کارگران با افول جریان چپ، حامیان خود را از دست دادند/ به اعتراض‌های صنفی برچسب امنیتی می‌زنند

کارگران از بعد از جنگ هیچگاه حامی خوبی نداشتند و هر روزشان بدتر از دیروز بوده است.بعد قوانین کاری که در زمان جنگ تصویب شد و خوب بود ، دوران رفسنجانی قراردادی شدن کارگران مطرح شد .هر نوبت هم مجوز کمتر شدن مدت قرار داد داده شد تا به این سالها که با تعطیلی کارخانجات، قرارداهای بدون تاریخ اجباری با کمترین مبلغ با کارگران بسته میشود.
تعطیلی روز کارگر که عمومی بود ،برای اینکه نام کارگر نمود کمتر در جامعه داشته باشد به تعطیلی اختصاصی کارگران تبدیل شد و روز کارگر را چنان تحت الشاع روز معلم قرار دادند که حتی آن مقدار کم هم نمودش را از دست بدهد .اجازه داشتن اتحادیه به کارگران ندادند تا بتوانند از حق و حقوق کارگران در جامعه دفاع کند.سازمان تامین اجتماعی کارگران و به طبع آن شرکت شستا را از دست کارگران خارج کردند و شورای عالی کاری تشکیل دادند که 14 میلیون کارگر یک نماینده و دولت(که خود کارفرمای بزرگیست ) یک نماینده و بقیه کارفرمایان هم دارای یک نماینده بود و هست تا کارگر هیچگاه موفق به دریافت حقوق واقعی خود نشود.
در چنین شرایطی این مثلا حامیان کارگر چه کاری را برای کارگر انجام داده اند ؟جز اینکه با پرچم کارگر سی و چند سال در مجلس جا خوش کردند تا با دو کارفرمای بزرگ همکاری کنند ؟
زمان جنگ در و دیوار مراکز صنعتی و بعضی نقاط شهر پر بود از جمله «پیغمبر(ص)دست کارگر را بوسید »ولی وقتی جنگ تمام شد این شعارها از دیوارها رخت بر بست و در عوض گفتند که اصلا چنین روایتی نداریم و مگر میشود پیغمبر(ص)چنین کاری کرده باشد؟
پس نه چپها و نه راستی ها هیچکدام به فکر کارگر نبوده و نیستند.کافیست منصفانه به حال روز کارگرها ،اخراج ها ،تعدیلها ،حقوق ندادنهای چندین و چند ماهه ،قرار دادهای یک ماهه !!!،بازنشستگی های از سر اجبار برای کارگران و . . .نگاه کنید تا بفهمید داشتن حامی ،دروغی بزرگ است و بس.