آیا وزیر خارجه جدید عراق، حضور ایران در بغداد را کمرنگ می‌کند؟
انتخاب وزیر خارجه تازه عراق با مخالفت برخی از احزاب و شخصیت‌ها در این کشور رو به رو شده است چرا که مواضع گذشته وی در برخی مسائل منطقه‌ای موجب بوجودآمدن برخی اختلافات شده است.
رویداد۲۴ کار عراق با روی کار آمدن الکاظمی تمام نشده. این تازه آغاز مسیر طولانی برای ترمیم زخم‌های کشوری است که در سی سال گذشته با تحریم، جنگ، فساد و بحران دست و پنجه نرم کرده است. نخست وزیر جدید عراق بالاخره کابینه اش را تکمیل کرده و دولت او رسما کار خود را آغار کرد. در میان کسانی که الکاظمی به عنوان اعضای دولت به پارلمان عراق معرفی کرده و رای اعتماد آن‌ها را گرفت، فواد حسین، سیاستمدار کرد عراقی است. انتخاب او به دلیل مواضع پیشینش در حمایت از انتخابات اقلیم کردستان، مورد انتقاد برخی از احزاب و گروه‌ها قرار گرفته است. در خبرآنلاین با جعفر حق پناه استادیار مطالعات منطقه‌ای دانشگاه تهران در خصوص آخرین تحولات عراق به گفتگو نشسته ایم:
در عراق الکاظمی دست به انتخاب غیرمنتظره‌ای زده و یک چهره به نام کرد عراقی را به عنوان وزیرخارجه کابینه خود معرفی کرده که چندان خوش نام به نظر نمی‌رسد. چرا الکاظمی ریسک مواجه شدن با مخالفت‌ها را به جان خرید؟
به طور کلی بین سه بلوک شیعی، سنی و کردی درعراق طی سال‌های ۲۰۰۳ و پس از حمله آمریکا تا به امروز، توافقی برای تقسیم قدرت وجود داشته است و عمدتا سعی شده تا سهم هر یک از این گروه‌ها در کابینه هم حفظ شود. کرد‌ها به دلیل وزنی که برای موازنه میان شیعیان و اهل سنت در عراق دارند، در این تقسیم بندی سهم بیشتری داشته اند. مثلا مواردی مثل ریاست جمهوری، معاون نخست وزیر، وزیرخارجه و ... عمدتا در دست آن‌ها قرار دارد. از طرف دیگر بین احزاب کردی هم به خودی خود نوعی رقابت وجود دارد که چه کسی بهتر است به یک مقام برسد.
فواد حسین از مقامات برجسته حزب کردستان عراق و نیروهای وفادار به بارزانی بوده است که به لحاظ سابقه سیاسی، پر سابقه است. علت انتخاب او این است که علی رغم همه اعتراضات به حقی که مردم عراق از مهرماه سال گذشته داشتند و از تقسیم بندی‌های غیرکارشناسانه در قدرت ناراضی بودند، همچنان این وضعیت ادامه دارد و سهم بندی‌ها هنوز در عراق وجود دارد. بر سر بستن کابینه هم هر کدام از احزاب و گروه‌ها با رایزنی و گاهی بدقلقی توانستند حرف خود را تا اندازه‌ای به کرسی بنشانند. کابینه در عراق چه در دوره‌های قبل و چه حتی حالا که الکاظمی نخست وزیر شده و به عنوان چهره‌ای نسبتا مستقل شناخته می‌شود، همیشه مانند یک شرکت سهامی بوده است که هر کسی به دنبال سهم بیشتری برای گروه خود است. اصلا اگر الکاظمی دست به سهم دهی به احزاب نمی‌زد، رای آوردنش هم غیر ممکن بود. چرا که به هر حال او فرای اینکه چه سابقه سیاسی دارد، برای حضور در سمت نخست وزیری به پارلمان نیاز داشت. اعضای پارلمان هم کسانی هستند که هر کدام به گروه و دسته‌ای تعلق دارند و خواهان گرفتن سهم بیشتری از قدرتند.
