رویداد۲۴ شادی مکی: هر روز مسافر یکی از خطوط یکی از پایانه‌های تهران هستم صبح‌ها با آن خط به محل کار می‌روم و شب‌ها نیز با همان خط به خانه باز می‌گردم. شب‌ها معمولا اولین یا دومین مسافر اتوبوس هستم و معمولا تا آمدن سایر مسافران و رسیدن زمان حرکت اتوبوس باید کمی منتظر بمانم این سفر هر روزه با یک خط خاص باعث شده که تا حدودی با رانندگان خط آشنا شوم، یکی عبوس و دیگری بی‌خیال، یکی چهره‌ای بشاش دارد و دیگری حالتی خسته. آقا محمد هم یکی از همین رانندگان اتوبوس بخش خصوصی است که در پایانه محل رفت و آمدم فعالیت می‌کند، ۵۰ ساله است با مو‌هایی جوگندمی و خنده‌ای که غالب اوقات روی صورتش پهن است، معمولا با مسافران اول خط خوش و بش می‌کند.
در یکی از گپ و گفت‌هایمان متوجه می‌شود خبرنگارم. دوست دارد از مشکلات رانندگان اتوبوس بگوید. ۱۰ سال است که پشت فرمان اتوبوسش می‌نشیند و مردم را جا به جا می‌کند با وجود خوشرویی، اما دل پری دارد.
اتوبوس‌های فرسوده جان مسافران را به خطر می‌اندازد
او درباره مشکلات رانندگان اتوبوس در بخش خصوصی به رویداد۲۴ می‌گوید: این اتوبوس‌ها همه خراب و فرسوده هستند به قول خودمان پکیده‌اند. شرایطشان آنقدر بد است که هر چه درمی‌آوریم باید خرج خود اتوبوس‌ها کنیم. البته اتوبوس‌های بخش خصوصی ببیشتر مال خود راننده هستند.
محمد ادامه می‌دهد: اتوبوس‌ها شرایط خوبی ندارند تابستان‌ها گرم است و کولر ندارند، زمستان‌ها هم گرمای خوبی ندارند. در واقع هیچ امکاناتی ندارند. این مساله باعث می‌شود که داد مسافر دربیاید و مرتب به ما اعتراض کنند. شرکت هم هیچ کمکی برای هزینه‌های اتوبوس نکرده و امکاناتی به ما نمی‌دهد.
وی اظهار می‌کند: این اتوبوس‌ها با این حد از فرسودگی که هرکدام حداقل ۲۰ سال سن دارند به شدت جان مسافر و راننده را به خطر می‌اندازد. آیا چنین اتوبوس‌هایی باید در پایتخت کشور فعالیت کند. شهری با این حد از شلوغی و ترافیک؟
او می‌گوید: با اینکه سعی می‌کنم احتیاط را از دست ندهم باز هم چندباری تصادف کرده‌ام و از یک تا ۳، ۴ میلیون تومان هم خسارت پرداخت کرده‌ام د رحالیکه درآمد ماهیانه‌ام ۴، ۵ میلیون تومان است.
محمد با بیان اینکه در آمد راننده‌ها بستگی به مسیر دارد، اضافه می‌کند: اتوبوس‌های به درد مسافرکشی نمی‌خورد و بیشتر درآمدی که داریم صرف تعمیرات موتور و ... لاستیک اتوبوس که جفتی ده میلیون تومان است می‌کنیم و همانطور که گفتم شرکت هم کمکی به ما نمی‌کند.
وی خاطرنشان می‌کند: شرکت حتی ما را بیمه نمی‌کند و ما مجبوریم به صورت خویش‌فرما خودمان را بیمه کنیم و ماهی ۴۰۰ تومان هم به شرکت بدهیم.
محمد ساعت ۵ صبح از خانه بیرون می‌آید و بعد از طی آخرین مسیر به سمت پایانه جنت‌آباد حرکت می‌کند تا اتوبوس را در آنجا پارک کند حدود ساعت ۱۲ شب هم خسته به خانه می‌رسد.
