کدخدایی:برخی همراهان اولیه انقلاب یا خود را از پنجره بیرون پرت کردند یازیاده‌خواهند/با توبه بازگردند

به گزارش خبرآنلاین عباسعلی کدخدایی در این پیام تلگرامی نوشته است؛

«بسمه‌تعالی

قطار انقلاب!

انقلاب اسلامی به مثابه قطاری است که با سرعت به سوی مقصد نهایی در حرکت است مبادا تاخیری در نیل به مقصود پیش آید. این قطار بر سر آن نیست تا مسافران دل سپرده خود را هر از گاهی بین راه پیاده سازد چراکه دیگر حسنی بر ادامه دادن راه وجود نخواهد داشت. اما چه باید کرد وقتی برخی خسته شده و برخی بی‌تاب از سفر، مرتب زنگ اخطار را به صدا در می‌آید و گاهی ترمز اضطراری کشیده می‌شود و برخی دیگر خود را از پنجره به بیرون پرتاب می‌سازند.

انقلاب اسلامی ایران به رهبری حکیمانه آن پیر سفر کرده و روشن ضمیر به مثابه قطاری است که پر سرعت جاده‌های پر پیچ و خم رشد و کمال را پشت سر می‌گذارد و بنا بر توقف و پیاده کردن هیچ‌کس را ندارد اما وقتی عده‌ای مایل به ادامه راه نیستند یا مانع‌تراشی می‌کنند و زیاده‌خواهی و برخی دیگر نیز خود را از پنجره به بیرون قلمرو انقلاب پرت می‌کنند چه باید کرد؟ هنوز فریاد امام در گوش‌ها می‌پیچد که خطاب به فریب‌خوردگان می‌فرمود به دامان انقلاب برگردید. آنان که برگشتند عاقبتی به خیر را دریافتند و دیگران اما سرنوشتی تأسف‌بار. هنوز هم قلب‌ها ناراحت از جدایی برخی همراهان اولیه است، اما چه باید کرد؟

جمهوری اسلامی ایران همیشه دستانش برای تحقق رحماء بینهم باز است و دعوت به بازگشت می‌کند اما بر دشمنان نیز شدت می‌گیرد که هم رسم عقل است و هم رسم دین. آنانی که در هنگامه حمله دشمن به خیمه‌گاه او می‌روند را نمی‌توان پذیرفت مگر آنکه به توبه باز آیند. نمی‌توان نه از دشمن گذشت که شرط عقل است و نه از دشمن یار. آنی که دوست است در موقع شدت باید همراه باشد وگرنه در موقع عافیت چه سود از بودنش با ما. آنگاه که دشمن دندان نشان می‌داد کجا رفته بودند، در خیل دشمن یا در اردوگاه دوست؟

بخواهیم یا نخواهیم سیمرغ انقلاب اسلامی در حال پرواز به سوی اهداف عالی خود است و آنانی که او را همراهی کنند به مقصد و معبود خواهد رسانید در غیر این صورت خستگان و ناامیدان از سفر باز خواهند ماند و سیمرغ پروازش به سوی مقصد را ادامه می‌دهد. او در آسمان انقلاب اسلامی پر گشوده برای همه آنانی که به راه و هدف متعالی معتقد هستند و در این مسیر تلاش می‌کنند. سیمرغ انقلاب منتظر نخواهد ماند، پس بکوشیم از آن عقب نمانیم که گفته‌اند و فی التاخیر آفات.

لیک چون ره بس دراز و دور بود / هرکسی از رفتنش رنجور بود

گرچه ره را بود هر یک کار ساز / هر یکی عذری دگر گفتند باز»