رویداد۲۴ اگر به سرطان مبتلا و تحت درمان هستید، آگاهی بیشتر در مورد درمان سرطان و چگونگی اثر آن روی عملکرد جنسی، در صورت بروز مشکل می‌تواند به شما در یافتن راه‌حل کمک کند.
مردان مبتلا به سرطان ناحیه لگن، بیش از مردان مبتلا به سرطان‌های دیگر، از مشکلات رابطه جنسی شکایت دارند.
از شایع‌ترین سرطان‌هایی که درمان آن‌ها روی سلامت جنسی مردان اثر منفی می‌گذارند می‌توان به سرطان‌های مثانه، روده بزرگ، پروستات و راست‌روده اشاره کرد.
به گزارش جامعه ۲۴، مردان مسن‌تر پس از درمان‌های مربوط به سرطان بیش از مردان جوان‌تر دچار اختلال در عملکرد جنسی می‌شوند. البته این گروه سنی از مردان، حتی آن‌هایی که سرطان نداشته‌اند، گاهی‌اوقات دچار مشکلات جنسی در رابطه هستند؛ بنابراین مردان مسنی که تحت درمان‌های سرطان قرار می‌گیرند، احتمال دارد بیشتر تحت تاثیر عوارض سن بالا قرار داشته باشند، نه صرفا درمان سرطان. یا می‌توان گفت، این نوع درمان‌ها موجب تسریع مشکلات جنسی مربوط به دوران پیری در آن‌ها می‌شود.
اختلال در نعوظ، انزال دیررس، ارگاسم بدون ترشح منی، ارگاسم‌های ضعیف و نه چندان رضایت‌بخش، عدم علاقه به رابطه جنسی، درد هنگام رابطه جنسی، انرژی کم موقع فعالیت جنسی و احساس عدم برخورداری از جذابیت کافی از جمله عوارض جانبی درمان سرطان بر عملکرد جنسی هستند.
البته همه درمان‌های سرطان چنین عوارضی را موجب نمی‌شوند. اگر سرطانی اندام‌های جنسی را درگیر کند، می‌تواند روی سلامت جنسی تاثیر منفی بگذارد.
البته سرطان‌هایی که روی اندام‌های جنسی اثر نمی‌گذارند ممکن است به دلیل تغییر وضعیت بدن روی احساس فرد اثر بدی بگذارند و او تصور کند جذابیتی ندارد یا بر اثر بیماری خیلی زود خسته شود و به رابطه جنسی علاقه‌ای نشان ندهد. درضمن خود سرطان هم می‌تواند عوارضی چون خستگی، درد یا اضطراب ناشی از نوع درمان داشته باشد و فرد را به افسردگی و کاهش تمایلات جنسی مبتلا کند.
جراحی، پرتودرمانی، هورمون‌درمانی، شیمی‌درمانی و دارو‌های درمان سرطان، درمان‌هایی هستند که سلامت جنسی مردان را به خطر می‌اندازند.
جراحی: عصب‌های ناحیه لگنی جریان خون به آلت تناسلی در مردان را کنترل می‌کنند. اگر در این ناحیه تومور سرطانی وجود داشته باشد، این بخش باید با عمل جراحی برداشته شود. جراح موقع عمل باید مراقب باشد که به عصب‌های این ناحیه صدمه‌ای نرساند. در غیراینصورت فرد به اختلال نعوظ مبتلا می‌شود.
عمل‌های جراحی زیر هم می‌توانند مردان مبتلا به سرطان را به اختلال نعوظ مبتلا کنند:
جراحی سرطان روده: در این جراحی روده کوچک و راست‌روده برداشته می‌شود.
جراحی مثانه: در این جراحی، مثانه، پروستات، مجرای ادرار فوقانی و کیسه‌های منی برداشته می‌شود.
جراحی پروستات: در این جراحی پروستات و کیسه‌های منی برداشته می‌شود.
جراحی آلت تناسلی: اگرچه این جراحی نادر است، اما در آن تمام یا بخشی از آلت تناسلی بیمار برداشته می‌شود. البته اگر بخشی از آلت باقی بماند، فرد می‌تواند هنوز هم رابطه جنسی را تجربه کند.
برداشتن غدد لنفاوی؛ در مردانی که به سرطان بیضه مبتلا هستند ممکن است جراح مجبور باشد غدد لنفاوی بسیاری از ناحیه لگنی آن‌ها بردارد.
اگر جراح موقع عمل مراقب عصب‌های ناحیه لگن باشد، بیمار دچار مشکلات نعوظ نمی‌شود. اما گاهی اوقات جراح مجبور می‌شود برای درمان سرطان، تمام عصب‌های آن ناحیه را هم بردارد. این افراد ممکن است ارگاسم خشک (بدون منی) را هم تجربه کنند. در این حالت ممکن است مایع منی از بیضه‌ها خارج نشود یا به داخل مثانه رانده شود.
به گزارش جامعه ۲۴ ، گاهی اوقات جراح مجبور می‌شود برای فرد استومی بگذارد. روی جداره شکم، برش دایره‌ای شکل زده می‌شود و بخشی از روده از شکاف بیرون آورده می‌شود. این مسیر جدید به جراح کمک می‌کند مراحل درمان را پیش ببرد. از استومی در درمان‌های روده بزرگ، انسداد روده و بیماری‌های دیگر استفاده می‌شود. مردانی که مجبور به استفاده از استومی هستند، احساس می‌کنند دیگر جذابیتی ندارند و این احساس روی رابطه جنسی‌شان اثر منفی می‌گذارد.
پرتودرمانی: پرتودرمانی به عصب‌های ناحیه لگن صدمه می‌زند و فرد را به اختلال نعوظ مبتلا می‌کند. مردان سیگاری یا مبتلا به ناراحتی‌های قلبی، فشار خون بالا یا دیابت بیش از مردان دیگر پس از پرتودرمانی به اختلال نعوظ مبتلا می‌شوند.
هورمون‌درمانی و شیمی‌درمانی: هورمون‌درمانی میل جنسی در برخی از مردان را از بین می‌برد و برخی‌ها را هم به اختلال نعوظ مبتلا می‌کند. دارو‌های شیمی‌درمانی هم موجب کاهش میل جنسی می‌شود که معمولا پس از قطع مصرف دارو‌ها این مشکل برطرف می‌شود.
معمولا برخی از عوارض جانبی عملکرد جنسی ناشی از درمان‌های سرطان، موقتی هستند و پس از مدتی برطرف می‌شوند، اما برخی از آن‌ها دایمی خواهند بود. مردان مبتلا به این عوارض باید با پزشک خود مشورت کنند و روش‌های درمان و بهبود این عوارض را بیاموزند یا اگر این عوارض دایمی است روشی برای سازگاری با شرایط جدید خود بیاموزند.