مودریچ‌: خوشحالم که یک «آدم نرمال» توپ طلا را برده!

رویداد۲۴ برنده توپ طلای ۲۰۱۸ می‌گوید یک آدم طبیعی و نرمال است و خوشحال است که همین آدم نرمال توانسته توپ طلا ببرد. او در گفت‌وگوی ویژه با فرانس‌فوتبال درباره موارد مختلفی صحبت کرده که خلاصه‌ای از آن را در زیر از نظر می‌گذرانید.

* اولین جایزه انفرادی که گرفتی را یادت می‌آید؟
بله، یادم است. دقیقاً ۱۵ سال پیش بود، زمانی که به‌صورت قرضی از دینامو به زرینژکی موستار رفتم. آن فصل از نگاه هواداران بهترین بازیکن فصل شدم و جایزه را گرفتم. خیلی جوان بودم و اولین جایزه‌ام بود.

* چه حسی داشتی؟
خوشحالی و غرور. وقتی تو جوان هستی و این‌جور جوایز را می‌گیری برای آینده اعتماد به نفست بیشتر می‌شود.

* توپ طلایی که بردی، سال‌ها بود انتظارش را می‌کشیدی و برایش خیلی زحمت کشیده بودی...
یک قاعده کلی است که می‌گوید: «بهترین چیز‌ها هرگز به‌راحتی به دست نمی‌آیند». خب، من هم چنین عقیده‌ای دارم. زندگی من هم پر از جنگ و مبارزه برای رسیدن به اهدافم بوده است.

* موانع زیادی هم سر راهت بوده است؟
بله، خیلی. از همان زمان که بچه بودم موانع زیادی پیش رویم بود، ولی هر مانعی که از پیش رو برمی‌داشتم باعث می‌شد از لحاظ فوتبالی پیشرفت کنم.

* یک روزی گفته بودی «وقتی می‌توانی در لیگ بوسنی بازی کنی پس هر جایی می‌توانی بازی کنی». این حرف معنی خاصی داشت؟
این را کمی به حالت شوخی گفته بودم، ولی درون این جمله یک واقعیت هم نهفته بود. در آن دوره لیگ بوسنی خیلی سخت و فیزیکی بود. من هم خیلی جوان بودم (۱۸ سال) و آن لیگ کمک زیادی به من کرد.

* ولی هایدوک اشپلیت تو را نخواست. آرسن ونگر هم در آرسنال تو را نخواست. آن لحظه‌ها به فوتبالت شک نکردی؟
نه هرگز. در ۱۸ سالگی که این حرفه را جدی شروع کردم هرگز فکرش را نمی‌کردم به چنین سطحی برسم هرچند که همیشه آرزو داشتم در تیم‌های بزرگ بازی کنم. واقعیت این است که هرگز به توانایی‌هایم شک نداشتم. هایدوک من را به دلایل مختلفی نخواست، ولی وقتی آقای ونگر هم من را رد کرد این عدم پذیرش را یک نوع مانع دیگر دیدم که مصمم شدم از آن عبور کنم. می‌خواستم به همه این آدم‌ها نشان دهم که اشتباه می‌کنند.

* این عدم پذیرش‌ها به خاطر قد و قامتت بود...
شاید بقیه فکر می‌کردند قد من کوتاه است و به درد بازی در تیمشان نمی‌خورم، ولی خودم چنین فکری نمی‌کردم. این همان چیزی بود که گفتم تجربه بازی در بوسنی به من کمک کرد. راستش را بخواهید خودم را پایین‌تر از بقیه از لحاظ ورزشکاری نمی‌بینم. من قوی‌تر از چیزی هستم که دیگران تصور می‌کنند. رقبایم این را خوب می‌دانند: بازی فیزیکی جزئی از بازی‌ام است. نه از دوئل با بازیکنان می‌ترسم و نه از قد آنها.

* قابلیت‌های فنی و تکنیکی بودنت را چطور ارزش‌گذاری می‌کنی؟
می‌توانم بگویم در این زمینه خوش‌شانس بوده‌ام، چون در هر تیمی بازی کرده‌ام مربیان از سبک بازی‌ام خوششان آمده و به من اعتماد کرده‌اند. توانسته‌ام خودم باشم و کار‌های تکنیکی‌ام را بهتر انجام بدهم. این موضوع برای دینامو زاگرب، تاتنهام، رئال و تیم ملی مورد ارزشمندی بوده است.

