رویداد۲۴ مصاحبه باربارا والترز در آبان ماه سال ۱۳۵۸ در بیمارستان نیویورک با محمدرضا شاه پهلوی. در این تصویر می‌توان به راحتی تکیدگی و ضعف شدید جسمی شاه را تشخیص داد.
محمدرضاشاه در سال ۱۳۵۴ مطلع شد که به سرطان غدد لنفاوی مبتلا شدا است. بنابر نوشته مارتین کریمر وی که همواره تصور می‌کرد توسط امام دوازدهم محافظت می‌شود، پس از اطلاع از سرطان اعتماد به نفس ناشی از این سرچمشه روانی را از دست داد.
هر چقدر که زمان می‌گذشت شاه افسرده‌تر می‌شد چرا که هم ایمانش را به برگزیره بودن از سوی خدا از دست داده بود و هم با وقوع ناآرامی‌های انقلاب می‌فهمید که «اتحاد معنوی شاه و مردم» افسانه‌ای بیش نبوده است.
پس از انقلاب، اما این افسردگی و ناراحتی بیشتر شد و توام با مصرف دارو‌های ضد سرطان شدت گرفت. اردشیر زاهدی احوالات روز‌های آخر شاه را چنین شرح می‌دهد: یک جمله شاه هرگز از یادم نمی‌رود. زمانی که در دنیا سرگردان شده بود و می‌کوشید برای عمل جراحی و معالجه به آمریکا بیاید و واشنگتن او را راه نمی‌داد در تماس تلفنی به من گفت: «اردشیر جان! در این دنیای بزرگ آیا جایی برای پناه دادن من پیدا نمی‌شود؟!»
با بالا گرفتن بیماری سرطان کارتر بر خلاف میلش مجوز ورود شاه به ایالات متحده را صادر کرد. اما معالجات اثر گذار نبودند و محمدرضا شاه هر روز ضعیف‌تر و افسرده‌تر می‌شد. در مصاحبه هایش مدام تاکید می‌کرد که اگر سه سال دیگر در ایران می‌ماند مردم نتیجه برنامه‌هایش را می‌دیدند و هرگز انقلاب نمی‌شد. وی با حالتی حزن‌آلود به سرنوشت کشورش اشاره می‌کرد و می‌گفت ۳۷ سال برای کشور تلاش کردم و عرق ریختم؛ کشوری که می‌توانست کشور خوبی بشود، اما الان چه شده است.
بیشتر بخوانید: محمدرضا شاه پهلوی و ارتش شاهنشاهی در مقبره کوروش
به گزارش رویداد۲۴ شاه نهایتا به قاهره رفت و در آنجا طحالش توسط پزشکان مصری خارج شد و بیماری به مراحل پیشرفته رسید. شاه در مصر هر روز با رادیو و اغلب در تنهایی اخبار ایران را دنبال می‌کرد. اعدام نظامیان و دوستانش در ایران وی را بسیار غمگین کرد.
آخرین شاه ایران در پنجم مرداد ماه سال ۱۳۵۹ درگذشت. او وصیت کرده بود که بدنش را در کنار نظامیانی که پس از انقلاب اعدام شده بودند دفن شود. این وصیت اما پس از انقلاب اجرا نشد و مقبره پدر او نیز تخریب شد.
تفاوت شاه در مصاحبه با باربارا والترز در عکس قدیمی که شاه با این خبرنگار دارد، به خوبی مشخص است. در این تصویر که در ایران ثبت شده، اثری از بیماری در شاه وجود ندارد. تو گویی تا هنگامی که قدرت وجود داشته باشد، هیچ چیزی نمی‌تواند بر پادشاهان و حکام اثر کند.