بیشر بخوانید: استراتژی و تاکتیک های جدید ایران در شام پس از ترور سردار سلیمانی
بر همین اساس طبیعتا وزارت خارجه سهم کرد‌ها بود و فواد حسین هم در رقابت بین آن‌ها به عنوان شخص مورد اعتماد معرفی شده و الکاظمی هم چاره‌ای جز پذیرش چنین تصمیمی نداشته است.
نخست وزیر عراق در ابتدا سعی داشت که چهره‌ای تکنوکرات و مستقل از خود نمایش دهد و در این امر هم موفق عمل کرد. اما با توجه به مورد اخیر می‌شود گفت که استقلال رای برای سیاست مداران عراقی کار ساده و معمولی نیست؟
اگر بخواهیم در مورد تقسیم بندی قدرت در عراق صحبت کنیم، نباید فراموش شود که ما در عراق با یک نظام طایفه‌ای رو به رو هستیم و برای کسانی که به قدرت می‌رسند گریزی از پیروی از چنین نظامی وجود ندارد. سالیان دراز است که همه افراد در این کشور با همین چارچوب به قدرت می‌رسند. ما در عراق چهره‌ای را سراغ نداریم که بتواند برخلاف قواعد بازی رفتار غیر طایفه‌ای را دنبال کند. به همین دلیل تقصیری گردن الکاظمی نیست. سیستم اجازه رفتار دیگری را به کسی نمی‌دهد.
چرا فواد حسین تا این اندازه مورد انتقاد قرار گرفت؟
فواد حسین به دلیل رویکردش نسبت به مساله کردستان مورد انتقاد برخی از رقباست. از جمله برخی از گروه‌های شیعه در عراق با روی کارآمدن او به عنوان وزیرخارجه مخالفند. اما جدای از مسائلی از این دست، او فرد پرسابقه‌ای است که شناخت خوبی از مسائل دیپلماتیک و حوزه بین الملل دارد. یک ویژگی مثبت دیگر او این است که با همه کشور‌های ذی نفع در عراق، چه کشور‌های غربی مانند آمریکا و انگلیس و چه کشور‌هایی مانند ایران و ترکیه روابط خوب و مثبتی دارد. به چندین زبان مسلط است و سابقه طولانی دارد. از سوی دیگر هر چند برخی از احزاب از حضور او در سمت وزیر خارجه ناراحتند، اما او به طور کلی هم با شیعیان و هم سنی‌ها در عراق روابط دوستانه دارد.
دو موضوع در مورد فواد حسین وجود دارد که مورد اختلاف است. اول همانطور که گفتم، او از طرفداران سرسخت همه پرسی کردستان عراق بود که البته به جایی نرسید و دوم اینکه خانواده او ساکن هلند هستند و تابعیت این کشور را دارند. ولی در عراق کمتر سیاستمداری را می‌شود پیدا کرد که پرونده‌های مشابهی شامل حالش نشود. فواد حسین در این خصوص تنها نیست و پیدا کردن کسی که این خصوصیات را نداشته باشد، در میان افراد پرسابقه که وجهه‌ای دارند آسان نیست.
به عقیده من فواد حسین، فردی متعادل در سیاست خارجی عراق خواهد بود. اگر او بتواند در مورد مسائل پیچیده‌ای که عراق درگیر آن است تصمیمات درستی بگیرد و در مسائل دیگری، چون رقابت آمریکا با ایران در این کشور رویکردی متعادل پیشه کند، ما شاهد گسترش روابط خارجی عراق در زمان وزارت او خواهیم بود.
یک موضوع دیگر که این روز‌ها در عراق بحث و گفتگو بر سر آن وجود دارد، ماجرای توافق در پیش رو میان بغداد و واشنگتن است و مذاکراتی که قرار است شکل بگیرد. چارچوب این مذاکرات چیست؟
مبنای مذاکراتی که قرار است بین عراقی‌ها و آمریکا انجام شود، توافقات سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۸ است که متضمن حضور نیروهای آمریکایی در عراق بوده. به نظر می‌رسد چارچوب این توافقات کماکان در این کشور همان باقی بماند. با وجود قطعنامه غیرالزام آور پارلمان و فشارنیرو‌های سیاسی برای خروج ایالات متحده باز هم به نظر می‌رسد که خروج کامل نیروهای نظامی آمریکایی انجام نگیرد.