* این توپ طلا برایت چه ارزشی دارد؟
از اینکه به دستش آورده‌ام احساساتی شده‌ام. برای من جایزه خاصی است. هم خوشحالم و هم احساس غرور می‌کنم؛ عمیقاً خوشحالم. این روز‌ها بهترین لحظات فوتبالی‌ام را سپری می‌کنم و حسابی از آن استفاده می‌کنم.

* چه موقع بود که فکر کردی می‌توانی توپ طلا را ببری؟
لحظه خاصی نبود که بگویم خب، تمام است، من توپ طلا را می‌برم. این فکر رفته‌رفته و پس از جوایزی که در طول سال ۲۰۱۸ به دست آوردم شکل گرفت، به‌ویژه زمانی که فهرست ۳۰ نفره فرانس فوتبال قرار گرفتم، آهسته آهسته امیدوار شدم، ولی یک چیز را هرگز فراموش نمی‌کنم: زمانی که زیدان مربی رئال شد یک روز خواست به دفترش بروم. آنجا برایم توضیح داد که چه نظری درباره بازی‌ام دارد و چه انتظاری از من دارد. به من گفت: بازیکن مهمی برایش هستم؛ البته مورد ویژه‌تری که گفت: این بود که من را بازیکنی می‌بیند که یک روز می‌تواند توپ طلا را ببرد. وقتی یکی مثل زیدان چنین حرفی به تو می‌زند سرشار از اعتماد به نفس می‌شوی. وقتی بازیکن بود تحسینش می‌کردم و احترام زیادی برایش قائل بودم. او من را شبیه خودش می‌دانست، راحت و کمی خجالتی. زیدان من را تبدیل به یک بازیکن کلیدی در رئال کرد آن هم در دوره‌ای که واقعاً خوب بازی می‌کردیم.

* بعد از حرف‌هایی که با زیدان داشتی به بردن توپ طلا فکر کردی؟
(لبخند می‌زند) بله، ولی با وجود حرف‌های زیدان جرأت فکر کردن به توپ طلا را نداشتم.

* وقتی فینال جام جهانی را باختید فکر کردی که شانس بردن توپ طلا را از دست دادی؟
نه، خیلی نه. گذاشتم بقیه چنین فکری کنند، ولی خودم اعتقاد داشتم یک بازی به تنهایی نمی‌تواند در بردن توپ طلا تأثیری داشته باشد. البته این را هم بگویم که بعد از فینال آ‌ن‌قدر ناراحت بودم که به توپ طلا فکر نکنم.

* تو الان کسی هستی که به سلطه مسی و رونالدو بر توپ طلا پایان داده‌ای. این موضوع برایت چه ارزشی دارد؟
داستان کمی گیج‌کننده است. تاریخ به یاد خواهد سپرد که یک بازیکن کروات، نماینده یک کشور کوچک، بعد از مسی و رونالدو، بازیکنانی که سطح دیگری در دنیای فوتبال دارند، توپ طلا را به دست آورد. مسی و رونالدو در بین بهترین‌های تاریخ فوتبال هستند. از آن‌ها رد شدن باورنکردنی است. خب، افتخار می‌کنم، ولی این را هم بگویم یک لحظه هم فکر نمی‌کنم برای آن‌ها تمام شده است. آن‌ها از همه بالاتر هستند.

* تو را همچنین با یوهان کرویف مقایسه می‌کنند که سال ۱۹۷۴ بعد از شکست در فینال جام جهانی، توانست توپ طلا را به دست بیاورد...
اینجا هم باید بگویم مقایسه کردنم با کرویف، مایه افتخار زیادی است. او بازیکنی فوق العاده و بعد هم مربی تأثیرگذاری بود که هر کلمه اش وزنی سنگین داشت. اگر من در تاتنهام و در تیم ملی شماره ۱۴ می‌پوشیدم به خاطر یوهان کرویف بود. البته به این خاطر هم هست که شماره ۱۰ هم در دسترس نبود.

* الگوی‌های فوتبالی‌ات چه بازیکنانی هستند؟
تنها الگویم چه به عنوان بازیکن و چه یک شخص زوونیمیر بوبان است. ۱۳ سالم بود که در نیمه‌نهایی جام جهانی ۱۹۹۸ برای کرواسی بازی می‌کرد. آنجا به فرانسه باختیم. بوبان منبع الهامی برای من بود.

 

* خیلی‌ها این سؤال را می‌پرسند: جای اصلی‌ات در زمین فوتبال کجاست؟
هافبک مرکزی، ولی نه اینکه بخواهم خیلی بالا بازی کنم، مثل یک شماره ۱۰. دوست دارم بازی را سازماندهی کنم و رابط خط دفاع و حمله باشم، دوست دارم فرمانده بازی باشم.

