دود اختلافات کابینه در چشم بیماران/ تصمیم گرفته‌ایم اینگونه زندگی کنیم!

رویداد۲۴ مهمترین اتفاق هفته گذشته، استعفای حسن قاضی‌زاده هاشمی از وزارت بهداشت بود؛ این استعفا از آنجا حائز اهمیت بود که در دولت اول حسن روحانی نیز اختلافات عمیقی بین وزرای وقت کار و بهداشت وجود داشت و قاضی زاده آنجا هم تهدید به استعفا کرده بود.

 

در حقیقت تهدید به استعفای وزیر بهداشت برای ایجاد تحول در نظام سلامت کشور و لزوم تمرکز بودجه بر این محور بود که تا حدودی برای وزارتخانه بهداشت استراتژی موفقیت‌آمیزی محسوب می‌شد.

 

حسن روحانی قبل از انتخابات ۹۲ مدعی شد چنانچه رئیس جمهور شود، نه تنها با شکستن تحریم، طرح نظام سلامت ایران را پی ریزی و مهندسی مجدد خواهد کرد، بلکه برای حل مشکل تحمیل هزینه‌های تهیه دارو برای عموم جامعه و به ویژه بیماران صعب‌العلاج و خاص گام‌های جدی بر خواهد داشت.

 

دولت یازدهم تلاش کرد مشکل دارو را حل کند که در این راه برای اقشار آسیب‌پذیر بیمار علی الخصوص بیماران صعب‌العلاج و بیماران خاص گام‌های جدی برداشته شد و توزیع دارو از چند داروخانه محوری و دولتی در تمام داروخانه‌های سطح کشور انجام شد. با اینهمه بیماران خاص هنوز دچار برای تهیه و توزیع دارو دچار سردرگمی فراوان هستند؛ اتفاقی که در بسیاری از کشور‌های منطقه یا اصلا وجود ندارد یا آنقدر محدود است که قابل ذکر نیست، اما در ایران آنقدر بزرگ و مبهم است که برای حل و فصل آن وزیر وقت مجبور به استعفا می‌شود.

 

باید در اینگونه موارد از خود بپرسیم که چرا دغدغه مسئولان ارشد رفع دغدعه هموطنانمان نیست؟ چگونه است که در مبارزات انتخاباتی و تبلیغات قبل از انتخاب به درستی دست روی رفع اینگونه مشکلات می‌گذاریم، اما در نقطه عملیاتی و اجرای آن‌ها به ویژه شرایط سخت بیماران و خانواده آن‌ها را فراموش می‌کنیم؟

 

رهبر انقلاب دستور داده بود دولت پیگیر رفع مشکلات بیماران و نیاز‌های دارو‌یی و درمانی آنها باشد؛ نحوی که خانواده بیماران بجز بیماری فرد بیمار دغدغه و نگرانی دیگری نداشته باشد. اما متاسفانه شاهد شرایطی هستیم که با وجود اعلام تحریم کنندگان مبنی بر عدم تحریم دارو و غذا در همین دو بخش نیز با کمبود و افزایش چند برابری قیمت‌ها مواجهیم.

 

وزیر مستعفی بهداشت خود نیز بر این مورد تاکید دارد که مدیریت رانت‌های موجود در دارو و لوازم پزشکی از حد و توان وی خارج است و شرایط سخت را نه تنها پیش‌بینی کرده بود بلکه چند هفته پیش در سخنرانی و مصاحبه خود تاکید کرد که باید شرایط را برای مردم توضیح داد و به آن‌ها برای آمادگی حضور در شرایط هولناک بحرانی و طوفانی هوشیاری لازم را اعلام کرد.

 

به نظر می‌رسد در حال حاضر که کشور در شرایط سخت تحریم بسر می‌برد، هر نهادی به فکر جذب اعتبار برای خود و هزینه آن اعتبار در سال ۹۸ است؛ فارغ از اینکه چه قشری از افراد جامعه نیازمند‌تر و در اولویت بالاتری قرار دارد، نهاد‌هایی که زورشان بیشتر است بیشتر اعتبار جذب می‌کنند. حسام الدین آشنا در این باره گفته بود پشت هر ردیف بودجه، یک قبیله و یک پدر و مادر قرار دارد؛ شما فقط «جامعه المصطفی» را می‌شناسید، هزار نهاد دیگر وجود دارند که اصلا اسمشان را هم نشنیده‌اید. وقتی می خواهیم بودجه‌شان را قطع کنیم، کل بودجه کشور را گروگان می‌گیرند تا تکلیف آن یک ردیف مشخص شود.

 

در این میان، معاونان بازنشسته‌ای که تازه از رهبری اذن گرفته‌اند، دل و دماغی برای پر کردن بودجه تامین دارو ندارند گویا آنان آنقدر شیفته خدمت در معاونت‌های وزارتخانه هستند که انگار نه انگار وزیرشان استعفا داده است!

 

اینجا دو موضوع موید مطلب است؛ یا فقط و فقط وزیر تحت فشار قرار گرفته و برای سایر معاونان وزیر تفاوتی ندارد که قیمت دارو گران شود یا نشود که در اینصورت بهتر آن است که برای وزیر بعدی تغییر معاونان باید در اولویت قرار گیرد، چون معاونبن فاقد انگیزه لازم برای خدمت واقعی در شرح وظائف اصلی خود هستند. حالت دوم آنکه معاونان مشغول رایزنی برای ارتقاء شغلی خود هستند و زمانی برای خدمت در شرح وظائف اصلی خودشان ندارند که با خط مشی و سیاست‌های اصلی دولت منافات دارد و بهتر است وزیر بعدی حتی اگر از بین معاونان فعلی انتخاب شود، عطای کار با همکاران فعلی و رقبایش در آینده نزدیک را به لقایشان ببخشد و آن‌ها را از خدمت در وزارتخانه‌ای که با حوزه سلامت مردم سر و کار دارد را از وجودشان تخلیه کند.

 

در کشورمان بدون روش مبتنی بر ارزیابی‌های صحیح مدیریت، (مانند آن چیزی که در کشور‌های توسعه یافته اتفاق می‌افتد) تنها مدیران (تیم اجرایی) تغییر می‌کند در حالیکه معمولا احزاب مشغول برنامه‌ریزی آینده‌نگر برای تیم‌های اجرایی خود در دولت و ارزیابی و کنترل در پارلمان‌های رسمی هستند تا دولت از مسیر طراحی شده کمترین انحراف را داشته باشند و دلیل اصلی توسعه نیز عدم تغییرات بنیادین در سیاست‌گذاری است، اما اینجا ایران است و به قول رئیس دستگاه دیپلماسی ما تصمیم گرفته‌ایم که اینگونه زندگی کنیم!