وزیری که جنتلمن نبود!/ چرا وزارت و آموزش و پروش پای پلیس را به انتشار یک کلیپ باز کرد؟

رویداد۲۴ امسال روز معلم برای وزارت آموزش و پرورش بیشتر از هر چیز دردسر داشت. انتشار کلیپی به نام «آقامون جنتلمنه» که در آن دانش آموزان مدرسه‌ای با آهنگ ساسی مانکن خواننده پاپ به حرکات موزون می‌پردازند باعث شد تا تعدادی از نمایندگان مجلس به این موضوع واکنش نشان داده و خواستار استیضاح وزیر آموزش و پرورش شوند.

 

جنجالی‌ترین اظهارنظر متعلق به علی مطهری بود که بعد از تذکر یکی از نمایندگان عنوان کرد: «تذکر مهمی است، اینکه در مدرسه‌ای ترانه‌ای با محتوای بسیار سخیف آن هم با ساز و آواز و بزن و بکوب اجرا کنند و دانش آموزان را وادار به حرکات خاصی کنند آن هم در ساعت رسمی مدرسه، قابل قبول نیست و وزیر آموزش و پرورش باید پاسخ دهد. به عقیده بنده مدیران مدارس باید بلافاصله برکنار شوند. این مسئله قابل تحمل نیست. مخصوصاً با توجه به محتوایی که خوانده می‌شود معلوم است برنامه ریزی شده است. چطور آموزش و پرورش ما تا این حد غافل است؟»

 

این اظهارنظر‌ها کافی بود تا وزیر آموزش و پرورش وارد میدان شود و پلیس فتا را به استمداد بطلبد تا مدیران و دانش آموزان متخلف را دستگیر و به سزای عمل خود برسانند!

 

همزمان با انتشار کلیپ ساسی مانکن چند اتفاق مهم در آموزش و پرورش افتاده بود؛ گفته شد همان روز چند دانش‌آموز روستایی به خاطر غیراستاندارد بودن محیط آموزشی محل تحصیل‌شان به وزارت آموزش و پرورش رجوع کرده بودند ساعت‌ها پشت در اتاق وزیر معطل شدند بدون این‌که بتوانند با وزیر ملاقاتی هرچند کوتاه داشته باشند. سهم آن کودکان در نهایت برخورد نیروی انتظامی بود. وزیر در قبال این اتفاق سکوت کرد.

 

روزپیش از آن معلمان و کارگران و دانشجویان به مناسبت روز جهانی کارگر مقابل مجلس تجمع کردند و با اینکه تجمع اعتراضی در هیچ کجای قانون جرم انگاری نشده، عده‌ای از جمع حاضر بازداشت شدند. وزیر آموزش و پرورش در این باره نیز حتی کوچکترین سخنی نگفت.

 

پیش از آن اعتصاب سراسری معلمان اتفاق افتاده بود. معلمان در اعتراض به وضع معیشتشان تحصن کردند. وزیر این بار سکوت نکرد. البته ای کاش این بار نیز همچون دفعات قبل سکوت پیشه می‌کرد و اعتراض‌ها را برنامه‌ریزی شده از محل‌های خاص قلمداد نمی‌کرد.

 

وزیر هنوز که هنوز است درباره دانش آموزان شین آبادی سکوت کرده است. چند وزیر آمدند و رفتند. چند دولت عوض شد، اما کسی این سوال را مطرح نکرد که چرا وضع دختران شین آبادی عوض نشد؟ چرا یکی از وزیران برای پیگیری این موضوع از نهادهای دیگر کمک نخواست؟ کسی نپرسید چگونه برای یافتن دست‌های پشت پرده انتشار کلیپ ساسی مانکن، پلیس فتا باید به استمداد بیاد، اما برای یافتن مقصر وضعیت کنونی شین آبادی کسی ککش هم نمی‌گزد؟

 

 

نکته آزاردهنده این ماجرا وارد کردن پلیس به مسائل این چنینی است. قطعاً نیروی انتظامی کشور آنقدر توانمند هست که ظرف چند روز مدرسه مذکور را شناسایی و با متخلفان برخورد کند. اما سوالی که بعد از این برخورد احتمالی در ذهن افکار عمومی نقش می‌بندد این است که برخورد با چنین مواردی وظیفه پلیس است؟ مگر غیر از این است که برخورد با مائده هژبری که کلیپ‌های رقص خودش را در اینستاگرام منتشر می‌کرد نتیجه معکوس به دنبال داشت و باعث ایجاد همدلی افکار عمومی با آن دختر شد.