* کمی مثل آندره‌آ پیرلو؟
دقیقاً.

* در واقع تو خیلی بازیکن فیزیکی‌ای هستی، آن‌قدر که کسی انتظارش را ندارد. به‌ویژه در بازپس گیری توپ...
گفتم که این هم جزئی از بازی‌ام است. در فوتبال امروزی اینکه نگاهت فقط به جلو باشد امکان‌پذیر نیست. البته مگر اینکه مسی یا رونالدو باشی. بقیه باید برگردند و دفاع کنند. این را به همه می‌گویم!

* نقش مربیان در موفقیت‌هایی که به دست آورده‌ای چیست؟
همه مربیان برایم مهم هستند. بعضی‌ها بیشتر از بقیه، ولی همگی نقش داشته‌اند و از زمانی که بچه بوده‌ام چیزی به دانشم اضافه کرده‌اند. این روز‌ها سخت و البته ناعادلانه است که اسم کسی را بیشتر از بقیه ببرم. فقط می‌توانم از همه آن‌ها تشکر کنم.

* به غیر از فوتبال می‌توانستی در یک رشته ورزشی دیگر هم نخبه شوی؟
اگرچه خیلی قدم بلند نیست، ولی بدون تردید در بسکتبال می‌توانستم. من در زادار، شهری که مردم بسکتبال را زندگی می‌کنند متولد شده‌ام. بسکتبالیست‌های بزرگی آنجا رشد کرده‌اند. من هم این ورزش را دوست دارم و غالباً انجامش می‌دهم. در کمپ تمرینی رئال‌مادرید یک زمین بسکتبال داریم، عادت داریم با هم‌تیمی‌ها مسابقه پرتاب بگذاریم و غالباً این من هستم که برنده می‌شوم.

* ورزش دیگری هم دوست داری؟
همه ورزش‌هایی که کروات‌ها در آن خوب هستند. هندبال، تنیس و... این را هم بگویم که طرفدار بزرگ مارین چیلیچ هستم و قبلش هم طرفدار گوران ایوانیسویچ بودم. هر وقت بتوانم کمی هم تنیس بازی می‌کنم. فوتبال آمریکایی هم است البته...

* یعنی فوتبال آمریکایی بازی می‌کنی؟
(می‌خندد)، اوووه، نه! ولی دوست دارم بازی‌های لیگ حرفه‌ای اش در آمریکا به‌ویژه تیم نیو انگلند پتریوتس را ببینم.

* تو در تاتنهام شماره ۱۴ می‌پوشیدی، در رئال ۱۹ پوشیدی و حالا هم که شماره ۱۰ می‌پوشی... چرا همیشه یک شماره نپوشیدی؟
اتفاقی بوده است؛ شماره مورد علاقه‌ام ۱۰ است، ولی قبل از هر چیزی باید شایسته پوشیدن شماره ۱۰ باشی. خب، وقتی هم به هر تیمی می‌رفتم شماره ۱۰ از قبل گرفته شده بود. برای داشتنش باید با بقیه مبارزه می‌کردم. مثلاً در رئال، وقتی خامس رودریگس رفت از من پرسیدند آیا شماره ۱۰ را می‌خواهم، من هم گفتم بله. پوشیدن این شماره به‌ویژه در باشگاهی مثل رئال‌مادرید مایه افتخار است.

* می‌شود گفت: برنده توپ طلای ۲۰۱۸ یک آدم نرمال است؟
بله. خودم را آدم نرمالی می‌دانم. نرمال هم رفتار می‌کنم. می‌خواهم مردم هم من را همین‌طوری ببینند. کسی که متواضع است. می‌خواهم یک چیز را به شما بگویم: خوشحالم که یک آدم نرمال توانست توپ طلا را ببرد.

* و اینکه توپ طلا را قرار است کجا بگذاری؟
روز‌های اول آن را در اتاق خوابم روی میز کنار تخت می‌گذارم. این‌طوری هر بار که از خواب بیدار شوم می‌توانم به خودم بگویم: «نه، خواب ندیده‌ای، توپ طلا واقعاً اینجاست». بعد برایش جای زیبایی پیدا می‌کنم، آن را آنجا می‌گذارم و کلی افتخارش را می‌کنم. من جوایز دیگری هم دارم، ولی این یکی، جای ویژه‌ای خواهد داشت.

 

 

منبع: خبرورزشی