رویداد۲۴ الهام عندلیب‌مقدم: «حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ أَحَبَّ اَللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ اَلْأَسْبَاطِ»
«حسین از من است و من از حسینم؛ کسى که حسین را دوست بدارد، خداوند او را دوست دارد؛ حسین فرزند زاده‌ای است از فرزندزادگان انبیاء.»
روایت است روزی پیامبر (ص) به میهمانی می‌رفتند، در راه امام حسین (ع) را دیدند که با گروهی از کودکان مشغول بازی بودند. حضرت، حسین بن علی را در آغوش گرفتند و بوسیدند و سپس فرمودند: « حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ أَحَبَّ اَللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ اَلْأَسْبَاطِ» «حسین از من است و من از حسینم؛ کسى که حسین را دوست بدارد، خداوند او را دوست دارد؛ حسین فرزند زاده‌ای است از فرزندزادگان انبیاء.»
بیشتر بخوانید: مبارزات امام حسین
این حدیث یکی از مشهورترین سخنان پیامبر در مدح امام حسین (ع) و فضائل ایشان است که نشان از محبت رسول الله نسبت به آن حضرت دارد و بر درب ورودی حرم امام حسین و همچنین بر سرستون‌های شش گوشه ضریح ایشان حک شده است.
حدیث مذکور در منابع معتبر شیعه و اهل سنت نقل شده و از نظر محدثان دارای اعتبار است.
به گزارش رویداد۲۴ قدیمی‌ترین منبعی که حدیث «حسین مِنّی ...» را نقل کرده، «مصنف» نوشته «ابن ابی شیبه»، عالم اهل‌سنت (درگذشت ۲۳۵ق) است، رجال‌شناسان او را موثق معرفی کرده‌اند.
در منابع حدیثی شیعه نیز این حدیث در کتاب‌های «کامل الزیارات» تالیف «ابن قولویه» (درگذشت ۳۶۸ق)، «شرح الاخبار» اثر «قاضی نعمان مغربی» (درگذشت ۳۶۳ق) و نیز «الارشاد» نوشته «شیخ مفید» (درگذشت ۴۱۳ق) آمده و بعد از آنها در دیگر منابع روایی آورده شده است. علامه مجلسی کامل الزیارات را از منابع معتبر و مشهور میان فقهای شیعه دانسته است.
در میان مصادر اهل‌سنت، این حدیث در مسند «احمد بن حنبل»، «سنن ابن‌ماجه»، «سنن ترمذی» و «المستدرک علی الصحیحین» تالیف «حاکم نیشابوری» آمده است. حاکم نیشابوری این حدیث را «صحیح»، هیثمی و ترمذی آن را «حَسَن» دانسته‌اند.
حدیث صحیح، روایتی است که سلسله سند آن از طریق راویانی ثقه (قابل اعتماد) و امامی مذهب به معصوم برسد.
حدیث حَسَن، روایتی است که یکی از راویان آن یا همه آنها، امامی مذهب و ممدوح هستند؛ اما ثقه نیستند و درباره عدالت آنها صراحتی وجود ندارد.
جملات و عبارات حدیث «حُسَیْنٌ مِنِّی ...» را می‌توان به این‌صورت تفسیر کرد:
در جمله «حُسَیْنٌ مِنِّی»، پیامبر امام حسین را از نسل خود دانسته و اشاره به اتحاد جسمی پیامبر با فرزندان حضرت زهرا و بقای نسل رسول الله از ایشان دارد.
در عبارت «أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ»، رسول الله حسین (ع) را در حفظ اسلام با خود یکی دانسته است؛ همان‌گونه که پیامبر، دین اسلام را از سوی خدا آورد و گسترش داد، امام حسین نیز، با خودداری از بیعت با یزید و تحمل سختی‌های واقعه کربلا، جلوی انحراف دین اسلام را گرفت. به عبارتی این جمله اشاره به این دارد که بقای دین اسلام به واسطه قیام امام حسین است.
در این بخش از حدیث که می‌گوید «أَحَبَّ اَللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً»، گویا پیامبر با آگاهی وحیانی می‌دانسته میان امام حسین و امتش چه اتفاقی می‌افتد و به وسیله این عبارت، این مطلب را تاکید کرده که حسین (ع) در محبت و حرمت تعرض و جنگ با پیامبر یکی است؛ زیرا محبت به حسین، محبت رسول خدا و محبت پیامبر، محبت خداوند است.
در عبارت «حسین سِبْطٌ مِنَ االْاَسْبَاط»، سبط را به معنای جماعت و قبیله دانسته‌اند. بسیاری از مفسران در تفسیر این جمله آورده‌اند، حسین در مقام و منزلت، مرتبه یک امت را دارد، یا اینکه اجر و ثواب او مثل ثواب یک امت است. به اعتقاد آنان، این به دلیل بزرگی فضیلت و عظمت قیامی است که توسط آن حضرت صورت گرفته است.
به طور کلی منظور حدیث، اتحاد جسمی امام حسین (ع) با پیامبر (ص) به عنوان فرزند آن حضرت، اتحاد روحی و مکتبی امام حسین با رسول الله به عنوان حافظ اسلام از انحرافات و نیز اشاره به آگاهی وحیانی پیامبر از ظلم بنی امیه بر حسین بن علی و تاکید حضرت محمد به جایگاه معنوی آن امام معصوم است.