رویداد۲۴ نازآفرین جمشیدی: کفش‌های پاشنه بلند اگر چه امروزه برای جذاب‌تر کردن زنان - و در برخی موارد عذاب آن‌ها- به بازار عرضه می‌شوند، اما شاید برایتان جالب باشد که در ابتدا مردان بودند که از این نوع کفش‌ها استفاده کردند. سربازان سوار بر اسب ایران باستان، کفش‌های پاشنه بلند می‌پوشیدند تا پایشان روی رکاب ثابت بایستد.
به گزارش رویداد۲۴ کفش‌های ظریف و زیبا و گاهی دردآور پاشنه بلند به همان اندازه که جذابند سبب آزار و شکنجه هم هستند.
در این مطلب ۹ نکته را در باره این پای افزار محبوب که شاید برایتان جالب باشد می‌آوریم.
باور کردنش سخت است، اما نخستین کفش‌های پاشنه‌بلند در واقع نوعی پای‌افزار نظامی بودند.
اوایل ۱۶۰۰ میلادی پارسیان و عثمانی‌های غرب آسیا اسب‌سواران قهاری بودند که در تمام نبر‌د‌هاشان بر زین اسب‌هاشان سوار بودند. برای ایستادن و کشیدن کمان و تیر‌انداختن نیاز به کفش‌هایی با پاشنه‌های محکم داشتند که به خوبی پا‌های آن‌ها را بر رکاب اسب‌ها نگه دارد.
هنگامی‌که شاه‌عباس اول، پادشاه ایران متوجه شد که نبرد با نیرو‌های عثمانی نیاز به قدرت بیشتری دارد، در پی جلب حمایت نیرو‌های غربی فرستادگان پاشنه‌بلندش را به اروپا روانه کرد؛ و از همان‌جا بود که مد کفش پاشنه بلند شروع شد.
۲. در ابتدا، کفش‌های پاشنه‌بلند مخصوص مردان بوده است
شاید برایتان جالب باشد اگر بدانید پاشنه‌های بلند جلوه پا‌های مردان بوده است نه زنان.
اما ملکه الیزابت اول، برای آنکه از همه نیرو‌های مردانه اطرافش عقب نماند، در نخستین فرصت یک جفت کفش پاشنه‌بلند برای خودش فراهم کرد.
شاید این نقل‌قول معروف را شنیده باشید "من ممکن است که بدن ضعیف و ناتوان زنانه داشته باشم، اما قلب و دل شاهانه‌ای دارم" خوب اینطور که معلوم است الیزابت اول علاوه بر این، کفش‌های مردانهٔ شاهانه را هم به پا داشته است.
این کفش‌های پاشنه‌دار نمادی از جاه‌وجلال او بود و به معنای واقعی به او "بلند‌مرتبگی" می‌بخشیدند.
بزنگاه تاریخی کفش پاشنه بلند هنگامی بود که پادشاه فرانسه، لویی چهاردهم هوس کرد چنین کفش‌هایی بپوشد.
لویی چهاردهم به فواید افزایش قد و قامت خود پی برد و چنان که مشهور است یک جفت کفش پاشنه قرمز به پا می‌کرد (مدی که سال‌ها بعد در سده بیستم، منبع الهام کریستین لوبوتین، طراح کفش‌های زنانه شد).
لویی چهاردهم تأثیر بسیاری بر غرب اروپا داشت از این رو چیزی نگذشت که همه افراد دربار کفش‌های پاشنه بلند می‌پوشیدند و چند سانتی‌متری به قد خودشان اضافه می‌کردند. نیازی به گفتن نیست که این ماجرا اصلاً باعث خشنودی پادشاه کوتاه‌قامت نبود.
اوایل ۱۸۰۰ میلادی، مردان شلوار‌های تنگ می‌پوشیدند، شبیه جین‌های تنگی که تا مچ پا بودند وحلقه‌ای که کف پا قرار می‌گرفت. برای آنکه آن حلقه در کف پا ثابت بماند، لازم بود که کفش پاشنه داشته باشد.
