسپولیس در هتل محل اقامت سرخپوشان اتاق گرفت و مثل یکی از بازیکنان لیست ۱۸ نفره برانکو از اول تا آخر کنار تیم بود.
سیدجلال به قم رفت تا به جوان‌ترها انگیزه بدهد و حواسش به همه چیز باشد. این عرق، تعصب و روحیه تیمی کاپیتان اول پرسپولیس قابل تقدیر است. انصافاً شما کاپیتانی را سراغ دارید که با وجود محرومیت همراه تیمش به شهرستان سفر کند؟ بعید می‌دانیم.