رویداد۲۴ عبدالله بن حسن، فرزند امام حسن مجتبی(ع)، در واقعه کربلا به شهادت رسید. روز عاشورا، هنگامی که امام حسین(ع) در میدان بود، عبدالله خود را به او رساند و دستش را جلوی ضربه شمشیر بحر بن کعب تیمی قرار داد که قصد کشتن عمویش را داشت. با این ضربه، دستش قطع شد و در حالی که در آغوش عمویش بود، با تیر حرمله بن کاهل اسدی به شهادت رسید.
عبدالله فرزند امام حسن(ع) است. برخی مادر او را دختر سلیل بن عبدالله - برادر جریر بن عبدالله بجلی - دانسته‌اند و برخی بدون ذکر نام، مادر او را از کنیزان گفته‌اند.
دربارۀ تاریخ ولادت عبدالله بن حسن(ع) اطلاعی در دست نیست؛ اما نوشته‌اند که او به هنگام شهادت به سن بلوغ نرسیده بود. سن تقریبی او را ۱۱ سال تخمین زده اند.
هنگامی که سپاه کوفه، امام حسین(ع) را محاصره کرد، عبدالله به سوی عموی خود حرکت کرد. امام حسین(ع) از حضرت زینب خواست که مانع او شود؛ اما زینب نتوانست مانع شود. عبدالله گفت به خدا قسم از عمویم جدا نمی‌شوم و شتابان خود را به امام رساند. بحر بن کعب تیمی با شمشیری به سمت امام حسین حمله‌ور شد، عبدالله به او گفت وای بر تو ای ناپاک زاده، می‌خواهی عموی مرا بکشی؟ بحر بن کعب با شمشیر ضربه‌ای زد، عبدالله دست خود را جلو آورد، ضربه بر دست او فرود آمد و دستش به پوست آویخته شد.
بیشتر بخوانید: فضیلت زیارت عاشورا
امام حسین(ع) او را در آغوش گرفت و فرمود: ای فرزند برادر صبر پیشه کن و این واقعه را برای خودت خیر بدان زیرا خداوند تو را به پدران صالحت ملحق می‌سازد.
منابع گفته‌اند، که بحر بن کعب تیمی دست وی را قطع کرد و حرمله بن کاهل اسدی با تیر او را به شهادت رساند. در زیارت ناحیه مقدسه غیر معروفه ، حرمله بن کاهل اسدی به عنوان قاتل و پرتاب‌کننده تیر به سوی او معرفی و لعن شده است.
امام دست خود را به آسمان بلند کرد: «پروردگارا! قطرات باران را از اینها دریغ بدار و برکات زمینت را از اینها باز دار؛ پروردگارا! اگر تا هنگام (مرگ) آنها را مهلت داده و بهره‌مند می‌سازی، بین آنها تفرقه بینداز و هر کدام را به راهی جداگانه بدار؛ و سردمداران را هرگز از اینها راضی مدار؛ چرا که اینها ما را دعوت کردند تا که یاریمان کنند، سپس بر ما دشمنی کردند و ما را کشتند.»
در عرف عزاداری ماه محرم شیعیان ایران، شب ۵ محرم به شب عبدالله بن حسن معروف است.
از دیگر فرزندان امام حسن(ع) که در واقعه عاشورا در رکاب اباعبدالله الحسین(ع) جنگیدند، حسن مثنی بن حسن است. ابومحمد حسن، از فرزندان امام حسن مجتبی(ع)، از مادری به نام "خوله دختر منظور بن زبان بن سیّار فزاری" به دنیا آمد.
در روز عاشورا، با وجود اینکه تنها 17 یا 20 سال سن داشت، در حمایت از امام حسین(ع) به میدان رفت. پس از نبردی شجاعانه، 17 تن از دشمنان را به هلاکت رساند و 18 تن دیگر را زخمی نمود. سرانجام، بر اثر جراحات وارده، پیکرش در میدان افتاد. زمانی که سپاه کوفه برای جدا کردن سرهای شهدا آمدند، او را زنده یافتند. «اسماء بن خارجه فزاری»، که از خویشان مادری او بود، وساطت کرد و او را با خود به کوفه برد و مداوا کرد تا اینکه زخمهایش التیام یافت. حسن پس از مدتی به مدینه بازگشت. او سرانجام در سن 35 یا37سالگی، بر اثر عوارض ناشی از جراحتهای وارده در واقعه کربلا و به نقلی بر اثر مسمومیت توسط ولید بن عبدالملک، در مدینه به شهادت رسید.