وعده‌های پوشالی/ هیچ مسئولی به خانواده فرهاد و آزاد خسروی سر نزده است

رویداد۲۴ شادی مکی: چند روز پس از پیدا شدن پیکر فرهاد و آزاد خسروی برادران کم سن و سالی که جان بر سر کولبری گذاشتند، برای رسیدن به پاسخ سوالاتمان به مریوان سفر کردیم.

 

چند روز پس از جان باختن آزاد و فرهاد خسروی، سخنگوی دولت و معاون اول رییس جمهور و نماینده مریوان و همگی از رسیدگی به خانواده آنها سخن گفتند؛ اتفاقی که با گذشت دو هفته از این واقعه عملی نشده است و هیچ ارگانی به خانواده این کولبران رسیدگی نکرده است.

 

منصور مرادی نماینده مریوان گفته بود: «آیا اگر مسئولان فرزندانشان در فقر و گرسنگی به سر ببرند، برای سیر کردن فرزندانشان به شغل کاذب روی نمی‌آورند؟ آقای جهانگیری با تسلیت و همدردی مشکلات کولبران حل نمی‌شود. آقای روحانی تا کی می‌خواهید شرمنده مردم کردستان باشید؟» 

 

با اینحال پیگیری رویداد۲۴ از نماینده مریوان برای نتایج رسیدگی به خانواده فرهاد و خسروی به جایی نرسید و به نظر می‌رسد از او هم خبری نیست و این اهالی روستای «نی» هستند که به جای مسئولان دست به کار شده‌اند.

 

حاصل سفری که فرماندار از آن ناراضی است، گزارشی بود با عنوان روایتی از شهدای نان که کاک عثمان و دادا فریده والدین آزاد و فرهاد خسروی از زندگی خود و فرزندانشان سخن گفتند.

 

از ۴ فرزند خانواده تنها ۲ پسر دیگر باقی مانده است. امید ۱۴ ساله است، درس می‌خواند و ساعات بعد از مدرسه پدرش را در جمع‌آوری ضایعات یاری می‌کند و برادر دیگر که از او و فرهاد بزرگ‌تر بوده و به کار چوپانی مشغول است.

---

بیشتر بخوانید: برای یک تکه نان/ روایتی دردناک از جان باختن آزاد و فرهاد خسروی +فیلم

امید دوست ندارد کولبر شود بهترین دوستش، برادرش آزاد بود که کولبری جانش را گرفت. از او درباره آرزو‌هایش که پرسیدم مبهوت نگاهم کرد و جوابی برای سوالم نیافت. این بی‌آرزویی را در رفتار سایر جوانان روستا هم می‌توان دید. هر بار که درباره آرزوی جوانی از او سوال پرسیدم نگاهش گنگ شد و سوالم بی‌پاسخ ماند.

به گزارش رویداد۲۴ در نی جوانان جویای کار کم نیستند به گفته اهالی حدود ۲۰۰ خانواده از هزار خانوار ساکن نی در شرایط بد اقتصادی قرار داشته و بسیاری از آنها چاره‌ای جز کولبری ندارند. 

هنوز ماجرای آزاد و فرهاد که در خانواده‌ای تنگدست با والدینی به لحاظ جسمی بسیار ضعیف، اما مهربان و مردم‌دار متولد شدند و در یکی از مرگ‌بارترین معابر کولبری یعنی گردنه تته جان خود را از دست دادند واگویه محافل است. مردم به دو برادر لقب «شهید راه نان» داده‌اند.

 

در مسیر با پسر جوانی برخورد می‌کنیم که گوشه‌ای از محوطه مقابل خانه خانواده خسروی نشسته و در خود فرورفته است. می‌گویند این جوان همکلاسی و دوست صمیمی آزاد بوده است: «آزاد می‌دانست که کارگری و کولبری تنها چیزی است که در آینده انتظارش را می‌کشد تنها دلخوشی‌اش همین کبوتر‌ها بود و اینکه نانی دربیارود.»

