ابهامات انتخاب جانشین عبدالمهدی/ قصه پررمز و راز انتخاب محمد توفیق علاوی
علاوی باید ظرف یک ماه از نامزدی اش برای نخست وزیری، دولت خود را تشکیل دهد و از پارلمان رای اعتماد بگیرد. او فقط سه هفته دیگر وقت دارد در حالی که هیچ چیز در افق دیده نمی‌شود که حکایت از آن کند وی می‌تواند از مجلس برای دولت خود رای اعتماد بگیرد.
رویداد۲۴ علی موسوی خلخالی در یادداشتی می‌نویسد: عراق همچنان در التهاب خود می‌سوزد. تظاهرات علیه وضع موجود ادامه دارد و اعتراض‌ها رنگ و بوی تازه‌ای به خود گرفته است. دیگر روشن است که آن کس که به مردم می‌تازد و به طرف آن‌ها شلیک می‌کند و چادر‌های اعتراضیشان را به آتش می‌کشد طرفداران مقتدی صدر هستند که می‌خواهند به اعتراضات مردم که همچنان نسبت به وضعیت موجود ناراضی هستند و از توافق وی برای انتخاب محمد توفیق علاوی ناخشنودند، پایان دهند. مردم محمد توفیق علاوی را نتیجه ساخت و پاخت مقتدی صدر با برخی جریان‌های خاص (که تا کنون معلوم نیستند) و هادی عامری، رئیس ائتلاف بنا و رئیس سازمان بدر می‌دانند.
واقعیت این است که انتخاب محمد توفیق علاوی که پسرعموی ایاد علاوی، نخست وزیر اسبق و فردی بسیار ثروتمند است، اما بر خلاف پسرعمویش مذهبی و بسیار متشرع است، نکات ابهامی بسیاری دارد. به ویژه که این بار بر خلاف مرتبه‌های گذشته، فردی که برای نخست وزیری از سوی فراکسیون‌های سیاسی به رئیس جمهوری معرفی شده نه متن نامه معرفی اش منتشر شده و نه نامه رئیس جمهوری که نشان دهد بر اساس کدام بند قانونی ائتلاف اکثریت را به رسمیت شناخته و علاوی را معرفی کرده است.
از سویی، بنا بود به خواست مردم و مرجعیت نخست وزیری معرفی شود که سابقه حضور در دولت‌های سابق را نداشته باشد در حالی که علاوی دو دوره در دولت مالکی وزیر بوده اگرچه در اعتراض به فساد دولتی استعفا داده است. در عین حال که همچنان مردم نسبت به معرفی وی اعتراض دارند و میدان‌های تظاهرات خالی نشده است. اصرار وی برای نخست وزیری در حالی که اعتماد به او برای این که در سمت موفق شود، اندک است، تعجب برانگیز است.
بلافاصله بعد از انتخاب محمد علاوی، نمایندگان ایالات متحده و سفارت این کشور از این انتخاب استقبال کردند و او را فردی مناسب برای عبور از بحران فعلی عراق دانستند. مثلا برت مک گورک، نماینده سابق ایالات متحده در ائتلاف مبارزه با داعش، دقایقی بعد از انتخاب او در توئیتی انتخابش را تبریک گفت (البته ساعاتی بعد او این توئیت خود را حذف کرد). یک روز بعد سفارت امریکا بیانیه داد و به دنبال آن اتحادیه اروپا و سازمان ملل در حالی که خیابان‌ها همچنان نسبت به انتخاب او ملتهب بودند، نامزدی وی را تبریک گفتند. علاوی هفته گذشته با عبدالوهاب الساعدی دیدار کرد و گفته می‌شود به او پیشنهاد وزارت کشور را داده است. عبدالوهاب الساعدی رئیس سازمان مبارزه با تروریسم عراق است که مورد حمایت کامل امریکایی‌ها قرار دارد و حتی گفته می‌شد نامزد امریکایی‌ها برای جانشینی عادل عبدالمهدی بوده است. آیا این نشان می‌دهد که ایالات متحده از او حمایت می‌کند؟
