به افطاری نمی‌رویم؛ تحریم یا شوآف؟

رویداد۲۴ شوآف را در فارسی اینچنین معنی کرده‌اند: پُز دادن، قمپز در کردن، جولان داد و شکوهیدن. کار دیروز هنرمندان ما را در رد کردن دعوت ریاست جمهوری را می‌توان یک شو آف کامل دانست. هنرمندان ایرانی ناگهان یادشان اُفتاده است که ملت ایران فقیر هستند. مشکلات زیادی دارند. سفره‌شان خالی است و...

مگر وضع مردم ایران از پارسال تا به امسال چقدر بدتر شده که هنرمندان ما تصمیم گرفتند مراسم افطار رئیس جمهور را تحریم کنند؟

اگر اوضاع انقدر بد است و مقصر صرفاً دولت است چرا نود درصد آن‌ها رای دادند و در مراسم پارسال شرکت کردند؟ از طرف دیگر هنرمندان برای این‌که میزان صداقتشان راستی آزمایی شود بیایند یک بار برای همیشه به صورت شفاف میزان دستمزد خود را اعلام کنند تا بدانیم این فقر و تنگ‌دستی که دوستان از آن حرف می‌زنند چقدر بر سرنوشت آن‌ها تاثیر گذاشته است؟

دوستان هنرمند ما زمانی می‌توانند مدعی سفره مردم باشند که خودشان هم شبیه باقی مردم زندگی کنند.

دستمزد ترانه علیدوستی را برای سریال شهرزاد ماهی 90 میلیون و دستمزد شهاب حسینی را برای همان سریال ماهی 120 میلیون اعلام کرده‌اند.

اخبار غیر رسمی حاکی از آن است که مهناز افشار برای سریال گلشیفته نزدیک به یک میلیارد تومان دریافتی داشته است؟

از دستمزد یک میلیاردی گلزار برای سریال عاشقانه صحبت به میان آورده‌اند.

جعفر دهقان اعلام کرده است برای سریال معمای شاه ماهی 16 میلیون تومان دریافتی داشته است.

رقم‌ها را می‌بینید چقدر هنگفت است. یا این رقم‌ها درست است یا نیست. اگر درست است که اعتراض هنرمندان به سفره خالی مردم معنایش را از دست می‌دهد و اگر درست نیست یک بار برای همیشه هنرمندان میزان دستمزد خود را اعلام کنند تا مردم متوجه شوند  چقدر دستمزد می‌گیرند.

هنرمندان اعلام کنند مردم و سرزمین ایران برایشان مهم است، سوال اینجاست که چرا بچه‌ها و فرزندان خود را خارج از ایران به دنیا می‌آورند.

رفتارهای متناقض باعث می‌شود مردم سایر رفتارهای هنرمندان را هم باور نکنند. مردم ایران یادشان نرفته که مهدی فتحی، حسین شهاب، محمد ورشوچی، شاپور قریب و اصغر بیچاره در فقر و نداری و بی مهری از دنیا رفتند.

هنرمندانی که امروز به زمین و زمان معترض هستند برای همکاران خود چه کردند. حمایت مادی پیشکش، چه حمایت معنوی از این عزیزان از دست رفته به عمل آورده‌اند. در این همه مراسم پُرخرجی که برگزار می‌شود کدام یک از عزیزان را به مراسم آورده‌اند و دستشان را گرفته‌اند.

حالا که دولت به قول دوستان عرضه و توان کافی برای اداره کشور را ندارد این عزیزان چرا از نفوذ خود استفاده نمی‌کنند تا مشکلات هم صنفی‌هایشان حل شود. یادمان نرفته اعتراضات این چنینی در دولت محمود احمدی نژاد چه هزینه هنگفتی داشت. یادمان نرفته فضای امنیتی بعد از سال 88 را که کوچکترین مخالفت با دولت هزینه‌های هنگفت داشت. یادمان نرفته اوضاع آشفته فرهنگ و هنر کشور را. ما یادمان نرفته اما انگار دوستان هنرمند یادشان رفته است. یادشان رفته که آن زمان هم کسی با این دوستان کاری نداشت. چه آن زمان و چه امروز دوستان هنرمند ما فیلم‌شان را بازی می‌کردند و دستمزد نجومی‌شان را می‌گرفتند. امامی، اوج یا شهرداری هم فرقی نمی‌کرد. با همه نهادها کار می‌کنند و پولشان را می‌گیرند و بعد برای این‌که دستمزدهایشان را حلال کنند در صفحه اینستاگرام خود پُستی درباره مردم می‌گذارند.

مردم ساده، باصفا و پُرمهر ایران هم خیلی زود باورشان می‌شود که این پُست‌ها و افطاری نرفتن‌ها از سر خیرخواهی است. در حالی که هنرمندان ما زمانی می‌توانند مدعی خیرخواهی مردم ایران باشند که میزان دستمزدهایشان را اعلام کنند.

مادر من یک معلم است. سی سال زحمت کشیده و درس داده. سی سال گچ خورده و با چند نسل از بچه‌های ایران سر و کله زده. دستمزد فعلی‌اش پس از سی سال کار یک میلیون و هشتصد و پنجاه هزار تومان است. پدرم هم کارمند گمرک است. ماهی یک میلیون و دویست دریافتی دارد. خودم هم در بهترین حالت یک (و در شرایط استثنایی دو) میلیون تومان درآمد داشته‌ام. وضع کارگر، کارمند، پرستار و نظامی هم چیزی در همین حدود است. سوالی که از هنرمندان دارم این است: دستمزدهای شما چقدر شبیه دستمزدهای مردم عادی جامعه است؟

شما که حتی برای یک لحظه طعم زندگی در فقر را نچشیده‌اید؟ شما که برای به دنیا آوردن فرزندتان به آمریکا، کانادا، انگلیس و آلمان رفته‌اید تا برای فرزندانتان شناسنامه غیر ایرانی بگیرید، شما که بعید است دغدغه نان شب داشته باشید از کدام فقر حرف می‌زنید. آیا واقعاً درد مردم درد شماست؟

اگر برخورد با دختران خیابان انقلاب را غلط می‌دانید چرا در اعتراض به این برخوردها خودتان را کنار نمی‌کشید؟ چرا صراحت خود را فقط در جاهای بی‌خطر و خنثی خرج می‌کنید؟ چرا زورتان فقط به دولت می‌رسد؟

خانم و آقای هنرمند شما نمی‌خواهید هزینه واقعی پرداخت کنید. شما هیچ‌گاه حاضر نخواهید بود بخش‌های دیگر حاکمیت را نقد کنید. شما هرگز به مسائلی که شما را دچار مشکل می‌کند ورود نخواهید کرد. شما اپوزوسیون نیستید. شما خودتان بخشی از همین سیستم هستید حتی اگر آن را غلط بدانید. شما در همین سیستم رشد کرده‌اید و به ثروت و شهرت رسیده‌اید.

پس هیچ‌گاه به خودتان اجازه نمی‌دهید تیشه به ریشه این سیستم بزنید. به همین شوآف‌های سطحی بسنده می‌کنید تا ژست معترضتان به هم نخورد. این روش هم دستمزدها و درآمدهای هنگفت شما را تضمین می‌کند هم ژست معترضتان را حفظ می‌کند.

چیزی هم در سیستم (که خودتان هم بخشی از آن هستید) تغییر نمی‌کند. فقرا فقیر می‌مانند و پولدارها پولدار. شما هم کما فی السابق دستمزدهایتان را می‌گیرید. هر وقت هم که کسی از دستمزدهایتان می‌پرسد به او حمله می‌کنید که به تو چه مگر فضولی که در امور شخصی مردم سرک می‌کشی؟ یا در بهترین حالت مثل لیلا حاتمی و مانی حقیقی چنان خبرنگاران را تحقیر می‌کنی که یادشان برود شما هنرمند هستید. دوستان هنرمند بیایید یک بار برای همیشه تکلیف خودتان را با ما مردم معمولی و سیستم اداره کشور مشخص کنید.

یک‌بار شفاف بگویید کجا ایستاده‌اید؟ یک بار شفاف بگویید چرا هم از اوج دستمزد می‌گیرید هم قربان صدقه ناصر ملک مطیعی می‌روید؟ ما مردم حق داریم همه چیز را درباره شما بدانیم. چرا که شما با توجه ماست که معروف و مشهور شده‌اید. ما هستیم که پول بلیط و دی وی دی می‌دهیم تا شما حضور داشته باشید. پس بی‌زحمت بگویید چقدر دستمزد می‌گیرید تا ما هم متوجه شویم چه کسانی از حق ما حرف می‌زنند.