یک موضوع دیگر این است که خود آمریکایی‌ها هم دیگر مایل نیستند که حضور زیادی مانند قبل در عراق داشته باشند و ترجیح می‌دهند که حضورشان کم تعدادتر و محدودتر باشد. الان موضوع دیگری که پیش آمده ظهور مجدد داعش در عراق است که به عنوان بهانه برای ماندن ایالات متحده در عراق استفاده خواهد شد. دو طرف البته مایل به ادامه همکاری‌ها با هم هستند. امریکا به نفت عراق چشم دارد و از آن به عنوان آلترناتیوی حتی برای نفت عربستان نگاه می‌کند. بغداد هم به هرحال به خاطر مشکلات اقتصادی و امنیتی که در طول سالیان طولانی داشته؛ از حمایت واشنگتن استقبال می‌کند و نیازمند آن است.
به نظر می‌آید که در این مذاکرات دو طرف به توافقی برسند تا حضور نیروهای نظامی آمریکایی در عراق کم رنگ‌تر و محدودتر شود. از طرفی خود ایالات متحده هم دیگر مایل نیست که در آموزش نظامیان عراقی دست داشته باشد. آن‌ها ترس از احساسات ضد آمریکایی عراقی‌ها دارند و نمیخواهند که جان نظامیانشان در خطر بیفتد.
به تازگی عراقی‌ها قرارداد خرید برق از ایران را به مدت دو سال تمدید کرده اند. این در حالیست که آمریکا تلاش دارد تا معافیت‌های عراق از تحریم ایران را لغو کند. برخی ناظران می‌گویند ممکن است در پشت پرده صحبت‌هایی در مورد این اتفاق افتاده باشد که در ازای ماندن محدود نیروهای نظامی آمریکا در عراق، ایالات متحده فعلا از خیر قطع معافیت‌های تحریمی بگذرد. شما این مساله را چطور می‌بینید؟
عراق به شدت نیازمند است تا رضایت ایران را از یک سو و رضایت آمریکا را هم از سوی دیگر داشته باشد تا بتواند از مزایای تعامل با هر دو آن‌ها بهره‌مند شود. ایالات متحده هم می‌داند که عراق حداقل تا دو سال آینده قادر نیست تا از وارداتی که از ایران دارد مستغنی شود. به نظر من هم در ایران و هم در آمریکا نگاه واقع بینانه‌ای نسبت به وضعیت عراق شکل گرفته است. آن‌ها می‌دانند که تحولات و فعل و انفعالات در عراق پرهزینه است و پرداخت این هزینه‌ها به تنهایی برای یک کشور ممکن نیست. داعش، از بین رفتن زیر ساخت‌ها در طول سال‌های گذشته و. نیاز به کمک و مشارکت خارجی را در عراق افزایش داده که بر اساس آن حذف یک کشور از معادلات، بعید است.
در عراق الکاظمی دست به انتخاب غیرمنتظره‌ای زده و یک چهره به نام کرد عراقی را به عنوان وزیرخارجه کابینه خود معرفی کرده که چندان خوش نام به نظر نمی‌رسد. چرا الکاظمی ریسک مواجه شدن با مخالفت‌ها را به جان خرید؟
به طور کلی بین سه بلوک شیعی، سنی و کردی درعراق طی سال‌های ۲۰۰۳ و پس از حمله آمریکا تا به امروز، توافقی برای تقسیم قدرت وجود داشته است و عمدتا سعی شده تا سهم هر یک از این گروه‌ها در کابینه هم حفظ شود. کرد‌ها به دلیل وزنی که برای موازنه میان شیعیان و اهل سنت در عراق دارند، در این تقسیم بندی سهم بیشتری داشته اند. مثلا مواردی مثل ریاست جمهوری، معاون نخست وزیر، وزیرخارجه و ... عمدتا در دست آن‌ها قرار دارد. از طرف دیگر بین احزاب کردی هم به خودی خود نوعی رقابت وجود دارد که چه کسی بهتر است به یک مقام برسد.
