نتيجه اين شد که تمامي دستاوردهاي صنعتي زمانبر آن به
باد برود؛ به عبارت ديگر، دولت در آن زمان تا توانست کالا وارد کشور کرد که
اين اقدام، آغاز شکست صنعت داخلي ايران بود. اين روند نزولي کشور، قبل از
انقلاب در دوره رياست‌جمهوري مرحوم هاشمي‌رفسنجاني که به دوره سازندگي
مشهور است، ارتقا يافت و در ادامه در دولت آقاي خاتمي حفظ شد اما
دستاوردهاي به‌دست‌آمده در دولت‌هاي نهم و دهم نابود شد زيرا بار ديگر
اتفاق‌هاي سال‌هاي 51 تا 56 تکرار شد. درواقع با افزايش درآمدهاي نفتي،
صنايع داخلي مضمحل شد تا جايي که سنگ قبر هم جزء کالاهاي وارداتي به ايران
قرار گرفت. با اين توضيح که کالاهاي ديگري هم که کشور توانايي توليد آنها
را داشت، از محصولات کشاورزي تا پوشاک، وارد ايران شد و اين‌گونه صنعت
داخلي ضربه سنگيني خورد. اين آسيب جدي به اندازه‌اي بود که آثار آن باوجود
تلاش‌هاي زياد دولت حسن روحاني همچنان باقي هستند و واحدهاي توليدي
متوقف‌شده از سال‌هاي 84 تا 92 هنوز راه‌اندازي نشده‌اند.