او می‌گوید: منزل یکی از همکارانم کرج است شرایط او از من هم بدتر است. ساعت ۴ صبح از خانه بیرون می‌زند و شب زودتر از ساعت ۱۲ و یک به خانه نمی‌رسد. هیچ استراحتی ندارد و هیچ کس هم هیچ فکری برایمان نمی‌کند.
فرصت استراحت نداریم، مدام خسته‌ایم
وی ادامه می‌دهد: ما حتی فرصت استراحت در بین روز هم نداریم. پشت دفترچه ما قید شده که از ساعت ۱۲ تا ۱۳:۳۰ زمان ناهار خوردنمان است، اما به دلیل فشار کاری صبحانه و ناهار را پشت فرمان می‌خوریم حالا اگر در لاین چند ماشین باشند شاید بتوانیم ۱۰-۲۰ دقیقه‌ای استراحت کنیم، اما این اتفاق کمتر می‌افتد، زیرا اتوبوس‌ها یا به دلیل ترافیک دیر می‌رسند یا اینکه خرابند و فشار روی راننده‌ای است که در لاین حاضر است.
محمد با تاکید براینکه راننده اتوبوس بخش خصوصی همیشه خسته است، عنوان می‌کند: در تمام این سال‌ها هیچ استراحتی نداشته‌ام و واقعا همیشه خسته هستیم.
به گزارش رویداد۲۴ درد و دل‌های آقا محمد دو سال پیش و در تجمع سال ۹۶ رانندگان اتوبوس بخش خصوصی در مقابل وزارت کشور نیز بیان شده بود. طولانی شدن واریز درآمدِ بلیت‌های الکترونیکی به حساب رانندگان، بالا بودن هزینه‌های نگهداری اتوبوس‌های بخش خصوصی، بالا بودن جریمه‌های مربوط به تخطی از سرعت و توقف غیرمجاز اتوبوس از دلایلی بود که باعث گردهمایی این رانندگان شده بود.
محرومیت از بازنشستگی پیش از موعد
آن‌ها در این تجمع اعلام کردند که با وجود بالا بودن هزینه نگهداری اتوبوس‌ها دولت، شهرداری و کارفرمای خصوصی از این بابت هیچ کمکی نمی‌کنند، از سوی دیگر رانندگان به بهانه‌های مختلفی از جمله تخطی از سرعت مطمئنه یا توقف نابجا در مسیر تردد جریمه‌های سنگینی می‌شوند.
مشکلات بیمه‌ای رانندگان اتوبوس بخش خصوصی بخش دیگری از اعتراضات آن‌ها به این معنا که بیمه آن‌ها به صورت خویش‌فرما بوده و کارفرما از این نظر هیچ مسئولیتی در قبال رانندگان ندارد موضوعی که باعث می‌شود، رانندگان بخش خصوصی برخلاف رانندگان اتوبوس شرکت واحد شهرداری از مزایای بازنشستگی پیش از موعد محروم شوند آنهم در شرایطی که به دلیل کمبود اتوبوس و خرابی مداوم ماشین‌ها آن‌ها ناچارند در غیاب هر یک از اتوبوس‌ها با ساعات کاری بیشتر جور همکاران دیگر خود را نیز بکشند و زمان کمتری برای استراحت داشته باشند. موضوعی که باعث می‌شود زودتر از سایر اقشار نیاز به بازنشستگی پیش از موعد داشته باشند.
با وجود گذشت ۲ سال از آن تجمع اعتراضی، اما به نظر می‌رسد وضعیت برای این قشر فرق چندانی نکرده است و مشکلات آن‌ها همچنان ادامه دارد. چنانکه وعده آذرماه پیمان سنندجی مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی تهران مبنی به پرداخت وامی تا ۲۰۰ میلیون تومان با سود پایین برای نوسازی اتوبوس‌های فرسوده به رانندگان اتوبوس‌های فرسوده بخش خصوصی البته در صورت تصویب نیز تا کنون به جایی نرسیده است و آنچه در این بین برای شرکت واحد اتوبوسرانی و شرکت‌های بخش خصوصی بی‌ارزش است جان مسافران و رانندگانی است که ناچارند از همین اتوبوس‌های فرسوده و زهوار دررفته استفاده کنند.