 

فضای روستا ساکت و آرام است. اما در پس این آرامش و سکوت حرف‌های ناگفته بسیار است با هر جوانی که به گفتگو می‌نشینی غم و نگرانی از آینده‌ای که نیست، در صدایش موج می‌زند. گویی چشمه آرزوی این مردم خشکیده شده و مفهوم آینده برای جوانان این مناطق با کارگری و کولبری تفسیر می‌شود. زیرا نه اشتغالی هست و نه سرمایه‌ای.

جوانان مرزنشین ما در این مناطق امید‌های دور و دراز ندارند، فکر نان آرزو‌های دیگر آن‌ها را به حاشیه رانده است. در این نواحی هیچ جوانی کولبری را دوست ندارد و حالا با واقعه‌ای که برای این دو برادر رخ داده بیزاری و بی‌رغبتی نسبت به این شبه شغل نیز بیشتر شده است. اما هستند افرادی مانند برهان عموی آزاد و فرهاد که چاره دیگری جز کولبری ندارند.

«۲ برادرزاده‌ام در راه کولبری مردند، اما ناچارم چند روز دیگه که مراسم تعزیه آن‌ها تمام شد برم کولبری. باید برم همونجایی که برادرزاده‌هام زجر کشیدن. باید با باری که روی پشتم هست پاهام رو روی همون صحنه‌ای که جنازه‌هاشون رو دیدم بذارم. چاره‌ای ندارم. باید مخارج زن و بچه و مادرم رو بدم» برهان با هر کلمه که می‌گوید بغضش را فرو می‌دهد و صدایش می‌شکند

«بار‌ها در کولبری دچار حادثه شدم یه بار پای چپم شکست و ناچار شدم توی پام پلاتین بذارم. پای دیگرم هم آسیب دیده و نمی‌تونم خوب راه برم. دکترا می‌گن رگ‌های پام ساییده شده. چند ماه بستری شدم. پاهام رو نمی‌تونم خم کنم. نشستن هم برام خیلی سخته. هر حرکتی که انجام می‌دهم خیلی خیلی درد داره. آنهم برای نان بخور و نمیری که از این کار به دست میارم.» هر زخمی که بر پا‌های برهان نقش بسته است یادگاری از یکی از سفر‌های کولبری اوست، گرچه مرگ برادرزاده‌ها زخم‌های عمیق‌تری بر جانش نشانده است.

برهان از صدمات کولبری برایم گفت: «بار‌هایی به اون سنگینی را که روی پشت بذاری و توی کوه این ور و اون ور ببری تمام مهر‌ه‌های پشت آسیب می‌بینه، روحمون هم آسیب می‌بینه. الان مسن‌تر‌ها که روزگاری کولبری کردن روی تخت هستن. راه رفتن براشون مشکله. حتی نمی‌تونن نماز بخوانن. کولبر‌ها زود از پا می‌افتن. در همین مرز تته کسی خیلی هم زرنگ باشه ۵ سال دوام میاره بعد زمین‌گیر می‌شه. اما اگر معابر رسمی را باز کنن مردم آسیب نمی‌بینن.»

او از برخورد بد سرباز‌ها هم گلایه کرد: «گاهی خیلی بد برخورد می‌کنن. مثلا یک بار کفش‌های ما را در‌آوردن و گفتن برگردین. ما باید روی تخته‌سنگ‌های کوهستان و توی برف در حالیکه خطر مین هم وجود داره با پای برهنه برمی‌گشتیم. با خواهش و التماس کفش‌هامون را پس گرفتیم، ولی اذیتمون کردن.»

برهان ادامه می‌دهد: «من مشکلات را با زبان نمی‌تونم بگم. باید بیان ببینن که اینهمه جوان در این مناطق چه می‌کنن. چطور زندگی می‌کنن. چه می‌پوشن و چه می‌خورن. اینجا جوانانی هستند که به دلیل بیکاری نمی‌تونن ازدواج کنن حتی به آن فکر هم نمی‌کنن. دختر‌ها هم هیچ آینده‌ای ندارن.