محمد توفیق علاوی نخستین فردی است که دو بار به فاصله حدودا ۱۰ روز برای نخست وزیری معرفی و بار دوم برای این سمت انتخاب می‌شود. بار اول گفته شد که وی نتوانسته با جریان صدر به توافق برسد و برای همین رئیس جمهوری از معرفی وی خودداری کرد. قصه آن دیدار از این قرار بود که برهم صالح، رئیس جمهوری عراق با وی که برای درمان در بیروت به سر می‌برد تماس گرفت و از او خواست همان شب خود را به بغداد برساند و رسما برای نخست وزیری معرفی شود. وی ۸:۳۰ شب به وقت محلی وارد فرودگاه بغداد می‌شود و از آنجا به کاخ السلام برای دیدار با رئیس جمهوری می‌رود، اما قبل از دیدار با برهم صالح دو نفر از سران ائتلاف سائرون به رهبری مقتدی صدر با او دیدار می‌کنند و فهرستی از مطالبات حزبی خود را مقابل او می‌گذارند، او رد می‌کند و می‌گوید بنا بود من دولتی تشکیل دهم که از سهم خواهی احزاب به دور باشد، آن جلسه به نتیجه نمی‌رسد و برهم صالح نیز از معرفی وی برای سمت نخست وزیری اجتناب می‌کند. حالا چه می‌شود که بعد از فاصله کوتاهی دوباره او نامزد می‌شود و رئیس جمهوری او را به پارلمان معرفی می‌کند؟ آیا علاوی در آخر شرایط جریان سائرون را پذیرفته است؟ البته حمایت بی شائبه‌ای که مقتدی صدر از او می‌کند و تلاش دارد تظاهرات را به نفع او پایان دهد، این شائبه را تشدید می‌کند.
بیشتر بخوانید: درگیری هواداران صدر و معترضان در بغداد
واقعیت این است که انتخاب محمد توفیق علاوی که پسرعموی ایاد علاوی، نخست وزیر اسبق و فردی بسیار ثروتمند است، اما بر خلاف پسرعمویش مذهبی و بسیار متشرع است، نکات ابهامی بسیاری دارد. به ویژه که این بار بر خلاف مرتبه‌های گذشته، فردی که برای نخست وزیری از سوی فراکسیون‌های سیاسی به رئیس جمهوری معرفی شده نه متن نامه معرفی اش منتشر شده و نه نامه رئیس جمهوری که نشان دهد بر اساس کدام بند قانونی ائتلاف اکثریت را به رسمیت شناخته و علاوی را معرفی کرده است.
از سویی، بنا بود به خواست مردم و مرجعیت نخست وزیری معرفی شود که سابقه حضور در دولت‌های سابق را نداشته باشد در حالی که علاوی دو دوره در دولت مالکی وزیر بوده اگرچه در اعتراض به فساد دولتی استعفا داده است. در عین حال که همچنان مردم نسبت به معرفی وی اعتراض دارند و میدان‌های تظاهرات خالی نشده است. اصرار وی برای نخست وزیری در حالی که اعتماد به او برای این که در سمت موفق شود، اندک است، تعجب برانگیز است.