 

مشکل وزارت‌خانه‌هایی مثل آموزش و پرورش این است که به جای رسیدگی به امور اصلی درگیر فرعیاتی مثل همین کلیپ می‌شوند. وزیر جنتلمن آموزش و پرورش آیا از خودش پرسیده یک معلم در این فشار اقتصادی چگونه امور خود را می‌گذراند؟ از دانش آموزان شین آبادی خبر دارد که بعد از چند ملاقات محدود و تبلیغاتی فراموش شدند و همچنان با مشکلات ناشی از سوختگی دست و پنجه نرم می‌کنند؟ آیا از اعتصاب گاه و بی‌گاه معلمانی که زیر فشار‌های اقتصادی کمرشان خم شده خبر دارد؟ اگر خبر دارد چرا یکبارمصاحبه‌ای با رسانه‌ها نکرد و نگفت برای حل فلان مشکل، فلان برنامه‌ریزی را کرده است؟

 

چرا وزیر آموزش و پرورش به جای پرداختن به این کلیپ چرا درباره بازسازی مدارس خسارت دیده در زلزله کرمانشاه توضیحی ارائه نمی‌کند و نمی‌گوید چرا با گذشت دو سال هنوز دانش آموزان در کانکس درس می‌خوانند؟ چرا پلیس و قوه قضائیه را به میدان نمی‌کشد و این کمک را نمی‌خواهد که با پیمانکارانی که در ساخت اهمال می‌کنند، برخورد کند؟ چرا نمی‌گوید در این یک سال روند بازسازی مدارس در کرمانشاه و بهسازی محیط‌های آموزشی چگونه پیش رفته و به چه مرحله‌ای رسیده است؟ مسائل اصلی آموزش و پرورش این موارد هستند نه یک کلیپ معمولی پخش شده در فضای مجازی.

 

 

نکته‌ای که از چشم تمامی مسئولانی که از پخش این کلیپ ناراحت و نگران شده‌اند مغفول مانده این است که کودکانی که در این کلیپ می‌رقصدیدند، پرورش یافته سال‌های پس از انقلاب هستند. سوالی که پیش می‌آید این است که چرا دستگاه‌های آموزشی و پرورشی ما در تمام این چهل سال نتوانسته‌اند کودکان را به گونه‌ای پرورش دهند که مطابق خواسته آنها باشد؛ آنهم در حالتی که در برخی مدارس ایران، برای آموزش دانش آموزان حتی از فیلم‌های رائفی پور استفاده می‌شود تا کودکان را از همان ابتدا آنگونه که دوست می‌دارند، بار بیاوردند!

 

چرا نتوانستند محیط‌های آموزشی را به حدی امن سازند که در آن خبری از آزار جنسی و اذیت کودکان نباشد؟ این‌که ما مثل وزیر آموزش و پرورش مسئله مذکور را به دشمن ربط بدهیم تنها پاک کردن صورت مسئله است. اگر تحلیل وزیر آموزش و پرورش را قبول کنیم، آیا حق نداریم بپرسیم که چرا نهاد‌های فرهنگی کشور آنقدر در انجام وظایف ذاتی خود کوتاهی کرده‌اند که یک آهنگ می‌تواند دانش آموزان رشد یافته در آن سیستم آموزشی را به خود جذب کند؟ به نظر نمی‌رسد که در شکل‌گیری این اتفاق دشمن خارجی دخالتی داشته باشد. مشکل در ساختار وزارت آموزش و پرورش است که نمی‌تواد دانش آموزان را به آن شکلی که دلخواه سیستم است پرورش دهد.

شاید به جای استمداد از پلیس و باتوم و نهادهای امنیتی، بهتر آن است که وزیر آموزش و پروش فکری برای محیط‌های آموزشی خموده و راکد مدارس کند که هیچ برنامه‌ای برای اوقات فراغت و شادی دانش آموزان ندارد. وزیر آموزش و پرورش اگر می‌خواهد جنتملن باشد، بهتر است به هزاران سوال از این دست پاسخ دهد و البته یک بار دیگر این کلیپ را مرور کند و به جای ربط دادن آن به دشمن خارجی به این فکر کند چرا یک موضوع فرعی مثل این کلیپ جای مسائل اصلی آموزش و پرورش را گرفته و از خود بپرسد چرا کودکان رشد پیدا کرده در محیط فرهنگی دلخواه آقای وزیر و آقایان نمایندگان به این سمت کشیده شده‌اند؟