رویداد۲۴ محمد آیتی: زندگی سخت و مظلومانه رقیه، دختر خردسال امام حسین (ع)، همیشه مورد توجه شیعیان بوده است و روایت زندگی او، دل هر مسلمانی که دل در گرو اهل بیت دارد را می‌شکند.
رقیه دختر حسین بن علی در ۱۷ یا ۲۳ شعبان ۵۷ قمری در مدینه، حجاز به دنیا آمد. در بعضی از منابع تاریخی، از وی به عنوان فاطمه صغری نام بردند. او دختر کوچک امام حسین (ع) بود و مادرش، ام اسحاق نام داشت، هرچند برخی از منابع تاریخی، نام مادر او را شهربانو قلمداد کردند.
تاریخ درگذشت رقیه، به پنجم صفر سال ۶۱ قمری برمی‌گردد، جایی که او در اسارت و رنج‌های سفر از کربلا تا شام بود و گفته می‌شود پس از بریده شدن سر پدر بزرگوارش، چشم از جهان بست.
از قرار معلوم و براساس اسناد و روایت‌های مطرح شده، حضرت رقیه در دمشق و نزدیک کاخ یزید به خاک سپرده شده است. از این‌رو، مقبره‌ای در محله عماره دمشق و در شمال شرقی مسجد سابق اموی وجود دارد که به حرم حضرت رقیه معروف است.
رقیه از ماده «رقی» و به معنای «ترقی» و «بالا رفتن» است. دیگر معنای واژه رقیه، اسمی مصغر شده از ماده رُقِیة و به معنای دعا است. دلیل به‌کاربردن واژه مصغر در نام‌گذاری فرزندان از جانب اعراب، به جهت ملاطفت با فرزندان گزارش شده است.
روایت می‌شود که گاهی اوقات حضرت رقیه با دست‌های کوچکش، سجاده امام حسین (ع) را باز می‌کرد و او منتظر پدرش می‌نشست تا بیاید و در آن سجاده نماز بخواند و این دختر از رکوع و سجود پدرش لذت می‌برد. رقیه در کربلا هر دفعه سجاده امام حسین (ع) را در هنگام نماز باز می‌کرد. از این‌رو ظهر عاشورا هم طبق عادت همیشگی منتظر پدرش بود، ولی بعد از مدتی، شمر به خیمه آمد و رقیه را در کنار سجاده پدرش دید که سراغش را می‌گرفت، شمر ملعون در جواب به این سوال حضرت رقیه، سیلی محکمی بر صورت وی نواخت.
صحنه وداع امام حسین (ع) با اهل بیت در روز عاشورا بسیار جان‌سوز و غم‌انگیز بود، ولى وداع ایشان با دخترش حضرت رقیه، آخرین صحنه دلخراشی بود که دل و قلب همگان را به درد آورد.
هلال بن نافع از سربازان دشمن، گفت: من پیشاپیش صف ایستاده بودم. امام حسین علیه السلام را دیدم که بعد از وداع با اهل بیتش، به طرف میدان آمد، در همین زمان یکدفعه دخترکى را دید که از داخل خیمه بیرون آمد و دوان دوان با گام‌هاى لرزان، پیش امام حسین علیه السلام آمد و خودش را به وی رساند. آن‌گاه دامن امام حسین (ع) را گرفت و صدا زد: یا ابه! انظر الى فانى عطشان (بابا جان، به من بنگر، من تشنه‌ام) شنیدن این سخن گرچه کوتاه بود، ولى از زبان کودکى تشنه کام، چون حضرت رقیه، دردناک بود که بر زخم‌هاى دل داغدار امام حسین علیه السلام نمک پاشید. امام حسین (ع) به‌قدری از سخنان دخترش منقلب شد که بى‌اختیار گریه کرد و به دخترش فرمود: الله یسقیک فانه وکیلى (دخترم، مى‌دانم تشنه هستى خدا تو را سیراب مى‌کند، به این خاطر که او وکیل و پناه‌گاه من است).
بیشتر بخوانید:
شب‌های محرم به چه نام‌هایی است؟
هلال بن نافع مى‌گوید: پرسیدم این دخترک کیست و با امام حسین علیه السلام چه نسبتى دارد؟ به من پاسخ دادند: وی حضرت رقیه (س) دختر سه ساله امام حسین علیه السلام است.
به گزارش رویداد۲۴ تمام افردی که پس از واقعه عاشورا زنده مانده بودند، توسط دشمن به اسارت برده شدند. یک دختر کوچک میان این اسرا دیده می‌شد. این دختر کوچک حضرت رقیه (س) بود. این دختر به همراه عمه اش زینب و اسرای دیگر پس از شهادت پدرش به طرف شام می‌رفت. صدای یک کودک از درون خرابه‌های شام، به گوش می‌خورد. تمام حضار در میان اسرا، می‌دانستند که این صدای حضرت رقیه (س) است. حضرت رقیه از خواب بیدار شده بود و در پی امام حسین (ع) بی‌تابی می‌کرد. گویا در خواب، پدرش را دیده بود. یزید در این زمان، دستور داد که سر امام حسین علیه السلام را به دخترش نشان دهند. وقتی حضرت رقیه سلام الله سر بریده پدرش را مشاهده کرد، با فریاد و ناله، خود را بر روی سر بریده امام حسین (ع) پرت کرد و همان‌جا، چشم از جهان بست.