رویداد۲۴ هدی کاشانیان: یکی از پیامبرانی که خداوند اسم او را در قرآن آورده حضرت هود (ع) است. بنابر قرآن و داستان‌های دینی مسلمانان او از نسل نوح بود و برای هدایت قوم عاد که در سرزمینی حاصل خیز زندگی می‌کردند، برگزیده شده بود. اما نافرمانی قوم او از پیامبرشان و عذاب الهی که خداوند بر آن‌ها نازل کرد، درس عبرتی برای سایرین شد.
حدود ۷۰۰ سال قبل از میلادِ حضرت مسیح(ع) در سرزمین احقاف (بین یمن و عمّان، در جنوب عربستان) قومی زندگی می‌كردند كه به آن‌ها قوم عاد می‌گفتند. زیرا جدّشان شخصی به نام «عاد بن عوص» بود و حضرت هود(ع)نیز از همین قوم بود و عاد بن عوص، جدّ سوم او به شمار می‌آمد. سلسله نسب او را چنین ذكر نموده‌اند: «هود بن عبدالله بن رباح بن خلود بن عاد بن عوص بن ارم بن سام بن نوح». بنابراین نسب او با هفت واسطه به حضرت نوح(ع) می‌رسد. حضرت نوح(ع) هنگام رحلت، به پیروان خود چنین بشارت داد: «بعد از من غیبت طولانی رخ می‌دهد. در طول این مدت طاغوت‌هایی بر مردم حكومت می‌كنند و بر آن‌ها ستم می‌نمایند، سرانجام خداوند آن‌ها را به وسیله قائم بعد از من كه نامش هود(ع) است، نجات می‌دهد. هود(ع) رادمردی با وقار، صبور و خویشتن دار است. در ظاهر و باطن به من شباهت دارد و به زودی خداوند هنگام ظهور هود(ع)، دشمنان شما را با طوفان شدید به هلاكت می‌رساند.»
قبیله عاد در سرزمین احقاف بین یمن و عمان، روزگاری متمادی در زندگی سرشار از خوشی و نعمت بسر می‌بردند. خدا نعمت‌های فراوان و بركات زیادی به آنان عطا كرده بود، این قوم در آنجا قنات‌ها حفر كردند، زمین را زراعت و باغهایی ایجا كردند و كاخ‌هایی محكم بنا نمودند.
بیشتر بخوانید: بیوگرافی حضرت نوح
یكی از نعمت‌هایی كه این قوم از آن برخوردار بودند؛ اندام‌هایی نیرومند و هیكل‌هایی تنومند و مقاوم بود. خدا به این ملت نعمت‌های فراوانی عطا كرده بود كه كمتر قومی از آن برخوردار بود، ولی این مردم به مبدا آفرینش و بخشنده این نعمت‌ها فكر نكردند تا او را بشناسند و به جای سپاس و حق‌شناسی خدای یگانه، تنها به این نتیجه رسیدند كه بت‌هایی را انتخاب و آن‌ها را معبود خویش قرار دهند. آن‌ها در پیشگاه این خدایان تواضع می‌كردند و صورت‌های خود را به خاك می‌ساییدند. هرگاه به نعمتی دست می‌یافتند، برای شكرگزاری نزد همین بت‌ها می‌شتافتند و به هنگام گرفتاری و بیماری از همین موجودات بی‌جان استمداد و كمك می‌طلبیدند.
به گزارش رویداد۲۴ هود(ع) كه از نظر شرافت خانوادگی و محاسن اخلاق و حلم و بردباری در میان قوم خود ممتاز بود، برای رسالت از میان این قوم بت پرست برگزیده شد، تا امین رسالت و صاحب دعوت خدا باشد، شاید افكار گمراه آنان را به راه راست هدایت كند و فساد اخلاقی ایشان را بر طرف سازد.