فواد حسین از مقامات برجسته حزب کردستان عراق و نیروهای وفادار به بارزانی بوده است که به لحاظ سابقه سیاسی، پر سابقه است. علت انتخاب او این است که علی رغم همه اعتراضات به حقی که مردم عراق از مهرماه سال گذشته داشتند و از تقسیم بندی‌های غیرکارشناسانه در قدرت ناراضی بودند، همچنان این وضعیت ادامه دارد و سهم بندی‌ها هنوز در عراق وجود دارد. بر سر بستن کابینه هم هر کدام از احزاب و گروه‌ها با رایزنی و گاهی بدقلقی توانستند حرف خود را تا اندازه‌ای به کرسی بنشانند. کابینه در عراق چه در دوره‌های قبل و چه حتی حالا که الکاظمی نخست وزیر شده و به عنوان چهره‌ای نسبتا مستقل شناخته می‌شود، همیشه مانند یک شرکت سهامی بوده است که هر کسی به دنبال سهم بیشتری برای گروه خود است. اصلا اگر الکاظمی دست به سهم دهی به احزاب نمی‌زد، رای آوردنش هم غیر ممکن بود. چرا که به هر حال او فرای اینکه چه سابقه سیاسی دارد، برای حضور در سمت نخست وزیری به پارلمان نیاز داشت. اعضای پارلمان هم کسانی هستند که هر کدام به گروه و دسته‌ای تعلق دارند و خواهان گرفتن سهم بیشتری از قدرتند.
بیشر بخوانید: استراتژی و تاکتیک های جدید ایران در شام پس از ترور سردار سلیمانی
بر همین اساس طبیعتا وزارت خارجه سهم کرد‌ها بود و فواد حسین هم در رقابت بین آن‌ها به عنوان شخص مورد اعتماد معرفی شده و الکاظمی هم چاره‌ای جز پذیرش چنین تصمیمی نداشته است.
نخست وزیر عراق در ابتدا سعی داشت که چهره‌ای تکنوکرات و مستقل از خود نمایش دهد و در این امر هم موفق عمل کرد. اما با توجه به مورد اخیر می‌شود گفت که استقلال رای برای سیاست مداران عراقی کار ساده و معمولی نیست؟
اگر بخواهیم در مورد تقسیم بندی قدرت در عراق صحبت کنیم، نباید فراموش شود که ما در عراق با یک نظام طایفه‌ای رو به رو هستیم و برای کسانی که به قدرت می‌رسند گریزی از پیروی از چنین نظامی وجود ندارد. سالیان دراز است که همه افراد در این کشور با همین چارچوب به قدرت می‌رسند. ما در عراق چهره‌ای را سراغ نداریم که بتواند برخلاف قواعد بازی رفتار غیر طایفه‌ای را دنبال کند. به همین دلیل تقصیری گردن الکاظمی نیست. سیستم اجازه رفتار دیگری را به کسی نمی‌دهد.
چرا فواد حسین تا این اندازه مورد انتقاد قرار گرفت؟
فواد حسین به دلیل رویکردش نسبت به مساله کردستان مورد انتقاد برخی از رقباست. از جمله برخی از گروه‌های شیعه در عراق با روی کارآمدن او به عنوان وزیرخارجه مخالفند. اما جدای از مسائلی از این دست، او فرد پرسابقه‌ای است که شناخت خوبی از مسائل دیپلماتیک و حوزه بین الملل دارد. یک ویژگی مثبت دیگر او این است که با همه کشور‌های ذی نفع در عراق، چه کشور‌های غربی مانند آمریکا و انگلیس و چه کشور‌هایی مانند ایران و ترکیه روابط خوب و مثبتی دارد. به چندین زبان مسلط است و سابقه طولانی دارد. از سوی دیگر هر چند برخی از احزاب از حضور او در سمت وزیر خارجه ناراحتند، اما او به طور کلی هم با شیعیان و هم سنی‌ها در عراق روابط دوستانه دارد.
دو موضوع در مورد فواد حسین وجود دارد که مورد اختلاف است. اول همانطور که گفتم، او از طرفداران سرسخت همه پرسی کردستان عراق بود که البته به جایی نرسید و دوم اینکه خانواده او ساکن هلند هستند و تابعیت این کشور را دارند. ولی در عراق کمتر سیاستمداری را می‌شود پیدا کرد که پرونده‌های مشابهی شامل حالش نشود. فواد حسین در این خصوص تنها نیست و پیدا کردن کسی که این خصوصیات را نداشته باشد، در میان افراد پرسابقه که وجهه‌ای دارند آسان نیست.
