ﺍﻳﻨﺘﺮ ﻭ ﻣﻴﻼﻥ ﺩﻭ ﺍﻟﮕﻮﻯ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺮﺧﺎﺑﻰﻫﺎ

رویداد 24- ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﻋﻤﺪﻩ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﻴﺮ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﺤﺚ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺳﺎﺯﻯ ﺩﻭ ﺗﻴﻢ ﺑﺰﺭگ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻳﺘﻢ ﻫﺎﻯ ﺍﺭﺯﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﻰ ﺭﺅﺳﺎﻯ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺖ. ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻭ ﺗﺎ شاید تا ماهﻫﺎﻯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺍﻯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﻴﻢ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﺗﻴﻢ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻭ ﭘﺮﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺁﺑﻰ ﺷﻬﺮ ﻣﻴﻼﻥ ﻛﻪ ﺑﻰ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺗﻴﻢ ﻫﺎﻯ ﺗﻬﺮﺍﻧﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
ﺗﻴﻢ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﻨﺘﺮ ﻣﻴﻼﻥ ﻭ ﺁﺙ ﻣﻴﻼﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮﻩ ﻗﻮﻯ ﺗﺮ ﻭ ﻏﻴﺮﺳﻔﺎﺭﺷﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﺍﺕ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﻯ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻧﮕﺎﻫﻰ ﮔﺬﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﺨﭽﻪ ﻯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﻢ. ﺗﻴﻢ ﺁﺙ ﻣﻴﻼﻥ ﻣﻴﻼﻧﻮ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﻣﻴﻼﻥ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ 549 ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻳﻮﺭﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺗﺒﻪ ﺷﺸﻢ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 9981 ﺗﺎﺳﻴﺲ ﻭ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ 52 ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺩﺭ 2 ﺩﻭﺭﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮﻩ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﻣﻴﻼﻥ ﻛﺎﻣﻼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺮﻟﻮﺳﻜﻮﻧﻰ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺁﻥ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻥ ﻳﻚ ﺑﻨﮕﺎﻩ ﻣﺸﺎﺭﻛﺘﻰ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺷﻬﺮ، ﺁﺑﻰ ﻫﺎﻯ ﻣﻴﻼﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 8091 ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻭ ﺍﻳﻨﺘﺮ ﻣﻴﻼﻥ ﻧﺎﻡ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ 12 ﻣﺪﻳﺮ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺁﻥ ﺟﻠﻮﺱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻯ ﺍﺧﻴﺮ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺩﺍﺧﻠﻰ ﻛﺸﻮﺭ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﻭ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ ﺍﺭﻭﭘﺎ 17 ﺩﺭﺻﺪ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﺎﺟﺮ ﺍﻧﺪﻭﻧﺰﻳﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﺭﻳﻚ ﺗﻮﻫﻴﺮ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﻯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﺳﻴﻤﻮ ﻣﻮﺭﺍﺗﻰ ﺍﻳﻦ ﻣﮋﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻳﻨﺘﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﻳﻨﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻗﺒﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺍﻳﻨﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻥ ﻫﻤﺸﻬﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺳﻂ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻮﺭﺍﺗﻰ ﻭ ﻛﺎﻣﻼ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺩﻗﻴﻖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﻮﻓﻖ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﻴﻼﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﺬﺏ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻭ ﺍﺳﭙﺎﻧﺴﺮ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺮﻧﺪ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻮﻓﻖ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺛﺒﺎﺕ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺍﻭﻝ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﻓﺼﻞ ﺍﺧﻴﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﻴﻢ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﻋﺪﻳﺪﻩ ﺍﻯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮﻡ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻛﺎﺩﺭ ﻓﻨﻰ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ 7 ﻣﺎﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻢ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻓﺼﻞ، ﺳﺎﺯ ﺟﺪﺍﻳﻰ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﺵ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺘﻰ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻰ ﻋﺎﻃﻔﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺗﻴﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﻻﻳﻞ ﺑﻰ ﻣﻴﻠﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺗﻴﻢ ﻫﺎﻯ ﻣﻴﻼﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰ ﺭﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮﻩ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻛﻤﻰ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺨﺼﺼﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺣﻼﻝ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺗﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﭘﻮﺭﺣﻴﺪﺭﻯ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﺁﺑﻰ ﻫﺎ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﻛﻢ ﻟﻦ ﻳﻜﻦ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﺶ ﻣﺜﺒﺘﻰ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﺒﺮﺩ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮﻩ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﺵ ﺩﺭ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺳﺎﺯﻯ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮگ ﺗﺪﺭﻳﺠﻰ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺗﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺗﻴﻢ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﻴﺲ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻗﻄﺒﻰ، ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﻴﺲ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﺷﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮﺍﻓﻜﻨﺪﮔﻰ ﻭ ﺳﺮﺧﻮﺭﺩﮔﻰ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺁﺑﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮﺩ.
ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺳﺎﺯﻯ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻢ ﻫﺎ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺍﺻﻠﻰ ﻛﺴﺐ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺍﺻﻮﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺣﻖ ﭘﺨﺶ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻰ، ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻛﭙﻰ ﺭﺍﻳﺖ ﻭ ﺑﻠﻴﻂ ﻓﺮﻭﺷﻰ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺩﺭ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﻨﮕﺎﻩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻯ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﺳﭙﺎﻧﺴﺮ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻢ ﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﮔﺬﺍﺭﻯ 920 ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺜﺒﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺍﺟﻤﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎﻯ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻖ ﭘﺨﺶ، ﻛﭙﻰﺭﺍﻳﺖ ﻭ ﺑﻠﻴﺖ ﻓﺮﻭﺷﻰ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﭙﺎﻧﺴﺮ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﭼﻴﺴﺖ!