رویداد۲۴| قانون عفاف و حجاب بحث داغ این روز‌ها است و بند و به بند آن مورد تحلیل و توجه قرار می‌گیرد. آنچنان هم پر ایراد و مورد نقد است که بحث به این راحتی‌ها جمع نمی‌شود! مثلا در بخش مجازات‌هایی که برای بی‌حجابی، بدپوششی، بی‌عفتی و این قبیل اتهامات که تعریف دقیق و مشخصی هم ندارد؛ حرف بسیار است.
ماده سی و هشت این قانون می‌گوید: «هر شخصی در فضای مجازی یا غیرمجازی حجاب را مورد توهین یا تمسخر قرار دهد یا برهنگی، بی عفتی، کشف حجاب یا بدپوششی را ترویج یا بلیغ کند یا هر رفتاری انجام دهد که نوعا ترویج آنها محسوب شود، در مرتبه اول به جزای نقدی درجه چهار و به تشخیص مقام قضایی ممنوعیت خروج از کشور تا دو سال و ممنوعیت فعالیت عمومی در فضای مجازی از شش ماه تا دو سال محکوم می‌شود و در مراتب بعدی، جزای نقدی یک درجه تشدید و سایر مجازات‌های مرتبه اول نیز اعمال و به حبس درجه پنج نیز محکوم می‌گردد».
در مواد بعدی این قانون نیز چندین بار به ممنوع الخروجی اشاره شده است. قانون گذار در واقع از این ابزار برای تشدید مجازات در صورت تکرار تخلف استفاده کرده است. فارغ از موضوع قانون عفاف و حجاب اینکه مجرمان در صورت تکرار جرم، مشمول تشدید مجازات شوند، طبیعی است، اما در این فقره مساله متفاوت است. اینجا حرف از بدپوششی و بی عفتی و برهنگی است که تعریف دقیقی برای آن ارائه نشده و این خود مشکل ساز است. چشم بر این نکته هم که ببندیم باید گفت که تشدید مجازات باید در قالب افزایش جریمه نقدی باشد یا حداقل مجازاتی در نظر گرفته شود که یک پیام منفی به جامعه ندهد.
قرار دادن حبس و ممنوع الخروجی در کنار هم چه معنایی دارد غیر از اینکه قانون‌گذار اساسا کشور را به مثابه یک زندان بزرگ در نظر گرفته است. درست است که وقتی مردم ناگزیر به رعایت قانونی باشند که مقبولیت اجتماعی ندارد و اگر آن را رعایت نکنند، حقوق شهروندی آنها از جمله صدور گذرنامه و گواهینامه و ... نادیده گرفته شود؛ کشور عملا برایشان زندان خواهد شد. با این حال بهتر است که نمایندگان محترم در مجلس به وقت قانون گذاری این موضوع را به صورت علنی اعلام نکنند.
سوال مشخص از نویسندگان این قانون آن است که آیا اصرار به در کشور نگه داشتن زنانی که نامشان را بدحجاب گذاشته و از حقوق شهروندی محروم می‌کنید؛ چه فرقی با گروگان‌گیری دارد؟!