برای‌نمونه فیتس‌ویلیام دارسی در غرور و تعصب جین آستن که چنین شلوار‌هایی می‌پوشید هم باید یکی از طرفداران کفش پاشنه بلند باشد.
شاید بتوان گفت امروز بیشتر کسانی‌که از کفش‌های پاشنه‌بلند استفاده می‌کنند به جذابیت جنسی آن می‌اندیشند و به همین دلیل هم است که آن را به پا می‌کنند درواقع با پوشیدن این کفش‌ها می‌خواهند جذاب‌تر به نظر آیند.با اختراع عکاسی، انقلابی در پورنوگرافی روی داد و از شکل توصیفی و نوشتاری یا تصاویر و نقاشی‌های ابتدایی و سر‌دستی به عکس‌های واقعی از آدم‌های واقعی رسید.
در نخستین عکس‌های پورنوگرافی، سوژه عکس‌ها اغلب چکمه و کفش‌های پاشنه بلند دارند و این‌گونه چیزی نگذشت که پاشنه بلند به نوعی نشانه‌ای شهوت‌انگیز و اروتیک شد.
تا حدود سال ۱۹۵۰، پاشنه‌ها بیشتر از چوب ساخته می‌شدند، با بافتی بر حول محور اصلی که تا جایی که امکان داشت آن را محکم می‌کرد.
این چوب باید بسیار محکم و در عین‌حال سبک بود، در نتیجه در انگلستان بهترین انتخاب استفاده از چوب درخت راش و در آمریکا چوب درخت افرا محبوب بود.
در سال ۱۹۵۷، صنعت کفش‌سازی به دنبال یافتن جانشین پلاستیکی ممکن به جای استفاده از چوب برای ساخت پاشنه، به پلی‌استرن به عنوان بهترین انتخاب دست پیدا کرد.
امروزه درساخت پاشنه‌ها از میله فولادی با نوک فلزی برای استحکام استفاده می‌شود.
بیشتر بخوانید: بهترین دئودورانت‌ها کدامند؟
"استیلتو" واژه‌ای ایتالیایی است که از حدود ۱۶۰۰ میلادی برای نوعی تیغه چاقو یا خنجر استفاده می‌شده است.
داستان از آنجا شروع شد که در سال ۱۹۵۳، طراح ایتالیایی، کفشی طراحی کرد که پاشنه خیلی نازکی داشت و این پاشنه به نظر او شبیه تیغه چاقو یا خنجر بود.
هر چند استیلتو برای مد معرکه ساخته شده بود نه برای قتل و کشتن، اما در مواقعی هم به عنوان سلاح در هوا به پرواز درآمده است.
در سال ۲۰۱۴، زنی در آمریکا متهم به قتل شوهرش با پاشنه استیلتو پانزده سانتی‌متری کفشش شد و به حبس ابد محکوم شد.
در اواخر دوران رنسانس در ایتالیا و اسپانیا، کفش‌هایی با پاشنه‌های خیلی بلند و غیر‌کاربردی به نام "چوپینز" رواج داشت که نشانه ثروتمندی افراد بود. هرچه پاشنه بلند‌تر بود، لباس بلند‌تر و تزئین‌شده‌تری لازم بود که آن‌ها را بپوشاند، و خدمتکاران بیشتری برای کمک به راه رفتن لازم داشتند.
بلندترین "چوپینز" که تا امروز مانده است یک جفت کفش ونیزی است که حدود نیم‌متر پاشنه دارد. صاحب آن باید دو خدمتکار در دو طرف خود داشت که بتوانند او را سرپا نگه دارند مبادا درکانال سرنگون شود.
پژوهش‌ها نشان می‌دهد که پوشیدن کفش پاشنه بلند سبب افزایش خطر بیماری‌های عضلانی و استخوانی، پینه و تاول و درد می‌شود.
بنا بر پژوهش‌های انجام شده، متوسط زمانی که فرد می‌تواند کفش پاشنه بلند بپوشد، یک ساعت و شش دقیقه و ۴۸ ثانیه است. هرچند یک پنجم آدم‌ها می‌گویند فقط ده دقیقه می‌توانند آن را تاب آورند.
پس زنده باد کفش ورزشی!