رویداد۲۴ مهسا احمدی: قنوت در رکعت دوم نماز و قبل از رکوع خوانده می‌شود، در قنوت می‌توان هر دعا یا ذکری را خواند، برخی دعا‌ها و ذکر‌ها هستند که ثواب بیشتری دارند.
تفاوتی ندارد که قصد بجا آوردن دعای قنوت نماز صبح را داشته باشید تا نماز عصر، برای هر نماز واجب و مستحبی این دعا را می‌توانید قرائت کنید.
رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ‌ای پروردگار ما، در دنیا و آخرت به ما خیر و خوبی عطا فرما، و ما را از شکنجه آتش حفظ نما. (سوره بقره، آیه ۲۰۱)
رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَیتَنا وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْک رَحْمَةً إِنَّک أَنْتَ الْوَهَّابُ
پروردگارا، پس از آن که ما را هدایت فرمودی، قلبهایمان را نلغزان و از لطف خویش به ما رحمتی عطا فرما، که همانا تویی بخشنده بدون منت. (سوره آل عمران، آیه ۸)
رَبَّنا إِنَّنا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ قِنا عَذابَ النَّارِ
پروردگارا، همانا که ما ایمان آورده ایم، پس گناهان ما را بیامرز و ما را از عذاب آتش نگاه دار. (سوره آل عمران، آیه ۱۶)
رَبَّنَا اغْفِرْ لی وَ لِوالِدَی وَ لِلْمُؤْمِنینَ یوْمَ یقُومُ الْحِسابُ‌ای پروردگار ما، مرا و پدر و مادرم را و ایمانمان را در روزی که حساب برپا می‌گردد بیامرز. (سوره ابراهیم، آیه ۴۱)
رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَکونَنَّ مِنَ الْخاسِرینَ
پروردگارا، ما به خویشتن ستم کردیم و اگر ما را نیامرزی و بر ما رحمت نیاوری، همانا که ما از زیانکاران باشیم. (سوره اعراف، آیه ۲۳)
رَبّ اجْعَلْنی مُقِیمَ الصَّلَوةِ وَ مِن ذُرِّیتی رَبَّنَا وَ تَقَبَّلْ دُعَاءِ
پروردگارا، مرا برپادارنده نماز قرار ده و از اولاد من (نیز نمازگزاران قرار ده)، و‌ای پروردگار، دعای مرا اجابت نما. (سوره ابراهیم، آیه ۴۰)
رَبِّ أَوْزِعْنی أَنْ أَشْکرَ نِعْمَتَک الَّتی أَنْعَمْتَ عَلَی وَ عَلی والِدَی وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَدْخِلْنی بِرَحْمَتِک فی عِبادِک الصَّالِحین
پروردگارا، مرا توفیق عنایت فرمای تا شکر نعمت تو را به جای آورم؛ نعمتی که به من و به پدر و مادرم عطا فرمودی؛ و توفیق عنایت فرمای تا کاری شایسته انجام دهم که تو را خشنود سازد و به رحمت خود، مرا در زمره بندگان صالحت درآور. (سوره نمل، آیه ۱۹)
رَّبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَل لِّی مِن لَّدُنکَ سُلْطَانًا نَّصِیرًا
پروردگارا! مرا (در هر کار) با صداقت وارد کن، و با صداقت خارج ساز! و از سوی خود، حجتی یاری کننده برایم قرار ده (سوره اسراء، آیه ۸۰)
اللَّهُمَّ أَصْلِحْ عَبْدَکَ وَ خَلِیفَتَکَ
بِمَا أَصْلَحْتَ بِهِ أَنْبِیَاءَکَ وَ رُسُلَکَ
وَ حُفَّهُ بِمَلَائِکَتِکَ وَ أَیِّدْهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ مِنْ عِنْدِکَ
وَ اسْلُکْهُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً یَحْفَظُونَهُ مِنْ کُلِّ سُوءٍ
وَ أَبْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ أَمْناًیَعْبُدُکَ لَا یُشْرِکُ بِکَ شَیْئاً
وَ لَا تَجْعَلْ لِأَحَدٍ مِنْ خَلْقِکَ عَلَی وَلِیِّکَ سُلْطَاناً
وَ أْذَنْ لَهُ فِی جِهَادِ عَدُوِّکَ وَ عَدُوِّهِ
وَ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ إِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدِیرٌ (بحارالأنوار؛ ج ۸۶ ص ۳۵۱)
برای بچه شیعه یک گنجینه خیلی با ارزش است که به او بگویند بیشترین دعای قنوت مولایت امیرالمومنین چه بوده است. آیه ۷۴ سوره فرقان بسیار کوتاه است و حفظ کردن آن آسان.
قنوت امام حسین در مفاتیح و مهج الدعوات به شرح زیر است:
اَللّهُمَّ مَنْ اَوی اِلی مَاْویً فَاَنْتَ مَاْوایَ وَ مَنْ لَجَاءَ اِلی مَلْجَاءٍ فَاَنْتَ مَلْجَاْی
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَاسْمَعْ نِدائی وَ اَجِبْ دُعائی وَاجْعَلْ مَآبی عِنْدَکَ وَ مَثْوایَ
وَاحْرُسْنی فی بَلْوایَ مِنِ افْتِتانِ الاِمْتِحانِ وَ لَمَّةِ الشَّیْطانِ بِعَظَمَتِکَ الَّتی لا یَشُوبُها وَلَعُ نَفْسٍ بِتَفْتینٍ
وَ لا وارِدُ طَیْفٍ بِتَظْنینِ وَلا یَلُمُّ بِها فَرَحٌ حَتّی تَقْلِبَنی اِلَیْکَ بِاِرادَتِکَ غَیْرَ ظَنینٍ وَلامَظْنُونٍ
وَلا مُرابٍ وَ لا مُرْتابٍ اِنَّکَ اَرْحَمُ الرّاحِمینَ
لا إله إلّا اللَّه الحلیم الکریم، لا إله إلّا اللَّه العلیّ العظیم، سبحان اللَّه ربّ السّموات السّبع و ربّ الأرضین السّبع و ما فیهنّ و ما بینهنّ [و ما فوقهنّ]و ما تحتهنّ، و ربّ العرش العظیم، وَ سَلامٌ عَلَی الْمُرْسَلِینَ، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ. (کتاب ادب حضور السید بن طاووس، جلد ۱، صفحه ۲۴۳)
در مورد خواندن دعای فرج معروف اِلهیِ عَظُمَ البَلاءُ… در قنوت نماز، سوال شده که در پاسخ باید گفت:
از دعا‌های بسیار مجرّب، دعای " اِلهیِ عَظُمَ البَلاءُ وَ بَرِحَ الخَفَاءُ وَ انکَشَفَ الغِطَاءُ…" است. این دعا را خود امام زمان علیه السلام آموزش داده است. (وسائل الشیعه، جلد ۸، صفحه ۱۸۴- مفاتیح الجنان، ص ۲۱۵)