رویداد۲۴ هدی کاشانیان: «داوود» پیامبر و فرستاده خدا و پادشاه صالح الهی پادشاهی متحد اسرائیل است. علاوه بر این، مسلمانان همچنین داوود را به خاطر دریافت وحی الهی زبور گرامی می‌دارند. نام داوود شانزده بار در قرآن ذکر شده است و در کتاب مقدس اسلامی به عنوان حلقه‌ای از سلسله پیامبرانی که پیش از محمد (ص) بودند، نام برده شده است. اگرچه او را معمولاً از پیامبران «اولوا العظم» نمی‌دانند، در روایات متأخر اسلامی او را به دلیل سخت‌گیری در نماز و روزه ستوده‌اند. او همچنین به‌عنوان فرمانروای عادل و به عنوان نمادی از اقتدار خدا بر روی زمین معرفی می‌شود که در آن واحد یک پادشاه و یک پیامبر بوده است. داوود به ویژه برای معماری مذهبی اورشلیم اسلامی اهمیت دارد. داوود بر طبق کتاب مقدس عبری دومین پادشاه پادشاهی متحد اسرائیل و یهودا بود که در حدود سال‌های ۱۰۱۰–۹۷۰ پ. م سلطنت کرد.
حضرت داوود (ع) در حدود ۹۷۲ قبل از میلاد مى‌زیسته است. وى در سرزمینی بین مصر و شام دیده به جهان گشود و در کودکی به شغل شبانى اشتغال داشت. او از نواده‌های حضرت یعقوب است و با نُه واسطه به یکی از فرزندان حضرت یعقوب می‌رسد. نسب او چنین نقل شده است: داوود بن ایشا بن عوید بن باعز بن سلمون بن نحشون بن عمى نادب بن رام بن حصرون بن فارص بن یهوذا بن یعقوب بن إسحاق بن ابراهیم (ع) است. حضرت داوود (ع) صد سال عمر کرد، که چهل سال از آن را حکومت نمود. او پس از مرگ طالوت (پادشاه شام)، پادشاه بنی اسرائیل شد.
داوود علیه السلام هفت سال با دشمنان جنگید و سپس «اورشلیم» را فتح نمود و در آنجا استقرار یافت. او قواعد پرستش را منظم ساخت و حکومتى عادلانه آمیخته با حکمت ایجاد کرد. حکمت و غیرت او حکومت یهود را توانمند ساخت و صنعت زره سازى و مهارت جنگىاش او را بر دشمنان پیروز گرداند و سرزمین آنان را از دریاى سرخ و مصر تا رود فرات گسترش داد. حضرت داوود علیه السلام در سن صدسالگی درگذشت. بعد از مرگ داوود جنازه آن حضرت را در بیت المقدس در قریه داوود بر کوه صیهون به خاک سپردند. از داوود هجده فرزند باقی ماند و یک پسر همان سلیمان نبی بود حکومت و مقام علم و نبوت داوود (ع) از جانب خدا به او عطا شد.
بر اساس گزارش‌های تاریخی، نام همسران داوود (ع) عبارت‌اند از: «شیتموم»، «اریخایل»، «موخا»، «دحات»، «ابیطال» و «اغلا» که از آن‌ها دارای فرزند شد و «میخل بنت شاول» که از او صاحب فرزند نشد. همچنین برای او همسر دیگری به نام «برسبا» «بتشبع» ذکر شده است که مادر حضرت سلیمان (ع) و همسر سابق «اوریا» (یکی از فرماندهان نظامی حضرت داوود) بود. در مورد همسر اوریا گفته‌ها زیاد است، اما طبق رسوم آن زمان هیچ زنی بعد از مرگ شوهرش اجازه ازدواج نداشته و حضرت داوود با ازدواج با مادر حضرت سلیمان این بدعت را از بین برده است. در بزخی روایات هم آمده است که حضرت داوود (ع) «برسبا» را در هنگام استحمام می‌بیند و قصد ازدواج با او را می‌کند، اما او در نکاح «اوریا» فرمانده سپاه بود پس او را به جنگ فرستاد تا کشته شود سپس با همسرش ازدواج کرد و سلیمان نبی زاده شد. البته این روایت قطعیت ندارد چرا که انجام چنین امر گنهی برای یک پیامبر بدور است.
بنابر آنچه از برخی کتب تاریخی به دست آمده است، داوود نبی فرزندان زیادی داشت. برخی از منابع تاریخی تعداد فرزندان حضرت داوود (ع) را نوزده تن ذکر کرده‌اند، نام تعدادی از آن‌ها از این قرار است: ۱-امنون، ۲- دالویا، ۳- اباشلوم (ابشالوم یا ابیشالوم)، ۴- ارنیا، ۵- سفاطیا، ۶- ناتان، ۷- سمون، ۸- سوباب، ۹- نوتان، ۱۰- سلامان، ۱۱- یابار، ۱۲- الیشوس، ۱۳- نافاق، ۱۴- یافیا، ۱۵- الیشماس، ۱۶- السنابا، ۱۷- الیفلاث، ۱۸- سلیمان.
معروف‌ترین فرزند او، حضرت سلیمان (علیه‌السّلام) بود که جانشین وی شد و به مقام نبوت و پادشاهی رسید.
