رویداد۲۴ | سیما صابری: ماه در حال کوچک شدن است و در طول چند صد میلیون سال گذشته حدود ۵۰ متر (۱۶۴ فوت) از شعاع آن کاهش یافته است. دانشمندان با تحلیل تصاویر گسل‌های فشاری که به آنها گسل‌های رانشی نیز گفته می‌شود، روی سطح ماه، به این کشف رسیدند. این تصاویر توسط فضانوردان آپولو و اخیراً مدارگرد شناسایی ماه ناسا گرفته شده است. محققان دریافتند که مرکز برخی از زلزله‌های کم عمق ماه، که توسط لرزه‌سنج‌های نصب شده روی ماه در دوران آپولو شناسایی شده بودند، به نظر می‌رسد با این گسل‌های فشاری مرتبط باشند.
آنها همچنین دریافتند که ماه دارای هسته‌ای داخلی به قطر حدود ۵۰۰ کیلومتر (۳۱۰ مایل) است که به صورت جزئی مذاب است، اما بسیار کمتر از هسته زمین چگالی دارد. ماه از نظر تکتونیکی فعال است زیرا داخل آن هنوز در حال خنک شدن و انقباض است. پوسته ماه بسیار شکننده است، بنابراین با کوچک شدن داخلی، پوسته شکسته می‌شود و در نتیجه گسل‌هایی ایجاد می‌شوند که در آنها بخش‌هایی از پوسته بر روی بخش‌های دیگر قرار می‌گیرند.
حداقل برخی از این گسل‌ها ترک‌ها و چین‌هایی هستند که به دلیل این انقباض آهسته به وجود آمده‌اند. همه شواهد نشان می‌دهد که این فرایند هنوز هم ادامه دارد، هرچند که تنش‌های ناشی از جاذبه زمین (نیروهای جزر و مدی) تأثیر بیشتری بر وقوع زلزله‌های ماه دارند.
این میزان کوچک شدن تقریباً نامحسوس است و معادل تغییر شعاع ماه به میزان حدود یک کنتیلیونیوم (۱۰ به توان منفی ۱۸) درصد در سال است.
بیشتر بخوانید: کشف جدید درباره ستارگان اولیه| اولین ستارگان چگونه متولد شدند؟
بنابراین، اندازه ظاهری ماه در آسمان به دلیل کوچک شدن ماه در طول عمر پیش‌بینی شده زمین به‌طور قابل‌توجهی تغییر نخواهد کرد. همچنین، ماه به دلیل از دست دادن جرم کوچک نمی‌شود، بنابراین نیروی جاذبه بین زمین و ماه همچنان ثابت خواهد ماند.
با این حال، این به این معنا نیست که تکامل ماه در آینده تأثیری بر زمین نخواهد داشت. به دلیل نیروهای جزر و مدی بین زمین و ماه، اندازه مدار ماه سالانه حدود ۳.۸ سانتی‌متر (۱.۵ اینچ) افزایش می‌یابد.
با دور شدن ماه از ما، دوره مداری ماه افزایش می‌یابد و چرخش زمین کندتر می‌شود. هر قرن، این فرآیند حدود ۲.۳ میلی‌ثانیه به طول یک روز بر روی زمین اضافه می‌کند.
اما باز هم، این اثر تقریباً نامحسوس است. تغییر در اندازه ظاهری ماه به دلیل دور شدن آن از ما بسیار ناچیز است و در مقایسه با تغییرات ماهانه اندازه به دلیل مدار بیضوی آن به دور زمین، کاملاً ناچیز است.
با این حال، دور شدن ماه در نهایت پیامدهای شدیدی برای زمین خواهد داشت. جریان‌های اقیانوسی مختل می‌شوند که به این معناست که بسیاری از گونه‌های آبزی احتمالاً از بین خواهند رفت.
و خود زمین نیز ناپایدار خواهد شد و شروع به لرزش می‌کند که این امر باعث اختلال در فصل‌های سیاره و ایجاد تغییرات ویرانگر در اقلیم خواهد شد. با این حال، این موضوع چیزی نیست که در حال حاضر نگران آن باشیم. این اتفاق تا چندین میلیارد سال آینده رخ نخواهد داد.
اگرچه فعال بودن تکتونیکی ماه پیامدهایی برای اکتشافات انسانی خواهد داشت. زلزله‌های کم‌عمق ماه می‌توانند باعث لرزش‌های شدید لرزه‌ای شوند، بنابراین مکان گسل‌های رانشی ممکن است در انتخاب محل‌های پایگاه‌های طولانی‌مدت قمری تأثیرگذار باشد.