رویداد24- سیدمحمدصادق سیادت: عده ای از نسل جوان او را با شاهگوش و گاو صندوق شناختند، و عده ای دیگر پیش از اینها او را در تئاتر های مختلف دیده بودند و نامش را در ذهن بخاطر داشتند؛ الهام پاوه نژاد با همان مهربانی زبان زدش به گفتگو نشست و از تئاتر و نیازهایش گفت، حرفای شنیدنی که همواره مورد بحث بسیاری از بزرگان تئاتر بوده و هست.
در ادامه متن گفتگوی کامل رویداد24 با این بازیگر از نگاهتان می گذرد:
تئاتر،تفنن یا نیاز جامعه؟به طور حتم هنر در هر شاخه ای تفنن نیست و نیاز جامعه است. نیاز پرورش اندیشه و سلیقه به ویژه نسل جوان...
فکر می‌کنید که این روزها تماشاگر حرفه‌ای تئاتر نداریم؟چطور نداریم؟! اتفاقا این دوران تماشاگران حرفه ای به دلیل سرخوردگی از سینما به سمت تئاتر حرکت کرده اند. تجربه نشان داده هر زمان و هر دوره ای کار خوب تماشاگر خودش را داشته است.
بسیاری از هنرمندان بر این اعتقادند که تماشاگر امروز سخت‌گیر شده است و به راحتی راضی نمی‌شود، آیا این سخت‌گیری تولید‌کنندگان را مجبور به تولید کار خوب نمی‌کند؟
به نظر من این سخت گیر شدن از بالا رفتن درک و ارتقا سلیقه مخاطب سرچشمه می گیرد که خیلی هم خوب است؛ تولید کننده همیشه تلاش و قصدش برای به صحنه بردن اثری در خور است اما این که فاصله ی خواست ما تا تلاش و به نتیجه رسیدن آن چقدر است در مرحله تولید اثر مشخص می شود.
کارهای خوب انگشت‌شمار شده است و تعداد زیادی از کارگردانان می‌گویند که ما بودجه نداریم و به نظرم بیشتر شبیه یک بهانه است، شما این طور فکر نمی‌کنید؟
اتفاقا در تئاتر این طور نیست،به نظرم حرکت به سمت تولید اثر با کیفیت بالا بیشتر از قبل شده است به همان دلیلی که خودتان در بالا اشاره کرده اید، مخاطب سخت گیر شده است اما مسئله کمبود بودجه بهانه نیست! واقعیتی است که بی شک بر ماحصل یک اثر تاثیر به سزائی دارد.
وقتی شما به عنوان مولف باید تمام هزینه های کار و دستمزدهای مربوطه را از گیشه تامین کنید مشخصا مسائل زیادی وجود خواهد داشت که شما را درگیر می کند و همین امر در کیفیت یک اثر تاثیر می گذارد.
مثال می زنم:فرض کنید شما با متنی عالی مواجه می شوید که ده تا دوازده پرسوناژ دارد و همه ی نقش ها شخصیت های مهم و کلیدی هستند که باید از حضور بازیگران توانمند و حرفه ای بهره ببرند،خوب تصور کنید تکلیف چنین اثری که بین سی تا چهل و پنج اجرا دارد و قریب به یقین در یک تالار خصوصی روی صحنه می رود که سی درصد گیشه به سالن تعلق دارد چیست؟ هزینه طراح های مختلف صحنه و لباس و پوستر و نور و گریم را هم فراموش نکنید!!!
طبیعی است مولف به سمت متونی می رود که تعداد بازیگر کمتری را بطلبد تا خطر کمبود بودجه کمتر تهدیدش کند، تاکید می کنم کمتر تهدیدش کند!
بنظر شما نیاز امروز تئاتر ایران چیست؟
با توضیح مفصلی که برای سوال قبلیتون دادم مشخص نشد نیاز اصلی تاتر ما چیست؟! دوره ای بود می نالیدیم از نبود سالن و امکانات سخت افزاری که گروه ها پشت در سالن ها منتظر و معطل هستند، اما امروزه که هر جای کوچکی تبدیل یه سالنی (باکیفیت یا بی کیفیت واجب اجرائی) شده است معلوم شد نیاز اصلی تاتر همچنان مدیریت مالی برای هنری به نام نمایش است!
دلیل استقبال شایسته از تئاتر ایران چیست؟
نمایش هنری زنده است، هنری که به نفس تماشاگر حاضر در سالنش وابسته است؛ وقتی کاری واجد ویژگی های لازم برای جلب رضایت مخاطب هست او از این احترام به شعورش لذت می برد برای همین همچنان به شیوه سالیان دور برای یک اثر تبلیغ می کند.
می بینید هنر در تئاتر بعد این همه فراز و فروز هنوز از تبلیغات طبیعی برای معرفی برخوردار نیست و از شیوه تبلیغ سنتی سینه به سینه استفاده می کند!
وعده‌ها و قول‌های عمل نشده زیادی تاکنون به اهالی تئاتر داده شده است،و مسئله بیمه به عنوان یکی از مهمترین دغدغه‌های تئاتری‌ها در این بحث ها مطرح است،نظر شما در این باره چیست؟
فکر کنم به اندازه کافی در سوالهای قبل راجع به این مسئله مستقیم و غیر مستقیم گفته ام! وعده ها طلب مان، ما داشته هایمان را هم نداریم!
در ایام اخیر بحث های زیادی مبنی بر بالا بودن دستمزد بازیگران سینما و سوپراستار های این عرصه در تئاتر مطرح بوده است و بسیاری معتقدند که این دستمزدها در تئاتر برای این بازیگران بسیار بالا می باشد،شما چگونه فکر می کنید؟من فکر می کنم بیشتر شایعه بوده و هست.
پیش آمده سوپر استاری در اثری حاضر شده است و با خودش اسپانسرش را آورده و از آن منبع دستمزدش تامین شد، این ربطی به روال طبیعی دستمزدها ندارد.
بنظرشما تئاتر ایران با تئاتر بین المللی چه مقدار فاصله دارد؟
بهتره در مورد مسائل حقیقی حرف زد و بحث کرد! انقدر فاصله ها زیاد است که قیاس مع الفارغ است.
حضورتان در تلویزیون بسیار کم رنگ شده است،پیشنهادات کم است یا شما از تلویزیون ناراضی هستید؟
علت اصلی آن نقش های ضعیف، منفعل و بی خاصیت پیشنهادی است.
متاسفانه دوره میانسالی برای زنان ما در سینما و تلویزیون انگار پایان نقشهای مهم و تعیین کننده است و فقط در نقش های مادر نقش اصلی خلاصه می شود! در صورتی که در دنیا چهل سالگی به بعد تازه شروع نقش های پر چالش و موقعیت های دراماتیک مهم است.طبیعی است من با دلخوری ترجیح می دهم این جنس نقشه ها را رد کنم و به پیشنهادات تاتر که تنوع بهتر و بیشتری دارد فکر کنم.
حرف آخر...
آرزوی سال پر باری برای خانواده هنر دارم با حداقل مشکلات و موانع!