ابوالحسن بنی صدر

رویداد۲۴ ابوالحسن بنی صدر نخستین رئیس جمهور منتخب ایران است که در سال ۱۳۱۲ به دنیا آمد و پس از فرار از ایران به پاریس رفت. وی صبح امروز شنبه هفدهم مهرماه 1400 در بیمارستان سالپتریه پاریس  درگذشت.

بنی صدر در دوران دانشجویی به دکتر مصدق و جبهه ملی علاقه‌مند شد و به دانشجویان مخالف با محمدرضا شاه پیوست. او در حین کار در موسسه مطالعات اجتماعی به فعالیت‌های سیاسی نیز می‌پرداخت و سرانجام پس از مجروح شدنش در واقعه پانزده خرداد سال ۱۳۴۲ کشور را ترک کرد و برای ادامه تحصیل به پاریس رفت.

در سال ۱۳۵۰ سیدنصرالله بنی صدر در نجف درگذشت و ابوالحسن بنی صدر که برای تشییع پیکر پدرش به نجف رفته بودبرای نخستین بار با آیت‌الله خمینی دیدار کرده و جزو مشاورین نزدیک او شد.

بنی صدر در این مرحله از حیات خود آشکارا تحت تاثیر چند مکتب فکری-سیاسی مختلف و گا‌ه متعارض بود؛ ناسیونالیسم نهضت آزادی، اسلام‌گرایی و اقتصاد اسلامی از نوع تفکرات شهید صدر، پروتستانتیسم اسلامی شریعتی، کتاب «کوچک زیباست» شوماخر و سوسیالیست‌های تخیلی دهه‌های هفتاد اروپا. البته تاثیر شریعتی در دیدگاه‌های اقتصادی بنی صدر نیز مشهود بود.

بنی صدر یکی از سرنشینان هواپیمای ایرفرانس بود و در تاریخ دوازده بهمن ۱۳۵۷ همراه با آیت الله خمینی به ایران بازگشت و بلافاصله جلسات سخنرانی در دانشگاه صنعتی شریف به راه انداخت و آیت الله خمینی او را به عضویت در شورای انقلاب گمارد اما حاضر به همکاری با دولت موقت نشد؛ همچنانکه مهندس مهدی بازرگان نیز تمایلی به این پیشنهاد نداشت. بنی صدر اگرچه در دوران دانشجویی گرایش‌هایی به نهضت آزادی داشت اکنون، اما تبدیل به منتقد سرسخت دولت موقت بازرگان شده بود.

بعد از پیروزی انقلاب، ابوالحسن بنی صدر ابتدا به معاونت وزارت اقتصاد و دارایی و سپس به سمت وزیر اقتصاد و دارایی منصوب شد. بنی صدر از ابتدای بهار ۱۳۵۸ به عضویت شورای انقلاب درآمد و تا خاتمهٔ عملکرد شورای انقلاب در تیر ۱۳۵۹ همچنان در شورا حضور داشت.

مهندس بازرگان مخالف حضور بنی صدر در دولت و سپردن کار‌های اجرایی به او بود. اما با اصرار آیت الله خمینی سرپرستی وزارت اقتصاد و دارایی به او سپرده شد. با بروز بحران گروگان گیری و استعفای دولت موقت بازرگان، شورای انقلاب مسئول برگزاری انتخابات شد. ۹۶ نفر در آن زمان نامزد انتخابات ریاست جمهوری بودند که در نهایت بنی صدر در پنجم بهمن ماه ۱۳۵۸ با کسب ۷۶ درصد از آرا (با به دست آوردن حدود یازده میلیون رأی) تبدیل به نخستین رئیس جمهور ایران شد. با این حال اختلافاتی میان او و حزب جمهوری اسلامی وجود داشت؛ کنت کاتزمن دلیل مخالفت حزب جمهوری اسلامی با بنی صدر را دو عامل می‌داند. یکم مخالفت او با حضور روحانیون در دولت و امور اجرایی و دوم حمایت و سمپاتی او از سازمان مجاهدین خلق.

با برگزاری انتخابات دوره اول مجلس و قدرت گرفتن حزب جمهوری اسلامی موقعیت بنی صدر در بلوک قدرت بیش از پیش به خطر افتاد. تنش جدی بین اعضای حزب و بنی صدر در ماجرای معرفی نخست وزیر به مجلس اتفاق افتاد. مجلس تمامی پیشنهادهای بنی صدر برای نخست وزیری را رد کرد و نهایتا با تشکیل شورایی مشترک میان مجلس و دولت محمدعلی رجایی، با وجود بی‌علاقگی بنی صدر، به سمت نخست وزیری انتخاب شد.

اختلافات بنی صدر و حزب جمهروی اسلامی آنقدر بالا گرفت که در نهایت مجلس طرح عدم کفایت رئیس جمهور را تصویب کرد و پس از عزل او شورای سه نفره ریاست جمهوری برای اداره کشور تشکیل شد که متشکل از هاشمی رفسنجانی، موسوی اردبیلی و محمدعلی رجایی بود.

بنی صدر در برابر هجوم مخالفان با تنها گروهی که از نظر عقیدتی شبیه او بودند، یعنی سازمان مجاهدین خلق، نزدیک و متحد شد. اعضای سازمان مجاهدین در اعتراض به عزل رئیس جمهور دست به تظاهرات خیابانی زدند و بنی صدر و رجوی به زندگی مخفیانه روی آوردند و منتظر سرنگونی حکومت نشستند؛ اتفاقی که نیفتاد.