قرآن کریم به پیامبری داوود (ع) و نزول وحی بر آن‌حضرت و داشتن کتابی آسمانی، تصریح دارد. خدای متعال در قرآن کریم خطاب به پیامبر اسلام (ص) می‌فرماید: «ما به تو وحی فرستادیم؛ همان‌گونه که به نوح و پیامبران بعد از او وحی فرستادیم و (نیز) به ابراهیم و اسماعیل... و به داوود زبور دادیم». «و پروردگار تو به آنچه در آسمان‌ها و زمین است آگاه‌تر است. بعضی از پیامبران را بر بعضی دیگر برتری نهادیم و به داوود زبور را دادیم.» حضرت داوود (ع) در زمره پیامبرانی است که دارای آیین و شریعت مستقل نبود، بلکه مبلِّغ شریعت پیامبر اولوالعزم؛ حضرت موسی (ع) بود.
زبور کتابی است که بر اساس قرآن و احادیث اسلامی، بر حضرت داوود نازل شده است. این کتاب مجموعه‌ای است از پند و حکمت و نیایش با پروردگار. نام زبور سه بار در قرآن و در سوره‌های نسا، انبیاء و اسراء ذکر شده است. زبور داوود با عنوان «مزامیر»، هفدمین کتاب عهد عتیق است و دربردارنده ۱۵۰ قطعه مناجات است.
خداى علیم به پیامبر بنى اسرائیل وحى کرد: آن کسى جالوت را خواهد کشت که زره حضرت موسی به اندازه اندام او باشد و وى مردى است از فرزندان لاوى بن یعقوب به نام داوود بن ایشا و گوسفند چران است. ایشا داراى ده پسر بود که حضرت داوود کوچکتر از همه بود. هنگامى که خدا طالوت را براى پادشاهى بنى اسرائیل برانگیخت و وى آنان را براى جنگ با جالوت جمع آورى نمود نزد ایشا فرستاد و گفت: فرزندان خود را براى کارزار حاضر کن. وقتى آنان حاضر شدند طالوت زره حضرت موسى را بر تن هر یک از ایشان که پوشانید، یا بلند بود یا کوتاه! طالوت به: ایشا گفت: آیا فرزندى دارى که او را بجاى گذاشته باشى؟ گفت: آرى، کوچکترین فرزندم را بجاى نهاده ام تا گوسفندان را بچراند.
طالوت به دنبال داوود فرستاد تا آمد. هنگامى که حضرت داوود خواست بیاید فلاخن خود را نیز به همراه آورد. حضرت داوود می‌گوید: در بین راه هر یک از سه عدد سنگ می‌گفتند: اى داوود مرا برگیر. آن بزرگوار آن‌ها را برگرفت و در میان توبره خود نهاد، آن سنگ‌ها، سنگ فیروزه بودند. حضرت داوود مردى پرجست و خیز و نیرومند و قوى بود. وقتى آن حضرت نزد طالوت آمد و طالوت زره حضرت موسى را بر بدن وى پوشانید به اندازه قامتش درآمد.
حضرت داوود آمد و در برابر جالوت قرار گرفت. جالوت بر پشت فیل سوار بود و تاجى بر سر داشت و یاقوتى که می‌درخشید بر پیشانیش بود و سپاهش در مقابلش قرار داشتند. حضرت داوود یکى از آن سنگ‌ها را برگرفت و به میمنه سپاه جالوت انداخت و آنان شکست خوردند. بعداً سنگ دیگرى به میسر لشکر جالوت پرتاب نمود و ایشان هم شکست خوردند. سپس سومین سنگ را بسوى جالوت انداخت و آن سنگ پس از این که به پیشانى جالوت در موضع یاقوت رسید به مغز سرش اصابت کرد و جالوت را نقش زمین کرد.
«بیت المقدس» در حدود هزار سال قبل از میلاد بنا شده است. در زمان حضرت داوود (ع)، بیمارى وبا یا بیمارى دیگرى منطقه را آلوده کرد. به دستور حضرت، مردم بیرون شهر رفتند و دعا کردند و بیمارى برطرف شد. به امر داوود (ع) آن محل را معبد و مسجد نامیدند و چون از شهر دور بود مسجدالاقصى نامیدند.
داوود کنیزی داشت که شب‌ها در‌ها را می‌بست و سپس کلیدهایش را نزد ایشان می‌برد. یک شب مردی را در خانه دید از او پرسید تو چه کسی هستی؟ او گفت: «من کسی هستم که بدون اجازه شاهان بر آن‌ها وارد می‌گردم.» حضرت داوود بعد از اینکه این سخن را شنید پرسید: آیا تو عزرائیل هستی؟ چرا قبلا پیام نفرستادی تا من برای مرگ آماده گردم؟ عزرائیل گفت: من قبلاً پیام‌های بسیار برای تو فرستادم. حضرت داوود پرسیدند: آن پیام‌ها را چه کسی برای من آورد؟ عزرائیل گفت: «پدرت، برادرت، همسایه‌ات و آشنایانت کجا رفتند؟» داوود (ع) گفت: همه مردند. عزرائیل گفت: «آن‌ها پیام رسان‌های من به سوی تو بودند که تو نیز می‌میری همان گونه که آن‌ها مردند.» سپس عزرائیل جان حضرت داوود را گرفت.
بعد از اینکه حضرت داوود فوت کرد، پرندگان زیادی بال‌های خود را بالای سر جنازه‌اش گرفتند و سایه ایجاد کردند. چهل هزار نفر از علماء و اکابر بنى اسرائیل جنازه ایشان را بیت المقدس در قریه داوود بر کوه صیهون به خاک سپردند.