رویداد۲۴ در ساعت ۱۴ و ۲۶ دقیقه روز دوشنبه ۳۰ خرداد ۱۳۷۳ هم‌زمان با روز عاشورا بمبی در حرم امام هشتم شیعیان منفجر شد که باعث شد جان باتختن ۲۶ نفر و زخمی شدن بیش از ۳۰۰ نفر شد. ماده انفجاری بیش از ۱۰ پوند تی.ان.تی بود و دقیقا بالای محل ضریح کار گذاشته شده بود و شدت آن به حدی بود که اعضای بدن تعدادی از زائران همچون سر، دست، پا و انگشت جدا شده و سطح بیشتر رواق‌ها همچون رواق دارالحفاظ، دارالسعاده و نیز گنبد الله‌وردیخان، گنبد حاتم خانی و بخش وسیعی از دیوار‌ها را پوشانده بود.
مسئولان ایران مسئولیت بمبگذاری را متوجه سازمان مجاهدین خلق دانستند اما این سازمان چنین چیزی را نپذیرفت. چند ماه پس از حادثه وزارت اطلاعات ایران تعدادی مظنون از جمله مهدی نحوی و علیرضا رحمانی را دستگیر کرد و اعلام کرد که آنها مسببان بمبگذاری در حرم بودند. بنا به ادعای وزارت اطلاعات، دستگیر شدگان دو کشیش مسیحی به نام‌های مهدی دیباج و هایک هوسپیان مهر را نیز به قتل رسانده بودند.
بیشتر بخوانید: پنهانکاری در فاجعه اتمی چرنوبیل
به گزارش به گزارش رویداد۲۴ چنین روایتی از ماجرا با تردید‌های جدی مواجه شد. برخی چهره‌های سیاسی معتقد بودند معرفی سازمان مجاهدین خلق به عنوان عامل انفجار در این مورد خاص واقعیت ندارد. چند سال بعد هم گفته شد قتل آن دو کشیش کار عناصر خودسر وزارت اطلاعات و در ردیف قتل‌های زنجیره‌ای بوده است که یکی به جرم ارتداد و دیگری به ظن مخالفت با جمهوری اسلامی به قتل رسیده بودند.
در سال ۱۹۹۵ یک نشریه پاکستانی اعلام کرد که یک جوان ۲۴ ساله مذهبی متعصب به نام عبدالشکور که یکی از دستیاران نزدیک رمزی یوسف از اعضای القاعده است، به انجام این بمبگذاری اعتراف کرده است. رمزی یوسف به اتهامات گوناگون از جمله بمبگذاری در مرکز تجارت جهانی در سال ۱۹۹۳ هم‌اکنون در آمریکا دوره حبس ابد خود را می‌گذراند.
علی مطهری در مصاحبه‌ای به این موضوع چنین اشاره کرد: «در موضوع انفجار در حرم امام رضا (ع) در سال ۷۳ نیز ابهاماتی مطرح است و لازم است درباره آن روشنگری صورت بگیرد. در موضوع قتل‌های زنجیره‌ای نیز چنین اتفاقاتی افتاد و می‌توان گفت که آن موضوع نیز از نظر مساله حفظ نظام از همین قماش است. آنجا هم می‌گفتند که ما برای اینکه دگراندیشان و روشنفکران را بترسانیم، چند نفر از آنها را از بین می‌بریم. مساله قتل داریوش فروهر و همسرش نیز از همین جنس بود. مساله تصمیم به قتل نویسندگان (شانزدهم مرداد سال ۷۵) در ماجرای اتوبوس حامل نویسندگان در سفر به ارمنستان نیز به همین شکل بود.»