رویداد24- یک روان‌شناس گفت: برخلاف تصور عام، دوره نامزدی صرفاً برای تفریح و خوش‌گذرانی نیست، بلکه می‌تواند دوره‌ای مهم و حیاتی برای کسب و ذخیره اطلاعات برای آغاز یک زندگی چند ساله باشد.
«نسرین یوسفی» اظهار کرد: هر فردی طی دوران آشنایی و نامزدی باید به نکاتی توجه کند که شاید کمتر مورد توجه قرار گرفته باشد، اما به‌قدری اهمیت دارد که بی‌توجهی به آن‌ها ممکن است فرد را با بحران طلاق مواجه کند. در واقع، آن‌چه اهمیت دارد این است که باید به عواطف خود در طول رابطه دقت کنیم و به عبارتی احساسات‌مان را زیر ذره‌بین بگذاریم.
این روان‌شناس ادامه داد: خشمگین شدن، نداشتن تمایل به یکدیگر، هم‌چنین بگومگو علائم هشداردهنده‌ای هستند. عده‌ای تصور می‌کنند که بروز این حالت‌ها در یک رابطه طبیعی است و پس از مدتی هر دو طرف به هم عادت می‌کنند، در حالی که چنین نیست و اگر دوره نامزدی فراز و نشیب‌های زیادی داشته باشد به‌طور قطع در زندگی زیر یک سقف بهبود نیافته و شیرین نخواهد بود.
وی افزود: بهتر است دو نفر در وهله اول صفات قابل تحمل و غیرقابل تحمل یکدیگر را بشناسند، چون خطوط قرمز غیرقابل چانه‌زنی و مذاکره، خواسته‌هایی هستند که باید به اطلاع طرف مقابل برسد تا او در صورت عبور از این خطوط، آمادگی هرگونه برخوردی را داشته باشد.
یوسفی تصریح کرد: به هیچ عنوان نباید از آزارهای جسمی در دوران نامزدی چشم‌پوشی کرد. به‌عبارتی، اگر زن یا مرد در طول دوران مذکور، از جانب طرف مقابل متحمل آزار و اذیت جسمی شد، باید مطمئن باشد که این حالت سال‌های بعد نیز تکرار می‌شود. البته این آزار جسمی به معنای عصبانیت و خشم نیست و عذرخواهی نیز تغییری در ماهیت عمل ایجاد نمی‌کند، چون در پس این عذرخواهی، فرهنگ و ذهنیتی وجود دارد که به مرد یا زن اجازه دست‌درازی می‌دهد.
این روان‌شناس خاطرنشان کرد: علاوه‌بر این، آزارهای روانی از جانب طرف مقابل را نیز نباید تحمل کرد. به عبارتی، اگر نامزدمان ما را آن‌طور که هستیم قبول نداشته و به جد قصد دارد تغییرمان بدهد، رفتارش پس از ازدواج نیز تغییر نمی‌کند. در واقع، هر کس حق دارد نهایت احترام را از جانب طرف مقابل دریافت کند. از این‌رو، اگر در طول دوره نامزدی حس کردیم که در مقابل نامزدمان نمی‌توانیم به‌راحتی افکار و احساسات‌مان را بیان کنیم باید این وضعیت را جدی گرفته و در پی برطرف کردن آن برآئیم.
وی با اشاره به این‌که باید همه معیارها مورد بررسی قرار گیرد، خاطرنشان کرد: متأسفانه برخی خانواده‌ها تصور می‌کنند اگر هر دو طرف به مذهب معتقد باشند به واکاوی نکات دیگر نیازی نیست، در حالی که عوامل تأثیرگذار دیگر مانند اشتغال و استقلال فکری نیز حتماً باید میان دو طرف مطرح شود. هم‌چنین اگر کسی ادعا کند به دین معتقد است لزوماً به معنای عمل کردن به دستورات دین نیست و چه بسا تلقی زن و مرد از دین‌داری با یکدیگر متفاوت باشد.