سقوط فاجعه‌آمیز هواپیمای فرماندهان ارشد جنگ
رویداد۲۴ تصویری از لاشه هواپیمای هرکولس سی_۱۳۰ که در ۷ مهرماه سال ۱۳۶۰ ساقط شد. سردار محمد جهان آرا، تیمسار فکوری، سردار کلاهدوز، سردار فکوری، تیمسار نامجور و تیمسار فلاحی در این هواپیا بودند که همگی در جریان سقوط این هواپیما شهید شدند.
عملیات ثامن الائمه که نخستین پیروزی بزرگ ایرانیان در جنگ بود که در پنجم مهر ماه سال ۱۳۶۰ آغاز شد و دو روز پس از آن پیروزی قاطع با نیرو‌های ایرانی بود. فرماندهان ارتش و سپاه که در این عملیات شرکت داشتند برای دادن خبر پیروزی به آیت الله خمینی دست از پا نمی‌شناختند. تیمسار فلاحی که مسئولیت اصلی عملیات را بر عهده داشت در خاطراتش می‌نویسد: «برای دادن خبر پیروزی به امام سر از پا نمی‌شناسم.»
تمام فرماندهان ارشد عملیات ثامن الائمه بجز تیمسار ظهیر نژاد در روز هفتم مهر ماه سال ۱۳۶۰ با هواپیمای هرکولس سی_۱۳۰ به تهران پرواز کردند. در میان آنان کسانی، چون یوسف کلاهدوز قائم مقام فرماندهی سپاه پاسداران، محمدجهان آرا فرمانده سپاه خرمشهر، موسی نامجو فرمانده دانشکده افسری، جواد فکوری وزیر دفاع و خلبان مشهور و چیرهدست حضور داشتند.
بیشتر بخوانید:محمد جهان آرا؛ فرماندهی که نماد مقاومت شد
به گزارش رویداد۲۴ هواپیما در نزدیکی تهران دچار نقص فنی شد. محمود خرم دل کمک خلبان هواپیما چنین می‌گوید: «پس از ترک اهواز همه چیز مرتب بود تا حدود ساعت ۸ شب به نزدیک کوه‌های حسن‌آباد قم رسیدیم. در این زمان سیستم برق هواپیما به‌طور کامل از کار افتاد و تاریکی همه جا را فراگرفت و تنها چراغ‌های حرم عبدالعظیم دیده می‌شدند. بر اثر قطع برق موتور‌های هواپیما نیز خاموش شدند و سیستم هیدرولیک هدایت از کار افتاد.»
تیمسار فکوری وارد کابینه شد و سعی کرد مشکل فنی را برطرف کند. نهایتا هواپیما در نزدیکی تهران سقوط کرد و منفجر شد و از حدود ۱۰۰ سرنشین آن ۲۲ نفر زنده ماندند.
چنین رخدادی یک ضایعه تلخ برای ارتش ایران بود و شیرینی پیروزی در عملیات ثامن الائمه را برای ایرانیان تلخ کرد. عده‌ای چون ناخدا صمدی و محمدعلی شریفی النسب حادثه را ناشی از شلیک اشتباه پدافند خودی اعلام کردند. شریفی النسب توضیحات بیشتر درباره این حادثه را به محسن رضایی و رحیم صفوی ارجاع داد که این دو فرمانده هیچگاه توضیحی در این باره ندادند.
ضایعه بزرگ سقوط سی ۱۳۰ سرنوشت جنگ را نیز تغییر داد. فقدان این تعداد از فرماندهان عالی رتبه قابل جبران نبود؛ به حدی که عملیات آزادسازی خرمشهر که قرار بود پس از شکسته شدن حصر آبادان انجام شود به هشت ماه بعد موکول شد.