به عقیده من فواد حسین، فردی متعادل در سیاست خارجی عراق خواهد بود. اگر او بتواند در مورد مسائل پیچیده‌ای که عراق درگیر آن است تصمیمات درستی بگیرد و در مسائل دیگری، چون رقابت آمریکا با ایران در این کشور رویکردی متعادل پیشه کند، ما شاهد گسترش روابط خارجی عراق در زمان وزارت او خواهیم بود.
یک موضوع دیگر که این روز‌ها در عراق بحث و گفتگو بر سر آن وجود دارد، ماجرای توافق در پیش رو میان بغداد و واشنگتن است و مذاکراتی که قرار است شکل بگیرد. چارچوب این مذاکرات چیست؟
مبنای مذاکراتی که قرار است بین عراقی‌ها و آمریکا انجام شود، توافقات سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۸ است که متضمن حضور نیروهای آمریکایی در عراق بوده. به نظر می‌رسد چارچوب این توافقات کماکان در این کشور همان باقی بماند. با وجود قطعنامه غیرالزام آور پارلمان و فشارنیرو‌های سیاسی برای خروج ایالات متحده باز هم به نظر می‌رسد که خروج کامل نیروهای نظامی آمریکایی انجام نگیرد.
یک موضوع دیگر این است که خود آمریکایی‌ها هم دیگر مایل نیستند که حضور زیادی مانند قبل در عراق داشته باشند و ترجیح می‌دهند که حضورشان کم تعدادتر و محدودتر باشد. الان موضوع دیگری که پیش آمده ظهور مجدد داعش در عراق است که به عنوان بهانه برای ماندن ایالات متحده در عراق استفاده خواهد شد. دو طرف البته مایل به ادامه همکاری‌ها با هم هستند. امریکا به نفت عراق چشم دارد و از آن به عنوان آلترناتیوی حتی برای نفت عربستان نگاه می‌کند. بغداد هم به هرحال به خاطر مشکلات اقتصادی و امنیتی که در طول سالیان طولانی داشته؛ از حمایت واشنگتن استقبال می‌کند و نیازمند آن است.
به نظر می‌آید که در این مذاکرات دو طرف به توافقی برسند تا حضور نیروهای نظامی آمریکایی در عراق کم رنگ‌تر و محدودتر شود. از طرفی خود ایالات متحده هم دیگر مایل نیست که در آموزش نظامیان عراقی دست داشته باشد. آن‌ها ترس از احساسات ضد آمریکایی عراقی‌ها دارند و نمیخواهند که جان نظامیانشان در خطر بیفتد.
به تازگی عراقی‌ها قرارداد خرید برق از ایران را به مدت دو سال تمدید کرده اند. این در حالیست که آمریکا تلاش دارد تا معافیت‌های عراق از تحریم ایران را لغو کند. برخی ناظران می‌گویند ممکن است در پشت پرده صحبت‌هایی در مورد این اتفاق افتاده باشد که در ازای ماندن محدود نیروهای نظامی آمریکا در عراق، ایالات متحده فعلا از خیر قطع معافیت‌های تحریمی بگذرد. شما این مساله را چطور می‌بینید؟
عراق به شدت نیازمند است تا رضایت ایران را از یک سو و رضایت آمریکا را هم از سوی دیگر داشته باشد تا بتواند از مزایای تعامل با هر دو آن‌ها بهره‌مند شود. ایالات متحده هم می‌داند که عراق حداقل تا دو سال آینده قادر نیست تا از وارداتی که از ایران دارد مستغنی شود. به نظر من هم در ایران و هم در آمریکا نگاه واقع بینانه‌ای نسبت به وضعیت عراق شکل گرفته است. آن‌ها می‌دانند که تحولات و فعل و انفعالات در عراق پرهزینه است و پرداخت این هزینه‌ها به تنهایی برای یک کشور ممکن نیست. داعش، از بین رفتن زیر ساخت‌ها در طول سال‌های گذشته و. نیاز به کمک و مشارکت خارجی را در عراق افزایش داده که بر اساس آن حذف یک کشور از معادلات، بعید است.
منبع: خبرآنلاین
خبر های مرتبط
