اسحاق جهانگیری صدای آیت الله هاشمی شد

 رویداد۲۴- عمل گرایی یا اصالت عمل بر پایه تفکر، در این دوره از انتخابات یک زبان داشت. زبانی که 8 سال در عرصه مدیریت اجرایی کشور سالها ساکت و مهجور بود نه کسی جرات داشت بشنود و نه کسی را یارای سخن گفتن بود.

پس از آن سال های سرد به همت آن مجاهد کبیر در سال 92، فریب رفت و حقیقت آمد. عمل گرایان بر صندلی کسانی که فقط شعار دهندگان نشستند.

دوباره آن دست ها و آن زبان ها  متحد شدند تا ایران را از "حصر"نجات دهند. چهارسال آوار برداری شد اما رسانه ملی ندید! گام ها برداشته شد اما صدای مدیران سازندگی  به گوش مردم نرسید .

انتخابات 96 فرصتی بود برای یک "مکتب" که مقابل مردم بنشیند حنجره ای شود برای "سردار سازندگی" که اکنون در میان ما نیست.

این صدا صدای "آیت الله هاشمی رفسنجانی" است که از گیرندهای تلویزیون به خانه های مردم رسید؛ از توسعه و اقتصاد گفت و چهار سال تلاش برای آوار برداری از بنایی که هاشمی ساخت در دوران اصلاحات پیراسته شد و در دوران احمدی نژاد در آتش دروغ و بی تدبیری سوخت.  آری سوخت! 8 سال فن سالاران ایرانی خراب شدن این بنای توسعه را به نظاره نشستند. آنها چهار سال پیش آمدند ویرانه های آنچه ساخته بودند را  آوار برداری کنند.

حالا که آیت الله سازندگی نیست  آمده بود تا بگوید چه بر سر بنای توسعه ایران آمده است آمده بود. آمده بود که بگوید ما در چهارسال گذشته بنای توسعه ایران را که زیر آوار مانده بود خارج کرده ایم.

آمده بود که بگوید در 8 سال چه بر سر مدیریت ایرانی آمده بود. آماده بود صدای مدیرانی باشد که 4 سال ویرانگری پوپولیسیم را به چشم دیده اند.  

آمده بود که بگوید هاشمی نیست اما قرار نیست صدای او خاموش شود.

 اسحاق_جهانگیری یک نام در پست معاونت ریاست جمهوری نبود. جهانگیری تنها یک کاندیدای ریاست جمهوری نبود که حال با کنار رفتنش بگوییم؛ تنها یک کاندیدای حامی یا پوششی  رفت.

 جهانگیری یک فرد در سپهر سیاست ایران نیست. مرد بلند قامت حامی روحانی یک "فن سالار" است. او صدای هاشمی بود که قرار بود "سازندگی"، "اصلاحات" و "اعتدال" را فریاد بزند.

آمده بود که بگوید نظام سیاسی، اقتصادی و اجتماعی باید بوسیله صاحبان فن اداره شود نه به وسیله افرادی که حتی یک روز سابقه اجرایی ندارند.

جهانگیری آمده بود که نقطه مقابل آرمان گرایی باشد.
جهانگیری فکر روحانی و حرف کابینه او را به زبان ساده برای مردم به تصویر کشید. به مردم گفت که با شعار و وعده نمی توان جامعه را به سعادت رساند.