حضرت هود (ع) به وظیفه خود قیام كرد و برای رسالت خویش مهیا گشت و همانند دیگر صاحبان دعوت و شریعت، خود را به سلاح بلاغت، حلم و سعه صدر و پشتكار مسلح كرد. هود با عزمی كه كوه‌ها را منهدم و حلمی كه جاهلین نادان را شكست می‌داد، بپا خواست و قیام كرد و به مخالفت با بت‌هایشان پرداخت و عبادتشان را بی‌فایده و از روی جهل و نادانی دانست. هود (ع) به قوم خویش گفت: مردم! این سنگ‌هایی كه تراشیده‌اید و آن‌ها را عبادت می‌كنید و به آن پناه می‌برید چیست؟ ضرر و نفع این كار كدام است؟ این بت‌ها كه برای شما نفعی ندارند و فسادی را از شما بر طرف نمی‌سازند، این كار شما علامت كوته فكری و ضعف‌شان و شخصیت و غفلت شما است. برای شما خدایی است یكتا و شایسته پرستش و پروردگاری است لایق بندگی و خضوع و او همان كسی است كه شما را بوجود آورده و روزی داده است، اوست كه شما را آفریده و روزی شما را از این جهان می‌برد.
قوم هود گفتند: بدون تردید یکی از خدایان ما بر تو غضب کرده و عقل تو را مختل نموده و طرز تفکر تو را در هم ریخته است و به همین دلیل هزیان می‌گویی، به تصوراتی که فقط در ذهن خودت وجود دارد زبان می‌گشایی و خیال‌بافی می‌کنی و به بیان خرافات می‌پردازی، آن استغفاری که پس از آن باران می‌آید و به ثروت ما افزوده می‌گردد و نیروی ما دو چندان می‌شود و آن روز قیامتی که گمان می‌کنی پس از پوسیدن استخوان‌های ما و متلاشی شدن کالبدمان برپا می‌شود.
افسوس که وعده‌ها و پند و اندرزهای تو بعید و غیرمعقول است! ما غیر از زندگی دنیوی و طبیعی چیز دیگری نداریم. ما طبق قوانین طبیعت بوجود می آییم، زندگی می‌کنیم و می‌میریم و همه چیز در دست طبیعت است.
بعلاوه آن عذابی که ما را به آن تهدید می‌کنی و انتظار داری که ما به آن گرفتار شویم چیست؟ ما گفتار تو را تصدیق نمی‌کنیم، از عبادت خدایان خود باز نمی گردیم، اگر راست می‌گویی آنچه ما را به آن تهدید می‌کنی بیاور و آن عذاب کذایی را بر ما نازل کن.
گفته شده که حضرت هود (ع) ۷۶۰ سال قومش را هدایت کرد، اما آن‌ها همواره او را تکذیب می‌کردند و مورد تمسخر قرار می‌دادند. پس از سرپیچی قوم عاد و درخواست عذاب الهی، حضرت هود (ع) از عذاب الهی خبر داد. به امر خداوند، در سرزمین احقاف که سرزمین سرسبز و آبادی بود، هفت سال باران نبارید و آن‌ها دچار قحطی شدند. پس از آن خداوند برای عذاب قوم عاد ابر سیاهی فرستاد. آنان فکر کردند که این ابر مقدمه باران است و خدایان‌شان آن را فرستاده‌اند؛ اما هود به آنان گفت: این عذابی‌است که خداوند برای شما مقرر کرده است. سپس باد شدید سردی وزید. قدرت آن چنان بود که کافران را مانند تنه‌های نخل از زمین جدا می‌کرد و اجساد آن را به زمین می‌انداخت. براساس آیات قرآن کریم این باد به مدت ۷ شب و ۸ روز طول کشید. این باد قوم عاد را از بین برد. از میان آنان تنها حضرت هود و یارانش از عذاب نجات یافتند، آن‌ها به دستور خداوند در گودالی پنهان شده بودند.
به گفته ابن قتیبه هود و پیروانش به مکه رفته و در همان جا اقامت گزیدند و تا پایان عمر همانجا ماندند. محل دفن هود دمشق معرفی شده است. همچنین گفته شده هود در حمص سوریه دفن شده است، از طرفی قبرستان وادی السلام در شهر نجف نیز قبری منسوب به هود است.