بلافاصله بعد از انتخاب محمد علاوی، نمایندگان ایالات متحده و سفارت این کشور از این انتخاب استقبال کردند و او را فردی مناسب برای عبور از بحران فعلی عراق دانستند. مثلا برت مک گورک، نماینده سابق ایالات متحده در ائتلاف مبارزه با داعش، دقایقی بعد از انتخاب او در توئیتی انتخابش را تبریک گفت (البته ساعاتی بعد او این توئیت خود را حذف کرد). یک روز بعد سفارت امریکا بیانیه داد و به دنبال آن اتحادیه اروپا و سازمان ملل در حالی که خیابان‌ها همچنان نسبت به انتخاب او ملتهب بودند، نامزدی وی را تبریک گفتند. علاوی هفته گذشته با عبدالوهاب الساعدی دیدار کرد و گفته می‌شود به او پیشنهاد وزارت کشور را داده است. عبدالوهاب الساعدی رئیس سازمان مبارزه با تروریسم عراق است که مورد حمایت کامل امریکایی‌ها قرار دارد و حتی گفته می‌شد نامزد امریکایی‌ها برای جانشینی عادل عبدالمهدی بوده است. آیا این نشان می‌دهد که ایالات متحده از او حمایت می‌کند؟
محمد توفیق علاوی نخستین فردی است که دو بار به فاصله حدودا ۱۰ روز برای نخست وزیری معرفی و بار دوم برای این سمت انتخاب می‌شود. بار اول گفته شد که وی نتوانسته با جریان صدر به توافق برسد و برای همین رئیس جمهوری از معرفی وی خودداری کرد. قصه آن دیدار از این قرار بود که برهم صالح، رئیس جمهوری عراق با وی که برای درمان در بیروت به سر می‌برد تماس گرفت و از او خواست همان شب خود را به بغداد برساند و رسما برای نخست وزیری معرفی شود. وی ۸:۳۰ شب به وقت محلی وارد فرودگاه بغداد می‌شود و از آنجا به کاخ السلام برای دیدار با رئیس جمهوری می‌رود، اما قبل از دیدار با برهم صالح دو نفر از سران ائتلاف سائرون به رهبری مقتدی صدر با او دیدار می‌کنند و فهرستی از مطالبات حزبی خود را مقابل او می‌گذارند، او رد می‌کند و می‌گوید بنا بود من دولتی تشکیل دهم که از سهم خواهی احزاب به دور باشد، آن جلسه به نتیجه نمی‌رسد و برهم صالح نیز از معرفی وی برای سمت نخست وزیری اجتناب می‌کند. حالا چه می‌شود که بعد از فاصله کوتاهی دوباره او نامزد می‌شود و رئیس جمهوری او را به پارلمان معرفی می‌کند؟ آیا علاوی در آخر شرایط جریان سائرون را پذیرفته است؟ البته حمایت بی شائبه‌ای که مقتدی صدر از او می‌کند و تلاش دارد تظاهرات را به نفع او پایان دهد، این شائبه را تشدید می‌کند.
بیشتر بخوانید: درگیری هواداران صدر و معترضان در بغداد
با توجه به این که ائتلاف دولت قانون به رهبری نوری مالکی، نخست وزیر اسبق عراق که در اتحاد با هادی عامری ائتلاف بنا را تشکیل داده، رسما و طی بیانیه‌ای اعلام کرده است که از علاوی حمایت نمی‌کند، همچنین حزب الدعوه و ائتلاف نصر به رهبری حیدر العبادی نیز با صدور بیانیه‌ای اعلام کرده اند که از علاوی حمایت نمی‌کنند. دیگر جریان‌های سیاسی شیعه نیز نسبت به انتخاب وی تا کنون سکوت اختیار کرده یا منفعل برخورد کرده اند. ائتلاف‌های کردی نیز تا کنون به او روی خوش نشان نداده اند و نماینده‌های آن‌ها در مجلس علیهش موضع گرفته اند. همین وضعیت نسبت به ائتلاف‌های اهل تسنن وجود دارد؛ بنابراین روشن نیست که علاوی مورد حمایت چه جریان و ائتلافی است؟ در عین حال که مرجعیت نیز تلاش دارد خود را از انتخاب نخست وزیر دور نگه دارد.
این همه در حالی است که علاوی باید ظرف یک ماه از نامزدی اش برای نخست وزیری، دولت خود را تشکیل دهد و از پارلمان رای اعتماد بگیرد. تا کنون یک هفته آن گذشته و او فقط سه هفته دیگر وقت دارد در حالی که هیچ چیز در افق دیده نمی‌شود که حکایت از آن کند وی می‌تواند از مجلس برای دولت خود رای اعتماد بگیرد. آن هم مجلسی که از احزابی تشکیل شده که در صورتی حاضر به رای دادن به او هستند که به آن‌ها در دولت خود سهم دهد، در حالی که علاوی گفته است دولت خود را به دور از سهم خواهی‌ها تشکیل خواهد داد.
اگر علاوی نتواند از پارلمان رای اعتماد بگیرد که احتمال آن وجود دارد، شاید بتوان گفت کاسه‌ای زیرنیم کاسه بوده که وی قربانی یک معادله سیاسی پیچیده برای یک هدف خاص شود. /اعتماد
منبع: روزنامه اعتماد
خبر های مرتبط
